Ceren, Kerem'e doğru döndü.
'Bay Ukala ağlıyor musun sen?'
Kerem kafasını önüne doğru eğdi.
Daha sonra kafasını kaldırıp buruk bir gülümsemeyle baktı Ceren'e.
Ceren'in gözlerinden yaşlar usulca akıp giderken gözlerini Kerem'den alamıyordu, sanki ora...
Özledim Yarım Kalan Hayat'ı yazmayı ve yorumlarınızı okumayı.
Sizi bölümle baş başa bırakıyorum.
Keyifli okumalar.💫
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
11.BÖLÜM : ÖZEL BÖLÜM
Kalpleri birlikte çarpan, yıllarca birlikte ağlayıp gülen iki sevgiliden biri can verse, hayatta kalandır gerçekte ölen.
"Tam üç sene oldu. Sen gideli, senden ayrılalı tam üç sene. Mutluluğum elimden alınanı koca bir üç sene." Diye başladı genç adam sevdiği kadının mezarı başında. Hayat o kadar zor ilerliyordu ki onun için. Psikolojik destekler aldı, ilaçlar içti fakat hiçbir işe yaramadı.
Genç adam hayatının ortasında durmuş, ölmeyi bekliyordu adeta.
Elindeki küçük pasta ve çiçekle mezar taşına bakıyordu. "Doğum günün kutlu olsun hayatım. İyi ki doğmuşsun, iyi ki vardın."
İyi ki vardın... Ne kadar da acı bir cümle.
"Hadi... beraber üfleyelim." Hafif esen rüzgarla karıştı Kerem'in nefesi ve mumlar birer birer söndü. Çiçekleri nazikçe mezarın üzerine bıraktı.
"Seni çok seviyorum. Her şeyden, herkesten çok." Gözlerinden akan yaşa engel olamadı genç adam. Mezar taşını öptü . Son kez baktı mezara ve ağır adımlarla mezarlıktan dışarı çıktı.
Elinde pastayla ilerliyordu boş sokakta. Buraya gelirken gördüğü çocuğun hâlâ orada olmasını umdu. Biraz sonra görüşüne O çocuk girdi. Top sektiriyordu. Onu korkutmamak için yavaşça ilerledi yanına. Tebessüm etti. Sekiz dokuz yaşlarındaki çocuk öylece bakıyordu Kerem'e.
"Merhaba!" Dedi Kerem gülümsemeye çalışarak.
"Merhaba!" Dedi çocuk ürkekçe.
"Adın ne?"
"Kerim." Dedi çocuk.
"Benim de Kerem." Sonra elindeki pastayı Kerim'e uzattı. "Al bakalım. Bunu sana Ceren ablan gönderdi."
Kerem dolu gözlerini çocuğun mavi gözlerine kenetledi. "Ceren diye birini tanımıyorum Kerem abi." Dedi çocuk tedirgin olarak.
"Ceren gökyüzünde yaşayan bir melek. O çok iyi. Hatta şu an bizi izliyor." Dedi Kerem acıyla gülümseyerek. Gökyüzünü işaret ettiğinde ikisi de oraya baktı. Sonra da göz göze geldiler.
"Tamam o zaman." Dedi çocuk sonra da kaşlarını çatarak devam etti. "Sen neden ağlıyorsun ki?"
"Ben sadece..." Kerem doğru kelimeyi bulmak ve çocuğu üzmemek için birkaç saniye bekledi. "Sadece onu çok özledim."
"Teşekkür ederim. Eğer onu görürsen selam söyle ve ona da teşekkür ettiğimi söyle."
"T-tamam söylerim." Dedi Kerem burnunu çekerek.
"Görüşürüz Kerem abi!" Dedi çocuk gülümseyerek.
"Görüşürüz!" Kerem çocuğun saçlarını okşayıp yoluna devam etti.
Çocuk Kerem'e son kez el salladı. Kerem'de burukça gülümsedi ve el sallayıp yoluna devam etti.
Yağmurun altında ağır ağır ilerlerken kafasını gökyüzüne çevirdi.
"Ceren, Ceren'im... Kerim'in sana selamı var. Bir de teşekkür etti. Sen zaten duymuşsundur." Dedi fısıltıyla. ''Seni çok seviyorum.''
Sonra gözlerinden akan yaşı sildi elinin tersiyle ve yoluna devam etti. Etrafta sesler vardı ama duymuyordu. Kulaklarında yalnızca Ceren'in unutamadığı sesi vardı hep o ses olacaktı.
Bitti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...Hikayeyi başladığım GIF ile sonlandırmak istedim...
YARIM KALAN HAYAT şu andan itibaren tamamenbitmiştir. Bu maceranın sonuna geldik. Onlarıçoközleyeceğim. ^^
Onları bir yandan bırakmak istemiyor ama bir yandan da hikayelerinin bittiğini kendime hatırlatıp bırakmam gerektiğini söylüyorum. Tarifsiz duygular içindeyim. Kalbim deli gibi çarpıyor, gözlerim doluyor ve onları ilk yazdığım zaman aklıma geliyor. :')
Bu hikaye sizinle paylaştığım ilk hikayemdi. Yeri bende apayrı. Hoşça kal Kerem, hoşça kal Ceren. Sizi çok özleyeceğim...
Hoşça kal Yarım Kalan Hayat.
Bu hikayede hep yanımda olup beni destekleyen herkese çok teşekkür ederim. İyi ki varsınız. :')
Başka hikayelerde görüşmek üzere. Kendinize iyi bakın. <3
