Βάλε... φαντασία 1

19.

Πρέπει να απελευθερώσουμε το μισό του ανθρώπινου είδους, τις γυναίκες, ώστε να μπορέσουμε να βοηθήσουμε να απελευθερωθεί και το άλλο μισό.

Emmeline Pankhurst, 1858- 1928, Βρετανίδα σουφρατέζα

Ο εγωισμός υποφέρει περισσότερο από την καταδίκη των γούστων μας παρά των απόψεών μας.

Λα Ροσφουκώ, 1613- 1680, Γάλλος συγγραφέας

--------------------------------------------------------------------------------

Σάββατο 8/6/2019

Ο ήλιος είχε χαθεί πίσω από τα βουνά όταν το τζιπ σταμάτησε έξω απ' τη γραφική γειτονιά στα Λουτρά της ωραίας Ελένης. Ο Ερωτόκριτος έσυρε τα πόδια του μέχρι την ακρογιαλιά και ατένισε τον μαυρισμένο ορίζοντα πασχίζοντας να μη χαθεί στις παραισθήσεις που συχνά έκαναν την είσοδό τους στο σκοτάδι και τον τύλιγαν σφιχτά σαν φίδια, δηλητηριάζοντάς τον όπως έκαναν λίγο πριν τον ερχομό του 2019.

Σήκωσε το κεφάλι στον έναστρο ουρανό, ψάχνοντας για λίγο φως, πήρε μια βαθιά εισπνοή και συνέχισε να περπατά μες στο νερό. Ένα απαλό κύμα χάιδεψε τον λαιμό του, τα ρούχα του βάρυναν, τα κύτταρά του πάγωσαν, τα μάτια του σφράγισαν και βυθίστηκε στη μαύρη θάλασσα αφήνοντάς τη να τον παρασύρει, να σβήσει τον πόνο και τον θυμό έστω για λίγο, και τότε, λες και ένα θαμμένο κομμάτι του εαυτού ξύπνησε, ταξίδεψε πίσω στον χρόνο, σε όσα έλεγε στους ασθενείς που ένιωθαν να πνίγονται σε μια κουταλιά νερό:

Η λύση σε κάθε πρόβλημά σου είναι εκεί... μέσα σου! Ψάξε, έχοντας πίστη, φουντώνοντας την επιθυμία σου για απαντήσεις, και το μυαλό θα σε ακολουθήσει. Σπάνια αφήνεις τη δύναμή σου να αναλάβει δράση. Και όταν ασυναίσθητα το κάνεις, την ονομάζεις ένστικτο. Αυτή τη μαγική ικανότητα του νου, προσπαθείς να τη χωρέσεις σε μεταφυσικές σφαίρες γιατί σε τρομάζει τόσο πολύ που σε συμφέρει να τη στριμώχνεις κάπου μαζί με ό,τι άλλο θεωρείς ανεξήγητο και εξωπραγματικό.

Αναδύθηκε με μανία στην επιφάνεια, χτυπώντας δυνατά τα χέρια και τα πόδια του, κολύμπησε μέχρι το σημείο που ένιωσε τα πέλματά του να πατούν στον βυθό, τίναξε όπως όπως με τα χέρια του τα μουσκεμένα του μαλλιά και έτρεξε στο σπίτι της. '' Άνοιξέ μου'', γρύλισε και κοπάνησε τις γροθιές του στην πόρτα της. '' ΤΩΡΑ! ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΩ ΚΑΙ ΦΥΓΩ!''

Η Πανωραία καθόταν στο στρώμα της προσπαθώντας να χαλαρώσει. Αν ερχόταν, δεν έπρεπε να τη δει με κλάματα, μα όσο κι αν το προσπαθούσε όλο στο ίδιο κατέληγε, να κλαίει και να βρίζει τον εαυτό της. Άκουσε τη φωνή του και έτρεξε στην πόρτα μα πάγωσε ανοίγοντάς τον.