Papatya'm, [YiZhan ✓]

28| dudaklarımın izini bırakıyorum.

Meleğim?

Gerçeksin, hissettim seni.

Bugün sıcak evimizin duvarları arasında varlığını hissettim. Kalbimin kenarı sızladı varlığında.

Kokunun burnuma çalındığını hissettim, burnumun ucu yandı; gözlerim doldu ama ağlamadım.

Söz vermiştim sana, unutmadım. Unutamam da.

Ve sanırım, senin de söylediğin gibi..

Gerçekten de varlığını hissediyorum sevgilim. Uzakta olsan da, uzak gelmiyorsun bu defa.

Yanıbaşımda hissediyorum seni.

Ve evet, kahve kupandan çay içiyorum artık.

Kahve uykuyu açıyor diye içmiyorum, sana daha çabuk kavuşmak için.

Kendime iyi bakmaya başladım bir de. En azından kahvaltı alışkanlığımı kendime tekrardan kazandırmaya çalışıyorum.

Ya sen, ne yapıyorsun orada? Aç mısın? Tok musun? Yiyeceğin var mı? Yoksa sırf boşlukta mısın?

Sevdiğim, korkuyorum.

Kavuşmamız için ne kadar çabaladığını hissediyorum, çünkü kalbimin beşinci odacığı sensin ve sen orada tutuluyorsun.

Hissediyorum, yoruluyorsun.

Kendini yormamaya çalış tamam mı?

Sonunda kavuşacak bile olsak, geç olsun, güç olmasın. Yeter ki sana bir şey olmasın.

Ne de olsa uzun zamandır bekleyebilen, birkaç gün de bekler değil mi?

Seven bekler.

Bu arada, sayfa bitmek üzere sevdiğim.

Seninkinin aksine, yazım inci gibi tane tane değil; iri iri.

Bu yüzden bir şeyler sığdırmaya çalışıyorum buraya.

Öptüğün yerden öpücüğümü alıp, bu sayfaya dudaklarımın izini bırakıyorum.

Alırsın.

一Yibo'n.