Mystery In Academy (EDITING)

Mystery #18

Jehan's POV

"Okay ka lang ba talaga?" Tanong na naman sa akin ni Jalaimah. Sabay kami paging pumapasok. Ayaw naming magpahatid pa kaya nilalakad na pang namin. Tutal, malapit lang naman. Walking distance.

"Okay nga lang ako. Bakit ba paulit-ulit ka ha?" Tanong ko pabalik sa kanya.

Ang totoo niyan kanina pa ako nahihilo. Siguro stress lang talaga ako.

"Look girl kanina kapa namumutla!" Sigaw sakin ni Jalaimah.

"Your overthinking again." Sabi ko at pumasok na agad sa school dahil saktong nakarating na kami.

"Im just worrying." Habol niya pa.

"Quit it. Im fine." Sabi ko habang kumukuha ng books sa locker ko. Arrggh! Hindi ko makuha yung libro sa dulo, ayaw makisama?!

"Hey. Ano na palang balita sa inyo ni Ruferd?" Dahil sa tanong.ni Jalaimah ay nagulat ako at nahila ko ang mga libro at nahulog lahat!

Huhuhu! Badtrip naman.

"I'll tell you later." Sabi ko bago ako yumuko para kunin ang mga libro pero maraming kalalakihan na agad namng dinampot ang libro sa akin.

Srsly? Anong tingin nila sakin? Parralyzed na hindi makagalaw? Pero thanks na rin.

"Thank you." Sambit ko sa apat na lalaki.

"Anything for you our princess Jehan." Sabay nilang sabi tsaka umalis.

Eew. Super flirt nila ah? Tsk.

"Si Ruferd ba yun? Teka bakit..." Napalingon ako sa sinabi ni Jalaimah.

And there. Si Ruferd at si Marion. Magkasama sila at magkaakbay. Si Marion ang bagong transfer sa section namin. 1 month palang.

Okay lang sana kung sabay lang silang naglalakad eh. Pero, wtf? Magkaholding hands sila! Errr.

"Hey Jehan. Keep cool." Sabi ni Jalaimah sakin. Tatawagin ko sana si Ruferd ng malapit na siya sa pwesto namin, pero nagulat ako ng hindi niya ako pansinin.

I understand naman eh. Kasalanan ko rin to. Ito ang ginusto ko, kaya paninindigan ko.

"S-stop crying." Sabi ni Jalaimah habang pinupunasan ang luha ko.

Ngayon ko lang napansin na tumulo na pala ang luha ko.

"Im fine. Don't worry." Sabi ko sa kanya. As usual, hindi siya naniwala.

Kilala na talaga ako ng babaeng to.

"Don't lie to me. I know that there's something happenin' on you and Ruferd." Sabi niya.

"Mamaya ko na pang ikukwento kasi mahabang paliwanagan ito. Kapag kasama na natin si Precious." Paliwanag ko at tumango siya ng nakangiti.

*****

"Late na naman kayong dalawa!" Bungad sa amin ni prof Batalla.

"Sorry ma'am." Sabay naming sabi. Arrgh. Medyo sumasakit ang ulo ko ah. Matagal ko na itong iniinda. Pero ang sabi ng family doctor namin, pagod lang daw.

"Anong sorry? Sorry na naman? I won't let this happen again. So I'll giving you a detention slip. Masyado na kayong umaabuso. Hindi nama-"

Marami pang sinasabi si prof, pero wala akong naintindihan kasi sobra na akong nahihilo.

Last look kay Ruferd na parang wala nang pakielam sa akin before I passed out.

Jalaimah's POV

"Ano po bang nangyayari sa kaibigan ko?" Tanong ko sa nurse dito sa clinic? mg lumabas siya galing sa room ng mga pasyente. Nawalan kasi siya ng malay.

Sinasabi ko na nga ba't hindi maganda ang pakiramdam niya eh. Pero bakit pumasok pa siya? Ang kulit talaga neto. Tatanda agad ang beautiful face ko nito eh. Ano aangal pa?

Hayst. Imbes na bestfriend? Parang nanay ako nitong bruhildang to eh. Pasalamat siya cute at maganda ako. Nakuu.

"She's in terminal case." Nagulat ako sa sinabi ng nurse.

"Po? What do you mean by that?" Tanong ni Precious.

"Im not sure pa kasi nurse lang ako at hindi pa siya nakakapag-test para sa blood at bones niya." Sabi nung nurse.

"Direct to the point miss." Masungit na sabi ni Graciala. Pinasama kasi siya ni prof.

"Sa mga symtoms na napanayam ko sa kanya, senyales ito ng isang taong may brain cancer." Sa sinabi ni nurse. Nagsimula ng tumulo ang luha namin. Hindi man nagsalita si Graciala ay lumabas na siya.

"But, don't tell her kasi hindi pa ako sigurado. You need to take her at the hospital and take some test para maagapan pa." Paliwanag ng nurse.

"Eh bakit ang sigla niya parin? Bakit hindi halatang may sakit na pala siya na ganun kalala?" Mangiyak-ngiyak na tanong ko.

"In her case, hindi niya pa gaanong nararamdaman ang sakit sa ulo niya kasi nasa critical na stage na siya." Paliwanag ni nurse. Nagpasalamat naman kami.

"Omg. Ano nang plan natin? Kailangan nating sabihin to kay Jehan." Sabi ni Precious sakin.

"No! Kakausapin muna natin sina tita. Baka alam na nila at ayaw lang ipaalam kay Jehan." Sabi ko.

Oo tama. Kakausapin muna namin si tita.

Kaya pala lagi siyang nahihilo at palaging absent sa school. Ang dami niyang dahilan para lang masabi kung bakit hindi siya nakakapasok. Ayaw niya na mag-alala kami.

Inayos muna namin ang sarili namin at tsaka dumiretso papasok sa room ni Jehan.

"Anong mukha yan?" Natatawang sabi sa amin ni Jehan ng makapasok kami.

Hindi ko na pinansin ang bibiro nya at agad ko siyang niyakap ng sobrang higpit.

I started crying af again.

"Jehan mahal ka namin." Sabi ko at tsaka bumitaw sa pagkakayakap.

"What's going on? Hahaha mukha kayong mga basang sisiw." She joked.

"Nakuha mo pang magbiro! Payakap nga!" Sabi naman ni Precious at tsaka sila nagyakapan.

"Why don't you tell us?" Tanong ko.

"Tell you what?" Inosenteng tanong niya.

"Don't act like you don't know Je. Now tell us." Sabi naman ni Precious.

"Chillax. I don't even know what are you talking about." Pagma-maang maangan na naman niya.

"Je, alam naming nahihirapan ka." Pagkasabi ko nun ay bigla siyang namutla sa gulat.

"Pero Je, hindi kami nandito para sermonan ka. Nandito kami kasi mahal ka namin at hindi ka namin iiwan." Nag-umpisa nang tumulo ulit ang luha naming tatlo.

Jehan's POV

"Salamat. Maraming maraming salamat."  Sabi ko.

Kahit naman hindi nila sabihin, alam kong about kay Ruferd ang tinutukoy nila.

___________________

Omg. Haha. Vote naman po :( hahaha :D Happy 2.88k reads kahit turtle update :))

©wattpad2015

@iloooveonedirection