Frozen & Tangled NL

Hoofdstuk 16

Stephanie

Samen met Annelynn schoot ik over het water. Onder ons zag je ons golvende spiegelbeeld in de zee. We waren alle twee hyper, van blijdschap. Het was alsof er een soort enorme golf van energie door mijn lichaam stroomde.

'Daar !'

Ik wees naar silhouetten van het schip, die je nog steeds niet goed kon zien vanwege de mist.

'Wacht even.' Zei Annelynn.

Ze vloog iets omhoog en bleef toen stil hangen in de lucht. Uit het niets begon ze rondjes te draaien.

'Wat doe..'

Maar nog voor ik mijn zin kon afmaken begon de mist te bewegen. Alles kwam in een soort wervelwind boven Annelynn terecht. Ze balde haar handen tot vuisten en liet zich toen tot aan de zee zakken. De mist veranderde in water en viel als gevolg van de zwaarte kracht in zee.

'Anders duurt het nog uren voor ze bij het eiland zijn.' Antwoordde ze met een glimlach.

'Oke Oké, je hebt gelijk.'

Annelynn knikte, en schoot zonder waarschuwing opeens naar het schip.

'Hé !' Riep ik verontwaardigd.

Annelynn keek lachend achterom maar minderde geen vaart en tegen de tijd dat ik ook bij het schip was aangekomen bevond ze zich al in een omhelzing met haar ouders.

Er liepen tranen over Elsa's wangen en Anna gaf Kristoph een kus op zijn wang. De rest van de bemanning begon opdat zelfde moment te applaudisseren. Alles leek in slowmotion te bewegen, alsof ik dit moment ontzettend intens beleefde.

Alles viel op zijn plek. Iedereen was weer bij elkaar...

Nou ja. Bijna iedereen.

'We moeten naar het eiland.' Stootte ik uit.

Mijn vader trok een wenkbrauw op. 'Kan je die andere jongen niet hierheen vliegen ?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Pap, er is daar nog iets wat ze móeten zien.'

Zonder dat ik het doorhad was de rest aan boord me aan gaan staren.

'Ze heeft gelijk, we moeten terug.' Fluisterde Annelynn.

'Annelynn wat is er ?' Vroeg koning David verward.

'Pap. Geloof me nou maar, jullie kunnen het beter zelf bekijken.' Zei Annelynn vol overtuiging.

Iedereen mompelde door elkaar heen totdat Anna begon te roepen.

'Jullie horen de meisjes, laten we gaan !'

De stuurman liep twijfelend naar het roer maar gaf toen toch opdracht om de zeilen te hijsen.

Daan kwam naast me staan en sloeg een arm om me heen.

'Steph. Alles goed ?'

Ik knikte. Mijn mondhoeken wilden niet meer omlaag en het voelde alsof er een glimlach op mijn gezicht was geplakt.

'Je zult zien.'

Ik leunde tegen de rand van het schip terwijl ik naar Annelynn keek. Ze was veranderd sinds de eerste keer dat ik haar ontmoette. Toen hield ze van elk levend wezen minimaal een meter afstand, maar nu werd ze omringd door mensen die allemaal vragen voor haar hadden, en dat was niet langer een probleem.

Tussen de menigte door ving ik een glimp van haar gezicht op. Ik begon eraan te twijfelen of ik wel de bewaker van de zon was, want Annelynn straalde. Dit moment wad perfect, en er was maar één ding dat alles nog mooier zou maken.