Ceren, Kerem'e doğru döndü.
'Bay Ukala ağlıyor musun sen?'
Kerem kafasını önüne doğru eğdi.
Daha sonra kafasını kaldırıp buruk bir gülümsemeyle baktı Ceren'e.
Ceren'in gözlerinden yaşlar usulca akıp giderken gözlerini Kerem'den alamıyordu, sanki ora...
"Yine geldim yanına bitanem. 2 senedir her gün olduğu gibi..."
Her gün Ceren'in mezarına gidip bir şeyler anlatıyordum. Buna ihtiyacım vardı onunla konuşmaya çok ihtiyacım vardı. Aynı şeyleri defalarca anlattım belki...
Elimden başka bir şey gelmiyordu ki.
Giden geri gelmiyordu.
"Ben sana ilk çarpıştığımız gün tutuldum. O gün iyi ki moralim bozukmuşta iyi ki yürümek istemişim. Biliyorum okula geldiğin ilk gün kötü davrandım ama sen onu bile affettin. İlk görüşte aşka inanmazdım. Ama ilk görüşte aşık oldum. O saf o sinirli o masum haline... Daha sonra evden her gün 'moralim bozuk yürüyeceğim' diye çıktım. Her gün yetimhanenin kapısından geçtim sırf seni göreyim diye. Sonra yakınıma taşınmışsın çok mutlu oldum. Okula ilk geldiğin gün içimdeki o mutluluğu anlatamam sana, tarifsiz bir mutluk vardı içimde o gün... Ceren! affet beni, sana verdiğim sözü ilk defa tutamıyorum. Mutlu olamıyorum, hayattan koptum. Nefes alamıyorum. Olmuyor. Affet lütfen!"
Yutkundum derin bir nefes aldım göz yaşlarımı silerek devam ettim.
"Bana 'Kerem... lunaparka gidelim mi?' Dedin. Özür dilerim birtanem. Seni daha önce o lunaparka götüremediğim için... Geçiremediğimiz vakitlere üzülüyorum. Yaşayamadığın anlara üzülüyorum. Geride bıraktıklarına üzülüyorum. Bir de , bir de özlüyorum Ceren çok özlüyorum. Hiçbir şey bilmiyorum yapamıyorum. tek bildiğim ve yaptığım şey 2 senedir her gün özlemek. Evin önünden bile geçemiyorum o yol seni bana hatırlatıyor. Çok acı aşkım, çok acı insanın sevdiğinin tamamen gitmesi çok acı! Keşke senin yerine ben ölseydim... Özür dilerim seni kurtaramadım. Özür dilerim... Senin yanına gelmeme izin vermediler birtanem. Umarım en kısa sürede kavuşuruz..."
Ağlıyordum ve hıçkırıklarım kelimelerimi bölüyordu ama devam ettim.
" B-bak bu cekete!"
Elimde Cerenle ilk zamanlarımızdaki yürüyüşte üşümesin diye verdiğim ceket vardı. Mezara doğru uzattım. Sanki öyle daha rahat görebilirmiş diye... Çaresizdim, çok çaresiz...
"Bunu hep saklayacağım Ceren sen giydikten sonra bir daha hiç giymedim sırf kokun gitmesin diye... Aklımdan hiç çıkmıyorsun. Bir an bir saniye yemin ederim aklından hiç çıkmıyorsun. Aklıma gelen güzel yüzün, gülüşün... İyi ki geldin hayatıma. Seni...seni çok seviyorum Ceren!"
Elimdeki çiçekleri mezarına bıraktım. Mezarını yaptırmıştık ama gelin duvağını oraya sabitleştirtmiştim. Gelin duvağını öptüm sanki saçlarını öpmüşüm gibi. Okşadım sanki saçlarını okşuyormuşum gibi. Yüzümü yağan yağmura çevirdim. Gözlerimi kapattım. Ve yağmurun yüzümü daha rahat ıslatmasına izin verdim. Titrek bir nefes verdim. Sonra ağır ağır kalktım oturduğum yerden.
Yine onu orada o toprağın altında bırakıp gidiyorum, yine onu çok
özlüyorum 2 senedir olduğu gibi. Onu her şeyden çok seviyorum her gün olduğu gibi...
YAZARIN ANLATIMIYLA
2 yıl geçti, her şeyin ilacı olduğu söylenen zaman bile Kerem'in derdine çare olmuyordu.
Ne demiş Turgut Uyar?
"Herkesin
Bir umudu vardır,
Bir savaşı,
Bir kaybedişi,
Bir acısı,
Bir yalnızlığı,
Bir hüznü...
Çünkü herkesin bir gideni vardır...
İçinden bir türlü uğurlayamadığı..."
Kerem'in içinde uğurlayamadığı kişi sevdiği kadın, Ceren...
Daha öncede dediğim gibi herkes hikayesi bittiğinde ölmez. Yarım kalan hikayelerde vardır. Ceren ve Kerem'in hikayesi yarım kaldı. Kerem ilk görüşte aşık oldu. Sevdiği kız öldü. Kerem'in yaşarken hikayesi yarım kaldı. Ceren çok küçükken terkedildi. Yeni geldiği ailedeki bir insan yüzünden hayatını kaybetti. Ceren ölünce hikayesi yarım kaldı.
Ceren ve Kerem'in hayatı mahvoldu, yarım kaldı.
Geride kalanlar perişan oldu. Kerem mahvoldu. Yetimhane müdürü Selma hanım Ceren'i yanından ayırdığı için bin pişman oldu hemde 8 sene sonra. Levent ölene kadar vicdan azabı duydu. Sevim ise hiç evlat sahibi olamayıp sonradan oldu ama şimdi evlat acısından kahroluyor. Levent ve Sevim en kısa sürede boşandı.
Berk annesi öldükten sonra hep tek yaşadı. Tek öldü hiç bir yakını yoktu...
Herkesin hikayesi tamamlanacak diye bir kural yok ki bu dünyada.
Cemal Süreya ne demiş;
"En uzun süren sevdalar; Yarımkalanlardır..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tekrardan selamlar.
"Neden?" dedim "Neden hep mutlu sonla biten hikayeler okuyoruz, yazıyoruz ki?" biraz da acı gerçeklerle yüzleşmek lazım...
Sizde Ceren'in gerçek ailesi bulunacak diye düşündünüz değil mi?
Ama yetimhaneye bırakılan milyonlarca çocuğun gerçek ailesi bulunamıyor...
Sizde Kerem ve Ceren'in kavuşacağını sandınız değil mi?
Ama milyonlarca aşık kavuşamadan ölüyor...
Sizde mi hikayemi mutlu son sandınız?
Bu hayatta herkesin hikayesi mutlu sonla bitmiyor...
Acı ama gerçek bunlar.
Kendinizi Ceren'in, Kerem'in, Berk'in ya da Levent ve Sevim'in yerine koyun ve hayal edin! Siz olsanız ne yapardınız?
Ceren ve Kerem'in ruhları kavuştu...
Okuduğunuz için, yorum yaptığınız için, önerileriniz ve oylarınız için çok teşekkür ederim. İyi ki varsınız. <3
