Zawsze będę Cię kochać

Przypadek?

Mimo że była to lekcja matematyki, to była ona dość organizacyjna, jak to przypada na pierwszą lekcję nowego roku szkolnego. Pan Smith powiedział o tym, jak ważna jest druga klasa i, że powinniśmy z niej wyciągnąć jak najwięcej. Został nam przedstawiony regulamin szkolny-po raz kolejny. Innymi słowy, ta lekcja była czystą nudą i ani trochę czymś interesującym.

Co kilka minut zerkałam jednak na mojego kolegę z ławki. On jako jedyny z klasy wydawał się tym zainteresowany. Co więcej, zadawał mnóstwo pytań dotyczących szkoły. W sumie to nic dziwnego, bo to jego pierwszy rok w tej szkole. Nasza klasa rok temu była dokładnie taka sama.

Gdy postanowiłam jeszcze raz zerknąć w jego stronę, nasze oczy się spotkały. Przez kilka sekund rozpływałam się w tych czekoladowych kulkach, ale potem szybko odwróciłam wzrok i byłam pewna, że na mojej twarzy pojawił się rumieniec. Przez resztę lekcji nie odważyłam się spojrzeć na niego.

Co ten chłopak ze mną robi? To niemożliwe, aby po pierwszym spotkaniu wywołał u mnie takie wrażenie. Poczułam się jak bohaterka Romea i Julii, która od razu zakochała się w chłopaku, którego nawet nie znała. Uważałam jednak, że nie do końca było tak w moim przypadku. Po pierwsze to tylko książka, taka sama jak te inne, które wprost ubóstwiam czytać. Bohaterowie są jedynie postaciami wymyślonymi przez autora. Przedstawione w nich historie nie dzieją się w prawdziwym świecie. W książkach życie jest inne i wszystko wydaje się możliwe. Prawdziwe życie funkcjonuje zupełnie inaczej, wręcz kontrastuje z fikcyjnym światem. W tym życiu nic nie jest kolorowe od początku. Aby coś stało się wyjątkowe potrzeba niezwykle dużego zapału i ogromu pracy. Tutaj nie ma miejsca na niemożliwe sytuacje, a życie samo pisze swoje scenariusze.

Drugą rzeczą różniącą mnie i Julię jest to, że ona kochała Romea. Ja natomiast nic nie czułam do Christiana oprócz zauroczenia jego wyglądem oraz niektórymi cechami charakteru, które zdążyłam u niego zauważyć przez ten krótki okres. Wiedziałam już, jak to jest być zakochaną i nie sądziłam, że czuję to w tym momencie.

Zapewne większość nastolatków przeżyła już swoją pierwszą miłość, zazwyczaj nieodwzajemnioną jak to było w moim przypadku. Zaczęło to się w pierwszej klasie gimnazjum i trwało aż do jego końca. Chłopak nazywał się Harry i znaliśmy się od czwartej klasy podstawówki. Harry był typowym popularnym chłopakiem w szkole. Był wysokim brunetem z niebieskimi oczami. Zapewne nie tylko ja byłam w tamtym okresie jego wielką fanką. Do dziś zastanawiam się, co ja tak naprawdę w nim widziałam. Może i był przystojny, ale większość ludzi traktował z góry. Bywał arogancki i zbyt pewny siebie. Średnio co miesiąc miał nową dziewczynę. Za każdym razem, gdy widziałam go całującego się z inną dziewczyną, odczuwałam ból w klatce piersiowej. Tak bardzo pragnęłam być na miejscu tych wszystkich dziewczyn. Mimo że miłość to piękne uczucie, tamten okres był najgorszy w moim życiu. Okrutnie cierpiałam z tego powodu, że Harry mnie nie dostrzega. Nie miałam nikogo, komu mogłabym się zwierzyć. Przez cały czas dusiłam to w sobie, a potem wypłakiwałam oczy w poduszkę. Gdy przyszedł koniec szkoły, chciałam mu powiedzieć o tym, co czuję, ale się nie odważyłam. Znowu tak jak trzy poprzednie lata zachowałam się, jak tchórz. Z perspektywy czasu myślę, że z tego i tak by nic nie wyszło, ale wtedy myślałam inaczej. W dniu zakończenia roku szkolnego widziałam Harry'ego po raz ostatni. Zupełnie zniknął z mojego życia z dnia na dzień, lecz z mojego serca nie. Większość wakacji byłam przybita z tego powodu, ale z czasem i on zniknął. Pojawiło się natomiast zrozumienie, jak głupia byłam, że nie widziałam, jaki jest naprawdę. Miłość potrafi całkowicie zaślepić człowieka i właśnie dlatego nieco obawiam się miłości w życiu, a zaspokajam się tylko tą miłością książkową.

Dzwonek po raz drugi dzisiaj wyrwał mnie z moich myśli. Nauczyciel podziękował nam wszystkim za lekcję i poprosił o dopełnienie formalności w szkolnym sekretariacie.