-Şırınga- [BİTTİ]

Bölü(M)14

-Şırınga-

Yazar : Luskitty

14.BÖLÜM(M)

SMUT İÇERİR !!

"Sehun!Nereye gidiyoruz?"

Sonunda ağzımı açıp konuşabildiğim de çoktan arabaya binmiş ve Adli tıp kurumundan uzaklaşmıştık.Sinirliydi.İlk defa onu bu kadar sinirli görüyordum.Direksiyonu sıkan parmak boğumları bembeyaz olmuştu.En kötüsü de konuşmuyordu.Bağırıp küfür etmesi, yine umursamadan bana sürtük demesi gerekirdi.Ama hiç bir şey yapmıyordu.Ne tek bir kelime ediyor ne gözünü yoldan ayırıyor ne de sorduğum soruya cevap veriyordu.Bu hali daha da korkunç yapıyordu onu.Ve ben, ondan delice korkuyordum.
Utanıyordum da.
Defalarca karşısında çıplak kalsam da, şimdi ondan çok utanıyordum.Hamileydim, hemde başka birinden.Ve Sehun bunu biliyordu.Bu yüzden utanıyordum işte.Ona onu sevdiğimi söylerken böyle bir hata yapmam onun tezini doğru çıkarıyordu.Benim onu sevdiğime hiç inanmamıştı.Bundan sonra da,asla inanmayacaktı.

...

"Burası da neresi?"

Benim sessiz gözyaşlarımın eşlik ettiği, Sehun'nun ise hem telefonla uğraşıp hemde araba kullanarak geçirdiği yolculuğun sonuna geldiğimiz de kafamı yasladığım camdan görünen, beyaz ve gösterişli 2 katlı ev dikkatimi çekmişti.Buraya daha önce gelmemiştim.Nerede olduğumuz hakkında hiç bir fikrim yoktu.Deniz vardı sadece.Ocak ayının son günleri daha soğuk geçerken neden bu soğukta burada olduğumuzu bilmiyordum.Araba sıcaktı.Ne inmek de istiyordum ne de Sehun'un yüzüne bakmak.Şu an yatağım da beni sevmediği için sabahlara kadar ağlamayı tercih ederdim.Ya da kaçmayı.Eğer bir sorun varsa kaçardım ben.Ama Sehun'dan, asla kaçamazdım...

"İn."

Arabanın kapısının açılma sesiyle vücuduma vuran soğukluk bir yana onun soğuk sesi titretmişti beni.Saatlerdir sinirden çenesini kastığı için sesi biraz boğuk çıkmıştı.Gözleri de ayrı bir derindi zaten.Cesaretle kaldırdığım kafamı gözleriyle buluşunca mahçubiyetle indirmiştim.Kendimi suçlu hissettiğim için nefret ediyorum, kendimden.Haklı olan benken, beni başkalarına kendi elleriyle yollarken neden şimdi utanç duyuyordum ki?Konuşmak istiyordum.En azından kendimi savunmak.Ama boğazıma düğümlenen ip buna izin vermiyordu.Ağlamak da sinir bozucuydu.Neden ağlıyordum ki?Saçmaydı.Böyle davranmam kesinlikle saçmaydı.

Çakıl taşlarıyla süslenmiş eve giden ince yolda yürürken, benden uzaklaşan bedene baktım.Güçlü ve herşeyin bittiğini savunan yanım buradan gitmem gerektiğini söylerken, aciz ve Sehun'a muhtaç olan yanım bir kez daha sorgusuz sualsiz ağına takılmamı söylüyordu.Onunla gidersem ne olurdu?Buradan gidersem ne olurdu?Emin değildim.

"Yixing!"

Düşünürken farkında olmadan aşağı indirdiğim başımı kaldırıp sesin geldiği yere baktığım da gözlerinden ateş çıkan bir Sehun'la karşılaşmıştım.Ne bekliyordum ki? Tabiki onunla birlikte eve gidecektim.

Ayaklarım ileri doğru gitse de geri gitmek için can atıyordu.O evde beni ne bekliyordu bilmiyordum.Sehun'un bana ne yapacağını bilmiyordum.İşte bu korkutuyordu.İyi olup ayakta kalabileceğim diye düşünürken umudumu kırıyordu.Her zaman onun kölesi olarak her dediğini yapmak gururuma dokunuyordu.Ama ben buydum işte.Biraz gururlu, biraz bencil, çok kırgın, çok yaralı...

Evin kapısın da ellerini cebine sokmuş şekilde beni bekleyen bedene doğru her adım atışımda yakışıklı görüntüsünden dolayı karnımda uçmaya hazırlanan kelebeklere lanet okuyordum.Unutmam gerekirken, vazgeçtim derken, onu her görüşüm de daha çok aşık olmam ne de büyük ironi ama.Gözlerini gözlerimden bir saniye bile ayırmadan ona gelmemi izlerken gülümsediğini gördüm sanki.Komik bir şey mi vardı?Ya da bu durumu takan bir tek ben miydim?Oysa farklı olabilirdi bu anımız.Koşarak kucağına atlayıp sarılabilirdim.Klişelerden nefret etsem de beni etrafında döndürmesini bile isteyebilirdim.Ama bunlar olmayacaktı.Sarılıp etrafın da döndürmek mi?Kapıyı açıp içeri geçmem için yol vermişti sadece.Sehun da buydu işte.Fazla umursamaz.