Papatya'm, [YiZhan ✓]

29| kalbimin beşinci odacığı,

Yibo'm, düşünceli sevdiğim benim.

Öyle karanlıktayım ki, vücudumu göremez oldum.

Hissedemez, göremez, bilemez oldum.

Ancak sen bir geliyorsun ya aklıma, etrafımdaki karartı gün ışığına çalıyor, gün ışıyor.

Ancak sen varsan tam oluyorum, acıkıyor, yoruluyor, ağlıyor ve susuyorum.

Sana acıkıyor, dudaklarına susuyor, özlemime yoruluyor, bize ağlıyorum.

Ağlıyordum.

Sevgilim, bugün gücümü tamamen keşfedip, oraya gelmenin bir yolunu bulduğum gün bugün.

Sana olan açlığım birkaç güne bitecek. Dudaklarına olan susuzluğum geçecek, ağlamalarım sonsuza dek solacak.

Bir kağıt üstünden ne kadar şey anlatabilirim sana, nasıl dökerim yaşadıklarımı bir kağıda?

Sadece olağanüstü bir gücün, zihnimin yolu ile beni buralara sürüklediğini söyleyebilirim.

Geri kalanını ellerini tutarak, yanıbaşına yahut göğsüne yaslıyken anlatacağım.

Sevgilim, bu sana son mesajım.

Birkaç gün karşılık alamayacaksın benden. Çünkü çıkış yolumuzu buldum.

Kavuşuyoruz sonunda.

Sakın korkma, kötü bir şey olduğu yok.

O aniden çıkıp gelen gözyaşın sakın çıkmasın çenene doğru gezintiye, tamam mı?

Sadece dayan, çünkü ben sonsuz bir uykuya dalmışcasına seni hayâl edeceğim.

Bunu deneyeceğim ve bu defa sevgilim.. Bu defa gerçekten başaracağım.

Bana dün geceki mektubunda bir iz bırakmışsın.

Sevgilim, adamım; kalbim, ruhum..

O izi dudaklarından bizzat alacağım. Şimdilik sadece kağıda kazınan işaretin ile idare etmem gerekiyor.

Ve sonlara gelmiş bulunuyorum.

Sana cevap veremesem bile, bana yazmaktan çekinme, olur mu?

Çünkü ben, artık kavuştuğumuzda bu defteri baştan okuyacağım.

Baştan saracağım bensizliğini.

Seni seviyorum, kalbimin beşinci odacığı,

一Papatya'n.