Metrodaki Lanet(Aşk)

Ezren

Multimedyada Nehirin trenin içinde gördüğü korkunç yüzün bir benzeri var.

Baygınken gözümün önüne eskiler geldi. Sıra sıra bütün geçirdiğim kötü anıların hepsi. Aynanın karşısına geçip saçlarımı kesmiştim.Sırf Berkay saçlarımı seviyo diye onlardan vazgeçmiştim. Her gece sabahlara kadar ağlayıp kendimi harap etmiştim. Berkay için birçok arkadaşımla aramı bozmuştum. Bütün yaz ayımı ağlayarak geçirdim. Bi günüm bile iyi geçmedi. Peki o naptı her seferinde kullandı. Boşuna ümit verip gitti. Bunlar gözümün önünden birbir geçerken birden bi karanlık oluştu. Yine aynı cızırtılı korkunç bi ses işittim. " Ezren" diyodu. Ne anlatmak istediğini anlamadım. İmdat diye bağırdım. Karanlığın içinden birden bi  ışık geldi . Gözlerimi kıstım. Berkaydı o evet. Bana doğru yaklaştı. Ellerimi tuttu. Birden uzaklaştı. Ellerimde kan gördüm. O anda sesler işittim.

- Nehir??

-Kendine geliyo sanırım

-Gözlerini açtı..

Gözlerim hafif bulutluydu gözümün önündekileri seçemedim. Ağzımdan direk Ezren ve Berkay kelimeleri çıktı ister istemez. Bitek Ömer ve ezgi Berkayın kim olduğunu biliyodu. O yüzden Samete bi açıklama yapmak zorunda kalmıcaktım. Birden nefes alarak yerimden kalktım. Herkesin yavaş hemen kalkma sesleri geliyodu. Aldırmadım. Sakın peşimden gelmeyin diyerek uzaklaştım. Samet arkamdan geliyodu. Onu durdurdum gelmemesi için ikna ettim. Benim bazı yaptığım inandığım şeyler vardı. Örneğin meleklerimden yardım istemek. Bunun için sakin biyere geçtim. Ellerimi açtım Allah'a yalvardım. Meleklerimden yardım istedim. İşin garip tarafı burdan çıkmak için değil. Berkayın buraya gelmesi için yardım istemiştim..Saçmaydı ama bunu yapmıştım ve hiç pişman değildim. Geri dönmek için ayağa kalktım..O sırada tren sesi gelmeye başladı. Vagonlara doğru başımı uzatarak baktım. Çok hızlı bi şekilde geldiğini gördüm. Kafamı çekmeseydim az daha bende düşüyodum. Kalbim yerinden çıkıcak gibi atıyodu. Çok korktum. İremlere bağırmaya başladım. Ama bi türlü gelmiyolardı. Çok uzaklaşmış olamamki. Tren öylece yanımdan geçip gitti. İçine bakmaya çalışırken birden cama bişey yapıştı.Böyle zombimi desem vampirmi desem. Derisi soyulmuş kırmızı gözlü siyah elbiseli bişey vardı. Çığlık atarak koşmaya başladım. Samet , Ömer , Ezgi imdaaatt yardıım edin diye bağırmama rağmen kimse sesimi duymuyodu. Hem ağlayıp hem koşuyodum. Ellerimde yüzümde hala kanlar vardı. Biyere girdim heryer zifiri karanlıktı. Bir bebeğin ağlama sesleri geliyodu. Beni en çok ürküten şey. Etrafa dokunarak çıkmaya çalıştım. Dokunduğum yerde birden bi el hissettim. Çığlık attım. Elimi kavramıştı. Çok sıkı tutuyordu ve çekemedim. Gözlerim büyümüştü ağlıyordum bi yandanda imdat diyerek yardım hissediyordum. O cızırtılı korkunç sesi yine işittim. Elimden tutan varlık ayağa kalkıp. 3 kez fısıldayarak Ezren Ezren Ezren dedi. Neydi bu ezren ?? Elimi bıraktığını hissedince koşmaya başladım. Karanlıkta hiçbişey göremediğim için. Yere takılıp düştüm. Ayağımda bi el hissettim. Daha fazla çığlık attım. Bi kuvvet beni çekiyodu.Cebimden çıkardığım telefonumu ona fırlattım. Canı acımış olmalıki bıraktı bende hemen kalkıp koşmaya başladım. Heryerde hafif loş sarı ışıklar belirdi. Fayanslardan kendi yansımamı gördüm. Biraz daha eyilip yüzüme baktım hala kanlar vardı. Kendime bakarken birden fayanslardan trenin içindeki yüzü yine gördüm. Korkunç bi sesii vardı. Ağzını korkunç derecede açıp. Bağırdı. Ezreeen Ezreeeen diye. Daha çok korkmuştum. Kendimi güvende hissetmiyodum. Arkamdan biri bağırıyodu. Ezgiyi gördüm. Ona koşup sarıldım. Kulağıma bişey söyledi. EZREN EZREN. Kollarımı çekip baktığımda Ezgi olmadığını gördüm. O trenin içindeki korkunç yüzdü. İmdaat diyerek koşmaya başladım. Bi süre koştuktan sonra bizim grubu gördüm. Daha hızlı koşarak yanlarına gittim. Ömer ve irem bi köşede oturuyolardı. Ezgi hala baygındı. Erensoyda onla ilgileniyodu. Samette başka bi köşede oturuyodu. Hepsinin korktukları yüzlerinden anlaşılıyodu. Onlara olanları tek tek anlattım. Bir daha yanlarından ayrılmıycağımı söylediler. İtiraz etmedim. Sametin göğüsüne yaslandım. Bi yandan hala ağlıyodum ve Berkayı düşünüyodum.

