Ceren, Kerem'e doğru döndü.
'Bay Ukala ağlıyor musun sen?'
Kerem kafasını önüne doğru eğdi.
Daha sonra kafasını kaldırıp buruk bir gülümsemeyle baktı Ceren'e.
Ceren'in gözlerinden yaşlar usulca akıp giderken gözlerini Kerem'den alamıyordu, sanki ora...
Gördüğüm yüzle şok geçirmiştim. 'Neden?' Diye sordum kendi kendime. Ağzımı zar zor açtım ve beni şoka sokan kişinin adını fısıldadım. Kıpırdayamıyordum bile.
"B-Berk!" Dedim titreyen sesimle.
"Ceren?"
"Neden yaptın bunu?" Şok olmuştum 8-9 senelik arkadaşım sırdaşım neden böyle bir şey yapar ki?
"Bilmem... hmm belki seni sevenlere acı çektirmek istiyorumdur." Dedi benim aksime daha rahat bir şekilde davranarak.
Kafama allak bullak olmuştu.
"Neden?" Dedim olabilecek en kısık sesle
"Sen benim arkadaşımdın en yakın arkadaşımdın."
"Yıllarca sen öyle sandın Ceren. Ben seni hiç sevmedim, sevemedim nefret ettim senden her gün daha çok hemde."
Acı gerçekleri tek tek yüzüme vururken nefes alamadığımı hissettim.
"Neden?" dedim bu sefer sinirle
"Gerçekten öğrenmek ister misin?"
"Söyle!" Dedim net bir şekilde
"Çünkü yeni ailen yani Levent benim babam!" Dedi sakince.
Ne! Nasıl olur bu? Kaşlarım çatık Berk'i dinliyordum. Kafamda puzzle birleştirmeye çalışıyordum sanki.
"A-ama Sevim teyze..." dedim tedirginlikle.
"Hayır Sevim benim annem değil ve yüksek ihtimal beni bilmiyor bile. Ben bu gerçeği sen daha sınıfımıza ilk geldiğinden beri biliyorum. Ama kendi kendime hep bir umut belki değildir dedim. Belki o kız Ceren değildir. İçimdeki kuşku seni sevmeme engel oldu. O kuşku büyüdü nefret oldu."
Gözlerim dolu dolu dinliyordum Berki.
"Geçen sene dayıma ulaştım. Beni yıllarca aramamış dayıma.ben onu bulmasam belki hâlâ aranıyor olurdu beni. Sonra her şeyi anlatırdım ona. Babamın Levent olduğunu öğrendiğimdeki halimi bilemezsin, anlayamazsın. Sonra, sonra sana davranışları geldi gözümün önüne. Size yemeğe geldiğimizde gerçek oğlu karşısında oturuyor ama o bunu bilmiyor evlatlık aldığı kızının saçını okşuyor onu öpüyordu... O an ne hissettiğimi anlayamazsin Ceren anlayamazsın asla. Dua et bu zamana kadar bir şey yapmadım. Bekledim, bekledim belki Levent beni bulur hatırlar diye. Hep bir umut bekledim. Ama olmadı. Ne yapabilirim de kendimi ona hatırlatabilirim diye düşündüm ve bu geldi aklıma. Bu sefer beni gerçekten hatırlayacak Ceren. Onlar seni gerçekten seviyor. Seni bir yerde yalnız bulup kaçırmak daha sonra da onlara acı çektirmek. Son 1 aydır planım buydu."
Diyecek hiçbir şeyim yoktu ağzımı bile açamıyordum. O ise acımadan devam ediyordu. Bileklerimi o kadar sıkı bağlamıştı ki canım yanmaya başlamıştı. Yavaşça ellerimi çözdü. Bor şey yapamayacağımı biliyordu. Başımın ağrısından düzgünce kıpırdayamıyordum bile. Bileklerimi ovaladım. Kızarmışlardı. O ise burnunu çekip devam etti.
"Annemle Levent evli değilmiş ben olduğumda. Ve Levent kaçmış. Annem ve beni bırakıp kaçmış. Annem öldü Ceren, annem kahrından öldü. Yapayalnızım."
"Berk! Seni yakalayacaklar. Beni bulamazlarsa polise haber vericekler ve seni yakalayacaklar."
Beni dinlemiyordu bile. Sadece bir şeyler anlatmaya çalışıyordu. Göz yaşlarımı sildim usulca. Kerem ne kadar merak etmiştir kim bilir beni?
"Ceren en çokta beni üzen şey Levent bir oğlu olduğunu biliyor ama bunu kabul etmeyip kendinin olmayan bir çocuğu evlatlık ediniyor, bende yetimhanede büyüdüm belli bir yaşıma kadar. Beni hiç aramadı, sormadı. Onu bu gerçekle yüzleştireceğim. Beni hatırlayacak. Hatırlatacağım Ceren. Annem onun yüzünden öldü o bunu ödeyecek."
Yutkundu ve devam etti.
"Beni hiç sevmedi Ceren, bundan sonra hiç sevmeyecektir de..."
Hızla ayağa kalktı. Deliye dönmüş bir şekilde bir ileri bir geri gidiyordu. Gözleri kıpkızarıktı. Ne yapacağını kestiremiyordum. Onun derdi Levent amcaylaydı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kısa bir bölüm oldu farkındayım. Ama bu bölüm sadece Berk'in hayatı olsun istedim. ^^
