BEYOND ALL LIES(On-Going)

CHAPTER ONE

_Life_

Living at the province thought myself how peaceful it is. No crowded people, clubs, high buildings and many more unlike in Manila. I like seeing the view of nature. The dancing tall trees, hearing the sound of birds and claiming the fresh air without any pollution. Watching the beautiful creations of God makes myself at peace. It was like no one can ever bothered my life here at Nueva Ecija.

Both of my parents are a farmer. We have a small plantation of rice where we got our daily expenses. Maybe sometimes, we experience shortage of money yet still thankful that we can ate at least 3 times a day. Money isn't much important to us but being complete and having a healthy life were enough.

To finished college and be successful are the dreams I have to fulfilled. All of my parents' sacrifices and hardships I should paidback. No matter how hard to find money for my tuition and other school stuffs, I should find my way to surpass college and have a better job. To have a big house, car and a luxurious life. Buy all the stuffs my parents want. This is what I want someday....

Life is fair ngunit sadyang ginagawang hindi ng mga tao. Iba't iba ang estado sa buhay ng mga tao. Mayroong mga mayayaman at mahihirap. Kahit gaano ka man nahihirapan sa buhay mo kailangang magsikap upang magkaroon ng magandang kinabukasan. Kailangang makapagtapos ng pag-aaral dahil ito lamang ang natatanging titulo sa ating buhay na hindi kayang tumbasan ng kahit ano at hinding-hindi ito mababawi ng kahit na sino man.

Sometimes I asked myself, kung hindi ba ako pinanganak sa mahirap na buhay ay makakamit at makukuha ko ang lahat ng mga gusto ko? Or magiging ganito rin ba kasaya ang pamilya ko?...Those questions are always stuck on my mind everytime I am at peace.

Sa malawak na lupain ng aming palayaan ay narito ako hapon na ngunit tirik na tirik pa rin ang araw. This is my daily routine every afternoon. Pumupunta sa palayaan at hinihintay ang paglubog ng araw. I love seeing how beautiful the sunset is. It always complete my day. As I watched it sets beautifully until it was changed by the darkness. Kagaya lamang iyan ng mga masasayang pangyayari na kalaunan ay napapalitan ng kalungkutan.

Habang hinihintay ang paglubog ng araw ay dinadama ko naman ang malamig na simoy ng hangin. Iniisip ang mga bagay tungkol sa pag-aaral ko. Ngayong magkokolehiyo na ako, pinagpaplanuhan ko kung saan ako mag-aaral. Gusto ko sana sa Ateneo de Manila University pumasok ngunit wala akong pera pangtustos sa tuition at iba pang mga kailangan sa pag-aaral doon.

Kung sana ay mayroong pagkakataon upang makapag-apply ako para sa scholarship ay magsisikap talaga ako ng mabuti. Kahit ang pumasa lang sa scholarship ay isang napakalaking bagay na para sa akin. Maghahanap na lamang ako doon ng trabaho, magiging working student upang may ipang-gastos sa lahat ng mga kailangan.

I'm hoping that my dream to apply a scholarship would be granted. In order to finish college. I maybe poor but I am also smart. I finished my high school with flying colors. This is my trophy. Ito ang pinanghahawakan ko upang makapagtapos at matupad ang lahat ng mga pangarap ko.

Hindi ko namalayan na papalubog na pala ang araw. Sunset views never failed me. Kahit sa anong anyo nito hindi nakasawang pagmasdan. Even when I am problematic sa tuwing natatanaw ko ito ay tila lahat ng mga problemang pinagdadanan ko'y nakakalimutan ko. Sunset calms myself....Truly they said that before your darkness begins, there's always a beautiful things happened before.

Gabi na nang umuwi ako. Mabuti na lamang at nakapagluto at nakapagsaing na ako kanina bago pa umalis. Habang nasa hapag ay binanggit ko sa kanila ang tungkol sa pagkokolehiyo ko.

Tumikhim ako..."M-ma"..

"Oh?.."sambit nito.

"Ah....iyong tungkol po sa pagkokolehiyo ko..."sabi ko.