16 yaşına kadar gördüğü psikoljik şiddet sonucu hayata çoğu insan gibi küsmek yerine tutunan melodi Öz, 'İyi düşün, iyi olsun' dediği bir sabahta hiç de iyi olmayan olayalar yaşadı.
'Daha ne kadar kötü olabilir?' Diye düşünürken hayat size kocaman...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Gözyaşların kendin için akmıyorsa bu gerçek bir hüzün değildir. Senden bir söz istiyorum küçüğüm.. kendin için bile Olsa ağlama..."
• |BEN KİMİM?
~ ~ ~
Renkli çiçeklerle süslüydü ruhum. Neşeli şarkılar'a sahipti kalp atışlarım. Küçük bir kız çocuğuna ev sahipliği yapıyordu hayallerim. Gülüşümdeydi güneş, sesimdeydi şarkı , Gözlerimdeydi yıldızların evi. Saçlarımdaydı deniz'in dalgaları, üstüme sinmişti güllerin kokusu.
İşte bende böyle biriyim.
Ben kimmiyim?
Ben melodi öz'üm., Garip bir isme ve aynı zamanda farklı bir hayat'a sahip olan o kız.
Daha 19 yaşında olmama rağmen içimde hiç yaşlanamayan bir genç kızın ruhu vardı. Yaşı hâlâ 16 olan.
Genç yaşında evlenen zavallı annem babam'ın baskısına dayanamayıp kaçmıştı. Benide hiç bilmediğim teyzem'e vermişti. Mutlumuydum evet. Her ne kadar beni bırakıp gitsede şiddet görmekten kurtulmuştu. Galiba kendimde alışamyacağım bir huydu herşeyi hayrına yormak.
Dâhâ 16 yaşında babam'dan gördüğüm şiddet'ten sonra başladı bu huyum. İyi düşün iyi olsun Öyle olduda.
Şimdi 19 yaşında bir psikoloji bölümü öğrencisi vardı. Kazanmam çokta zor olmamıştı aslında her zaman En büyük destekçim olan teyzemdi. Sağolsun çalışabilmem için maddi manevi bütün desteğini eksik etmemişti.
Şimdi ise onun yüzünü kara çıkarmadım ve istediğim bölümü kazandım.
"Beni unuttun ama"
"Ah pardon ali"
Bu yolda beni yolumdan saptırmaya çalışan pek sevgili kuzenimi nasıl unuturum. Tabi işin şakası. Ali teyzemin tek çocuğuydu. Ne kadar bir kız çocuğu istesede olmamış. Belkide bu yüzden beni çabucak kabul etmişti yanına. Allah bilir ya dünden razıydım bende.
Şimdi ise hayallerime bir adım daha yaklaştım.
uzun süren lise hayat'ımı geride bırakmak çokta zor olmamıştı. Sahi ya lise hayatını berbat geçiren bir benmiydim? Eğer öyleyse bu umrumda değil.
Neden kendimi birine beğendirmeye çalışayım ki? Yada ailem'e yalan söyleyip erkek arkadaşımla buluşayım? Bunlar kulağa hoş geliyor olabilir ama bana gelmiyor. Belkide bunlar sadece bana kötü bir davranış gibi geliyordu.
Düşünmek beni ruhsal bir yorgunluğa sürüklüyordu, her defasında.
