Meet Me Somewhere In Leyte [Completed/Editing]

Prologue

"Will you please calm down?" Allie Said.

Kanina pa ako pabalik-balik as pag lakad. I really wanted to see him that bad. Who wouldn't be, he was gone for so many years.  He even give me a promise ring. I look at it and sighs.

"Paano ba ako kakalma kung nandito na pala siya sa Pilipinas. Sa ibang tao ko pa nalaman, " inis kong sabi. 

"Oh, sige ganito na lang mag pahinga ka muna at ako na ang bahala mag tanong-tanong okay?" si Allie habang hinihimas ang likod ko.

Hinarap ko siya at tumango. "Okay. Balitaan mo ako agad. Please," I begged on her.

"Of course," she hugged me before she left.

I let my self calm down at iwinaglit muna sa ibang bagay ang isip ko. May parte pa rin sa akin na umaasa na sa muli naming pag kikita ay okay na ang lahat.

Na pwede na niyang tuparin ang kaniyang pangako sa akin. Na hindi lang ako pang promise ring lamang, kundi tutuparin niya ang sinabi niya na magiging kami kapag tama na ang panahon para sa aming dalawa.

Xian Vincent  Flores is my childhood friend, my neighborhood. He used to be my knight in shining armor. Taga pag tanggol ko sa tuwing may nang bubully sa akin. Ewan ko ba, but to be honest he is a kind man for me.

Akala ko nga noon mag isa ko lang. Na wala akong kakampi sa tuwing may mang aaway sa akin. He's been there hanggang sa mag high school kaming dalawa. At palagi niya akong pinag tatanggol sa mga nakaka away ko. He knew  na lapitin ako nang gulo.

Masaya iyong mga panahon na mag kasama kami at hindi mapag hiwalay. He taught me how to fight on my own so when he's gone, I could be able to defend my self. Pero nagising na lamang ako isang araw, tuluyan na siyang nawala.

Nawala na para bang bula na unti-unting naglalaho sa aking mga kamay hanggang sa tuluyan na nga siyang nawala ng hindi ko man lamang nahahawakan.

Noong mga panahong iyon unti-unti akong nahulog. Sino ba naman ang hindi mahuhulog sa kaniya. He's a varsity player in our campus. I always cheered him. Ako iyong taga dala ng tubig, taga punas ng pawis. A typical high school teens. That was too painful for me to accept that he left without notice.

***

Sa pag lipas ng panahon ay marami na ang nag bago. Hindi namin sukat akalain sa puntong iyon may mga responsibilidad pala kami na dapat unahin. Time took it away from us, it seems that fate departed us on purpose.

"Nak, halika dito." tawag ni Mama sa akin. Kaagad namang nabaling ang atensyon ko sa kaniya.

"Bakit Ma?" Lumapit ako sa gawi niya at umupo naman sa  bakanteng upuan.

"May sulat na nakaipit sa pocket book mo, " aniya. Inabot ni Mama sa akin ang libro. May sulat nga mula dito. Sa lahat ng pocket book, itong blessing in disguise lamang ang naiwan sa akin. Napaka ganda kasi ng kwentong nakapaloob dito. Ito ang kinahuhumalingan ko noon pa.

Ito lang ang tangi kong gusto sa lahat ng mga nabasa ko. Kahit sobrang luma na ito at medyo may mga sira na ay napaka halaga nito sa akin.

Regalo ito ni Vince noong 12 th birthday ko dahil alam nya na mahilig ako sa pocketbook. Lagi ko itong binabasa kahit na paulit-ulit.

He bought it somewhere, sabi niya. And I wasn't aware he would give me a gift like this. Paborito ko talaga ang mag basa kahit romance novel ito. But it made me smile. Reminiscing our memories together.

Kinuha  ang sulat na nakalagay doon at binasa ko naman ito habang nag lalakad patungo sa loob ng kuwarto.

Even my room, he design it himself. His personal ideas were used. He wanted to become an Architect. Sabi ko noon, pwede niyang gawin sa kwarto ko 'yong kaalaman niya. He did it. Kahit hindi pa siya ganap na arkitikto ay siya ang nag desinyo sa kuwarto ko. Magaling siyang mag design. Napahanga ako dahil sa angking galing niya, kahit hindi pa man siya nakakapag aral ng kursong gusto niya. Napangiti ako ng sulyapan ko ang mini table na gawa niya, mayroon itong naka ukit na pangalan naming dalawa.   'Luck and Charm'  He is my Luck, and I'm his Charm.