_OFFER_
Hours passedby, I still wasn’t able to process all the information my mama said. It was like, I can’t accept what I’ve heard earlier. Tulala ako sa isang gilid ng ospital. Nakaupo sa sahig at patuloy pa rin sa pag-iyak. Parang nawalan ako ng lakas dahil doon.
Everything was unexpeacted.
Everything turns down.
Everything from the light side became dark.
Darker than I expect.
How cruel it is huh? It was true that after a great things happened, it was replaced by a bad things. Just like a beautiful sunset, after, darkness occurred.
My mind was still occupied yet I need to find ways on how to help my parents. On how to solve this problem. I went back to the place where Clideon was. I was walking like I walking dead. Hindi ko namalayan na nasa harapan na pala ako ni Clideon. Napatalon ako dahil sa paghawak niya saking kamay.
“Hey, what’s wrong?...I-is everything fine?” nag-aalalang tanong niya.
I wasn’t responding to his questions. I was too emotional that I couldn’t talk but instead I hugged him. I cried on his chest. Heavily. I wanted to give up. But then, I can’t. Hindi pwede dahil ako lang ang tanging makakatulong sa pamilya ko. I needed strength to think where I could get money for all the hospital expenses.
As I felt better, kumalas ako sa pagkakayap kay Clideon. Nakayuko pa rin at namumula ang mga mata.
He held my chin up. “Feelin’ better now?” tumango ako. “Okay then, I’ll just buy you something to eat. Dito ka lang muna.”
Tumango lamang ako at saka tinitigan siyang nakatalikod sakin at unti-unting nawala sa aking paningin.
Ni hindi ako nakakain ng kahit ano pero hindi man lang ako nakaramdam ng gutom. Kaninang breaktime pa ‘yong huling kain ko. I didn’t notice though. Siguro dahil na rin sa mga nangyari ngayon kaya nawalan ako ng ganang kumain.
Nakabalik na si Clideon dala ang mga pagkaing binili niya. Ayoko sanang kumain dahil wala akong gana at tanging tubig lang talaga ang dapat na kukunin ngunit pinilit niya akong kumain. Aniya’y kahit kaonti lang daw.
I told him to go home so he could rest but he refused my offer. Hindi niya naman talaga kailangang samahan pa ako rito. Saka isa pa, we’re not close and I hate him yet he’s the one who brought me here at Nueva Ecija. Sinamahan niya ako kahit na hindi ko naman siya kaano-ano.
I sighed. Hinarap ko siya bago nagsalita. “Please Clide....I-I’m fine now. You can go home and its already late. May klase kapa bukas at huwag mo na akong intindihan pa.” marahang sabi ko sakanya.
Umiling siya at saka pinag-krus bahagya ang dalawang kamay. “No and I will stay here. I’ll just buy some clothes at call some professor so you and I would be excuse for tomorrow’s class.
Siguro nga kahit anong pagpilit ko sakanya ay hindi siya uuwi. Nag-angat nalang ako ng tingin nang magsalita siyang muli.
“Uh...I’ll just go to some stores or anywhere I can find spare of clothes. I’ll be back soon.” pagpaalam niya.
Tumango ako. “Uh, i-ingat.”
He nodded and smile. Then, he turned his back and started to walk outside. I stood up and went inside Papa’s room.
Naabutan ko si mama na naka-upo sa sofa at natutulog. I felt sad because of our situation. Dahan-dahan kong sinarado ang pintuan saka lumapit kay papa.
Hinila ko ang stall chair saka naupo roon. I held his hand and caressed it gently. I never expect this to happen. I know he had maintenance for his high blood but I haven’t had any idea that he has a heart disease. Ni hindi ko maalalang ni minsan’y nagreklamo siya tungkol sa pananakit sa kanyang dibdib.

YOU ARE READING
BEYOND ALL LIES(On-Going)
Teen FictionJezzlyn always dream to study at Ateneo De Manila University. Because of lack of money, she used her intelligence to got a scholarship from the university to finished college. To gave her parents a better life . Her life is always at peace but it wa...