Ezgide uyanmıştı. Erensoy Ezgiye sarıldı. Tamam canım geçti burdayım sakin ol gibi sözlerle teselli edip sakinleştirmeye çalışıyodu. Sarıldılar. Erensoy Ezginin başını okşayıp dizine yatırdı. Ezgi tek bi laf etmedi hiç konuşmadı. Hepimiz gerçekten çok kötüydük. Ben hala olanların etkisindeydim. Ezrenin ne olduğunu çözmeye çalışıyodum. Bi yandan ağlayıp bi yandan sametin elini tutuyodum. Bana gerçekten güven veriyodu. Uyumak en iyi çözümdü. Ama ya uykumda bişey olursa?? Korkuyordum. Bu yüzden uyumadım. Acaba ailem beni ne kadar merak etti? Diğer arkadaşlarım?? Zeynep?? onunla her akşam muhakkak konuşurduk ve yaklaşık 3 gündür yazamıyordum. Eminim merak etmiştir. Yarım saat cevap vermesem evime gelen insan yani. Şuan onla olsaydık belki bu halimizi bile makaraya vururduk. Şuan hissediğim tek şey aileme ve zeynebe karşı özlemdi. Onun harici hissizdim. Öylece boş boş bakıyodum. 3 gün olmuştu fakat hala olayın şokunu atlatamadım neden biz? Bunları kim yapıyo? Cinlermi yoksa şeytanmı? Yoksa en tehlikelisi bi insanmı? Bunu anlamak gerçekten çok zordu. Testere filmine gelmiş gibiyiz amk bu ne yani?? Birisi ya bizle sıkı eğleniyodu. Yada yıllarca korktugum şey başıma gelmişti. Bize bir cin musallat olmuştu ve hepimiz teker teker ölücektik. Bunları düşünürken. Samet hariç herkesin uyuduğunu gördüm. Sametin yüzüne bakıp bizde uyuyalımmı dedim. Yanağına bir öpücük kondurdum. Bizde birbirmize sarılarak uyuduk.