EcGir /AzKar | Kısa Hikayeler

"Işık"

''Gecenin en karanlık anı şafak sökmeden az önceki zamandır.'' Victor Hugo.

Kardeşlerimi o itin elinde bırakıp çıkmıştım. Ne yediğim dayağı hatırlıyordum ne de acılarımı, tek derdim kardeşlerim ve anamdı. Kız kardeşlerim gözümün önünden gitmiyordu, birini daha kaybedecek gücüm kalmamıştı. Birini daha o kara, soğuk toprağın altında bırakamazdım. Kendime de bir mezar kazardım, içine girerdim de onları oraya tek koyamazdım. Çıkınca başta ne yapacağımı şaşırdım. Koskoca Azer Kurtuluş'un geldiği noktaya bak, 'bitmişsin sen oğlum aileni koruyamıyorsun dön Adana'ya sen kardeşlerini geri alınca dön sen'. Derin bir nefes aldım ve kendime 'Şimdi değil Azer hadi oğlum toparlan, toparlan ki ananı bulasın'. Annem nerede onu bulmalıyım önce, o yüzden istikamet ev.

Bütün gece bir oraya bir buraya koşturdum. Gözlerimin önünden bir saniye gitmeyen kardeşlerim ile deliliğin uçlarında dolanıyordum. Yapmayacağım şeyleri zorla yaptırıyorlardı bu Bizans'ta bana. Kadınlara dokunulmaz dedim, şimdiyse Akın itinin kız kardeşini bekliyordum. Bu Bizans'ta işin içinde kadınlar bile vardı. Bu kızın mallarla ne ilgisi olduğunu bilmiyorum ama çözülecekti. Çözülmek zorundaydı. Kutay bir şekilde kızı getireceğini söyledi, tek bir yanlış hamlesinde alacaktım canını. Beni sınamaması gerektiğini zor yoldan öğrenmişti gece, bunun yeterli olduğunu biliyordum. Kafamı geri yasladım, arabanın içindeki kokuyu derin bir nefesle içime çektim. Kardeşlerim ne kadar korkmuştur şimdi, bu kızın korkmaması için elimden geleni yapmalıydım. Tekrar iç çektim, 'Bu kadar düştün mü be Azer Kurtuluş, bittin mi sonunda kaybettin mi ışığını?'.  Sakinleşmek adına aldığım nefeslerde boğuluyordum. Birazdan gelecek olan kıza kendi kardeşlerimin yaşadığı cehennemi  yaşatamazdım, hem ben zaten kadınlara dokunmazdım yeterince kendimden ödün vermiştim. Yüzümü sertçe sıvazladım. Derin nefeslerimi Kutay'ı dikiz aynamdan görmemle düzene soktum. Toparladım kendimi, kıza açık vermeyecektim. Kapı açıldı, içeri bile bakmamıştı artık kıza ne dediyse alelacele gelmişti. Oturup bana bakmasıyla neye uğradığımı şaşırdım. Kapkara zifiri karanlık gözleri birer dipsiz kuyuydu, benim kendimi içine düşmekten kurtaramadığım. Öylece şaşkınlıkla bakarken irileşmişti gözleri ve beni içine çekip yutmuştu. Gece karası saçlarını savurmasıyla aldığım çiçeksi kokuyu içime çekmemek için büyük savaşlar verdim birkaç saniyede. Elini hızla kapı koluna atınca, aceleyle kapıyı kitleyip gaza bastım. Kutay iti ismini de bahşetmişti bana kızın 'Karaca'. Korkutmamak için ılımlı bir başlangıç yapmalıydım. "Hoş geldin, Karaca" dedim, adının hakkını veren Karaca. Hala bana bakıyordu, gözlerinde bir korku aradım, yoktu. Kabulleniş vardı, şaşkınlık vardı, belki merak vardı ama korku yoktu. "Kemerini bağlasana", 'sana bir şey olmasına izin veremem' diye kendi kendimi tamamlıyordum.

.

.

.

Beni eliyle yanına doğru çağırmıştı. Oturduğum koltuktan azcık ileri kaydım ve ona doğru eğildim. Bana doğru yaklaştı. Kulağımda hissettiğim nefesi benim nefesimi kesmişti. Kalbim kilometrelerce koşmuş gibi çarpıyordu. Bir kalbin var ben buradayım diye bağırıyordu göğüs kafesimin içinden. Ailem dışında birinin yanında varlığını belli ediyordu. 'Duyarsa biterim, duyar mı ki' diye düşündüm. Daha nefesinin sıcaklığına alışamamışken kokusuyla mest olmuştum, çaktırmadan içime çekiyordum. 'Ben sana bir bok söylemem, sen de tanıdın mı şimdi beni? Karaca Koçovalı ben!' dedi kara gözlü kız. Sözleriyle beni sinirlendirmek istiyordu belki de ama benim umurumda bile değildi. Şuan bana küfretse umurumda olmaz. Sadece bana aynı yakınlıkta konuşsun. Geri çekilirken gözlerimi ondan alamadım. Söylediklerini uzaklaşan kokusuyla anca algılamıştım. Kızın çekim alanından çıkınca dertlerimin hepsi beynime yeniden giriş yapmıştı. Kardeşlerim aklıma gelince kaşlarımı çatıp geri yaslandım. Bu kızı nasıl konuşturacaktım. Korkmuyor, ben de korkmasını istemiyorum tamam ama o zaten korkmuyor. En önemlisi ben bu kızın çekim alanında neden kendimi unutuyorum?