Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yzr: Yazar delirdi diye düşünebilrisni ama bu foto bana birilerini hatırlatıyor)
◑◑◑
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yzr: bu bölüm bir ara kayboldu ama tuttum getirdim heh)
◑◑◑ Bir büyükanne geceliği bulup kendini ölü Elliott'un koltuğuna yapıştıracak ve dünyanın pek de ünlü sonunu bekleyecekti.
En azından son zamanlarda yaptığı en güzel en işe yarar plan olacaktı, bunu hissediyordu.
Başını sallayarak kendi kendini onaylarken arkasından kapanan sert kapı sesiyle kimin geldiğini anlamak zor değildi. Çatık kaşları, ne olursa olsun parlayan yeşil gözleri, sıktığı çenesi ve kapılarla ne derdi olduğunu bilmediğiniz biriydi.
Oysa Victoria bunların hiçbirine gerek duymadan oğlanın sürekli dinlediği yüreğinin atışlarından tanımıştı. En az iki kat aşağıdaydı ama duymuştu.
Çok geçmemiş oğlanın yüzü kadar sert sesi çıkmıştı yukarı. "Victoria, buraya bak." diye bağırmasına cevap verme gereği duymadı ama bitmek bilmeyen merdivenleri daha yavaş çıktığını fark etti. Ona hayır diyemiyordu, bunu kendisi mi yapıyordu?
Ne konuşabilirlerdi?
Her şey gitmiş, kıyamet hala yerinde duruyordu.
Aklı o kadar karışıktı ki 'kıyamete kadar uyuyayım ölmezsek kaldırırsınız' diyeceğinden korkuyordu.
"Beni duymuyor musun?"
Oğlan merdivenleri gücü ile oraya buraya ışınlanarak çıkarken kız nihayet çıkmayı bitirmiş, eli kapı koluna gitmişti.
Tam o sırada önünde beliren Five ile az kalsın ayağı merdiven boşluğuna geliyordu ki çocuk onu kolundan tutup dengesini sağlamasında yardım etti.
