Frozen & Tangled NL

Hoofdstuk 15

Annelynn

Ik haalde mijn handen door mijn haar. 'Dit is niet goed, dit is echt niét goed.'

Sander knikte en bekeek zijn voet en aandachtig. Daarna richtte hij zijn blik op mij.

'Toch niet zo'n aansteller hé ?' Vroeg hij schaapachtig.

Ik leg de mijn handen tegen mijn slapen.

Plotseling voelde ik een hand op mijn arm. 'Annelynn, wat je nu ook denkt, het is jou schuld niet.'

Ik keek naar de zee, waar de golven met veel kabaal tegen de rotsen aanvliegen. Mijn ogen vulden zich met tranen.

Ik had dit eerder gezien. Het ijs zal zich steeds meer uitbreiden tot het zijn hart bereikt, en dan..

'Huil je nou ?' Zei Sander opeens heel zacht. Nog voor ik antwoord kon geven trok hij me in zijn armen. Ik verpeste zijn shirt met mijn tranen, maar ik kon het niet stoppen.

Hij zei niets maar wreef alleen over mijn rug tot ik helemaal was uitgehuild. Voorzichtig drukte Sander een kus op mijn voorhoofd. 'Je kunt beter stoppen met huilen, er is hier water genoeg.'

Ik moest zachtjes lachen en tilde mijn hoofd op. 'Idioot' mompelde ik terwijl ik hem een kus op zijn wang gaf. Ik weet niet hoe hij het steeds weer voor elkaar kreeg, maar bij hem in de buurt was je nooit lang somber.

Sander rechtte zijn rug en stond op. 'Laten we teruggaan.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Jij gaat echt niet meer lopen hoor.'

'Tja , hier blijven is ook niet echt een optie.'

Ik negeerde hem en stak mijn hand in de lucht.

'Luno.'

Binnen enkele seconden gierde de adrenaline door mijn lichaam. Het was alsof er overal ijs en water om me heen zat, en ik beschermd in het midden van dat geheel zat. Ik voelde mijn jurk verdwijnen en plaats maken voor een korter model. En ook op mijn rug verschenen weer die prachtige vleugels.

Zodra alles voorbij was lande ik in het zand. Ik vloog een paar keer op en neer tot ik weer weest hoe ik moest sturen, en pakte toen Sanders bovenarmen.

'Er is geen enkele mogelijkheid dat jij mij kan..' Begon Sander.

Maar zodra ik met hem over de boomtoppen heen suisde maakte hij zijn zin af.

'Tillen..'

Opeens greep hij mijn handen vast.

'Hou me heeeel goed vast oké?'

Ik keek hem verbaasd aan. 'Heb jij nou hoogtevrees? '

Hij hield zijn ogen dicht toen hij antwoord gaf. 'Misschien.'

Stephanie

Ik vloog zo hoog als ik kon en hield mijn vleugels toen stil. Dat kon niet waar zijn.  Mijn hart sloeg over en ik kreeg opeens zin om zo hart mogelijk te gaan gillen.

Ik wist dat dit moment er aan zat te komen, maar nu het gebeurd voelt het alsof ik in een droom zit.

Honderden meters bij mij vandaan was een klein eiland. Het was het enige eiland hier in de buurt.

Terwijl ik hier zo over nadacht viel het me op dat ik in een noodvaart naar beneden viel.

'Oops'

Snel liet ik mijn vleugels weer bewegen.

Ik vloog terug naar het schip.

'Daan ! Daan ! DaanDaanDaaan. '

Daan kwam het dek uitrennen. 'Wat is er ? Is er iemand gewond ?'