Zawsze będę Cię kochać

Zazdrość

Kilka pierwszych lekcji minęło bardzo szybko. Na wielu z nich siedziałam właśnie z Christianem, chłopakiem, który mi się podoba. Dla wielu zakochanych dziewczyn wygląda to wspaniale, ale rzeczywistość jest trochę inna. W ogóle nie mogłam się przez niego skupić, co poskutkowało kolejnymi uwagami nauczycieli. Nie zakończyły się one jednak żadnymi dodatkowymi projektami, jak było w przypadku biologii. Myślałam, że po tym, co się wydarzyło wczoraj, Christian będzie zachowywał się jakoś inaczej, ale się myliłam. Zachowywał się tak, jakby nic się nie stało, co zresztą było dla mnie bardzo wygodne. Wracając jednak do biologii, za chwilę będziemy prezentować nasz projekt, bo nie ma dzisiaj nauczyciela chemii i zamiast chemii mamy biologię.

Muszę przyznać, że na przerwie przed tą lekcją zaczęłam się lekko stresować. Nie lubię publicznych wystąpień, nawet jeśli chodzi tu tylko o moją klasę. Stresuje mnie wzrok wszystkich spoczywający na mojej osobie. Mam wrażenie, że lada moment się pomylę i wtedy już wszystko zawalę. Wystąpienia przed ludźmi należą do grupy moich największych lęków, których swoją drogą jest całkiem sporo.

Gdy siedziałam sobie w milczeniu na ławce, podszedł do mnie Christian, który zupełnie nie wyglądał na zestresowanego tak, jak ja.

-Wszystko w porządku?-zapytał nieco zaniepokojony.-Wyglądasz strasznie blado. Zabrać cię do szkolnej pielęgniarki?

-Nie, jest okej, ale dzięki za troskę.-troskliwość to kolejna cecha, którą cenię sobie u innych ludzi.-Odrobinkę stresuję się naszym wystąpieniem. Wiem, że to nic takiego, ale i tak się go obawiam.

-Hej.-przykucnął obok mnie.-Na pewno sobie poradzisz. Jesteś świetna i nie powinnaś się bać prezentacji przed swoją klasą.-powiedział czule i z jeszcze większą troską niż wcześniej.-Będę cały czas obok ciebie, jeśli zaczniesz się stresować, po prostu spójrz na mnie i zapomnij, że jest tam ktokolwiek inny oprócz mnie. W twoim domu świetnie ci szło i jestem pewien, że będzie tak i tym razem.

Jego słowa podniosły mnie na duchu, ale wywołały jeszcze coś innego. Sprawiły, że poczułam wspaniałe uczucie. Poczułam się tak, jakby jakaś niewidzialna energia wypełniła mnie od środka. To było niesamowite i jednocześnie bardzo przyjemne. Poczułam, coś silnego. Jakieś silne uczucie w stosunku do Christiana. Wydaje się to dość nierealne, biorąc pod uwagę fakt, że znamy się dopiero kilka dni, ale jednak to się stało. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że wcale nie kochałam Harry'ego. To nie była prawdziwa miłość, nie czułam wtedy takiego czegoś, jak w tej chwili.

Przez kilka ostatnich lat, wielu chłopaków chciało się ze mną umówić, czy też lepiej poznać. Odmawiałam im wszystkim. Dlaczego? Bo ich nie kochałam. Gdzieś w mojej głowie siedzi zasada, mówiąca mi, że gdy kogoś nie kochasz, to nie możesz z nim być. Moi rówieśnicy mają za sobą mnóstwo związków, ale czy były one prawdziwe i szczere? Nie sądzę. Nie widzę sensu wiązania się z kimś tylko po to, aby po prostu z kimś być. Jestem dumna ze swojego poglądu i nie wstydzę się tego, że mając siedemnaście lat, nigdy się nie całowałam, a co więcej z nikim nie byłam. Cały czas liczę na to, że znajdę osobę, z którą będę dzielić to niesamowite uczucie, jakim jest miłość i będziemy razem szczęśliwie żyć, aż do końca naszych dni.

Niektórzy dorośli ludzie mogą też pomyśleć- Co nastolatka może wiedzieć o miłości? To, że ktoś nie przeżył w swoim życiu wielu sytuacji, nie oznacza, że nie jest w stanie czegoś zrobić i poczuć. To nie zależy od wieku.

Wzięłam głęboki wdech i pomyślałam sobie w duchu, że Christian miał rację. To tylko prezentacja przed moją klasą, którą znam już rok. Christian ma trochę gorzej, bo jest nowy, a i tak się nie stresuje. Dam sobie radę.

-Dzięki.-mój uśmiech w kierunku Christiana był naprawdę szczery, a zarazem delikatny.-Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.

-Prawdopodobnie i tak dałabyś radę.-ten chłopak zdecydowanie umie podnisić ludzi na duchu.-A teraz chodźmy już do klasy, bo musimy włączyć nasze pomocnicze zdjęcia, a to może chwilę zająć.