-Şırınga- [BİTTİ]

Bölüm 18

-Şırınga-

Yazar : Luskitty

18.Bölüm

#Chanyeol

Biriyle bu kadar zaman harcayıp da onun tamamen bir yabancı olduğunu öğrenmek ne büyük kayıp.Daha neler öğreneceğim peki?Ona bir bebek veremediğim için beni aldattığını mantıklı bulabilirim ama, Tanrı aşkına, arkamdan iş çevirip doktorla birlikte yalan söylemek de ne demek?!Neden yaptı ki bunu?Beni sevdiğini söylerken nasıl yapabildi?Lanet olsun!Onun için döktüğüm gözyaşlarına, onun yüzünden öldürdüğüm insanlar yüzünden, bana lanet olsun!Kendime kızıyorum en çok da ben.Nasıl inanabilidim ki ona?Ama cevap çok basitti aslında.
Seviyordum.Lanet olsun ki seviyordum.

Sinirlerime ben bile hakim olamazken onun üzerimde bu kadar etki bırakması niye?Kyungsoo dan bahsediyorum.Salonu kullanılmaz hale getirecek kada sinirliyken sadece ufacık bedenini görmemle nasıl sakinleşebiliyorum?O bunu nasıl yapabiliyor?Ve eli de karnında.Bu görüntü nasıl tarif edilir ki?Bu duyguyu nasıl tarif edebilirim?Ondan nefret ettiğimi sanıyordum.Şimdi daha iyi anlıyorum.Gözüme bu kadar güzel görünmesi sandığımın kanıtıydı işte.Nefret etmiyordum ben.En azından, artık etmiyordum.

Yüzünü bulan ellerim ona dokunmak için can attığı için utanıyorum.Bu ellerle ona vurduğum için, zarar verdiğim için, zorla dokunduğum için utanıyorum.Ama utancımda saniyeler içinde uçup gidiyor.Öyle bir nefretle bakıyor ki gözlerime, kendime geliyorum.Evet, ben ondan nefret ediyorum.

Bu duygu karmaşası da ne?Bir an sevdiğimi düşünürken diğer yandan nefret ediyorum.Şimdi de aynısı oluyor.Gözlerinde gördüğüm nefret beni kendime getirmişken, ağrı çeken ifadesi de beni saniyesinde yumuşamıştı.Ani ruh değişikliğimin olduğunu çok iyi biliyordum ama bu, fazlaydı.Bu değişkenlik zararlıydı.Bana ne yaptı bilmiyorum ama acımasızca dövüp zevk alırken, masaj yaparak vicdanımı rahatlatacağımı düşünmemiştim.Seviniyordum, işe yaradığını gördükçe.Ve sürekli dokunmak istiyordum ona.
Uyku, bahaneydi aslında.

Kollarımın arasında kaybolan bedeniyle uyumak, kokusunu içime çekerek rahatlamak benim için ilklerdeydi.Bana neler olduğu hakkında hiç bir fikrim yoktu ama Baekhyun dan sonra kilidi olmayan sandıklara koyduğum kalbim, varlığını, orada olduğunu göstermek istercesine delice atıyordu.Peki iyi miydi bu? Bilmiyordum.

Uyumakla uyanıklık çizgisi arasında gidip gelirken, üzerime çıkan bedenle açılıyor gözlerim.Uyku da cazip gelmiyor artık.Uyurken ne kadar masumsa, uyanıkken bir o kadar da saldırmaya hazır bir canavar.Ben yaptım biliyorum.Cezasını da yine ben çekeceğim, onu da biliyorum.Ama tüm düşüncelerim uçup gidiyor onu görünce.Fark etmiyorum ama, gülümsüyorum.

Birde çalan şu zil olmasa.Saatlerce izleyebilirim onu.İzledikçe, daha çok izlemek isteyebilirim.Bu yüzden tepki vermeyişim çalan kapıya, telefona.Ama o uyanıyor.Yüzünde ki şaşkınlık ifadesini izlemek paha biçilemez.İstemsizce alnını buluyor dudaklarım.Ve bir kez daha soğuk bakıyor o gözler.Yine ben kendime geliyorum.

Nasıl bu kadar samimi olabilirler ki?Nasıl ona gülümseyebilir?!O gülümsemeyi sadece ben görebilirim!Yapma Kyungsoo.Yixing kim ki ona bu kadar içten bakıyorsun?Sinirleniyorum.Yapma!

Ve bir ruh hali değişikliği daha.Sinirliydim değil mi?Karşımda uyku mahmurluğuyla gözlerini kaşıyan ve uzamış saçlarını karıştıran bu tatlılığa karşı nasıl hala sinirli kalabilirim ki?Sıkıcı olmaya başladı biliyorum ama yine sinirleniyorum.Onu tutmasam yere düşecekti.Dikkatli olması gerekmez mi?Ya ona bir şey olsaydı?Tabii, bunu en son söyleyecek olan kişi benim.Ama yine de, dikkat etmeli.

Neden bu kadar etkileniyorum peki?Ona her dokunduğum da bir hareketlenme hissediyorum al tarafımda.Şimdi de kollarımın arasında.Eğer, ağrısı olmasaydı, hiç beklemez yine ona sahip olurdum.Yixing ve Sehun umrumda değildi.Durumum bu kadar umutsuzdu işte.Arkama bakmadan, yüzüne bile bakmadan odadan çıkmam bu yüzdendi.Çünkü bakarsam, asla durmazdım.