Βάλε... φαντασία 1

22.

Οι άνθρωποι έχουν βρει για το καθετί την πιο συμβατική λύση, την ευκολότερη απ' όλες τις εύκολες λύσεις. Είναι, ωστόσο φανερό πως πρέπει να στεκόμαστε στο δύσκολο. Κάθε ζωντανή ύπαρξη σ' αυτό στέκεται.

Ράινερ Μαρία Ρίλκε, 1875- 1926, Τσέχο- Γερμανός ποιητής

-----------------------------------------------------------------------------------

Το επόμενο πρωί το τηλέφωνο της Πανωραίας χτυπούσε ασταμάτητα. Με τα χέρια να ψάχνουν πάνω στο κομοδίνο και τα μαλλιά μες στο πρόσωπό της να δυσκολεύουν την όρασή της, κατάφερε να το πιάσει και να το σηκώσει.

" Παρακαλώ", απάντησε σαν χαμένη υπό την επήρεια του ύπνου.

" Ακόμα κοιμάσαι; Καλά, τι ακολασίες έκανες χθες βράδυ;"

" Καλημέρα Κασσάνδρα! Καλά είμαι, εσύ;" είπε με χαμόγελο και χώθηκε ξανά στην αγκαλιά του αγαπημένου της.

" Τώρα... Μεσημέριασε! Πώς είσαι; Το ξέρεις πως έχεις να μου μιλήσεις μια εβδομάδα; Μου λείπεις." Έκανε τα γνωστά παράπονα η ξαδέλφη της.

" Έχεις δίκιο θα έρθω σήμερα. Τι θα έλεγες να πιούμε έναν καφέ;" Έδωσε ένα φιλί στο στέρνο του Ερωτόκριτου που κοιμόταν γαλήνιος. Μετά από τη χθεσινή νύχτα τους δεν ήξερε τι να πιστέψει πια. Δεν είχε ζήσει ποτέ κάτι ανάλογο αλλά ούτε κι εκείνος. Θα έκανε οτιδήποτε χρειαζόταν για είναι ευτυχισμένος και καυλ....

" Εεεε... Με ακούς ή τα λέω μόνη μου; Κανόνισε Λυκούργο, θα φωνάξω τον πατέρα σου. Σωτήρη..." Η Κασσάνδρα έχανε την υπομονή της.

" Κάνε ό,τι λέει η μάνα σου, Λυκούργο." Η φωνή του Σωτήρη διαπέρασε το ακουστικό.

" Μπράβο... άντρα μου, έκανες το σωστό, σκοτώθηκες. Σε περιμένω, σε ζητάνε και τα παιδιά. Σε φιλώ γιατί γίνεται χαμός!"

Η Πανωραία δεν πρόλαβε να πει κουβέντα, μονάχα γελούσε, της έλειπε πολύ η οικογένειά της, όμως αυτό που είχε στην αγκαλιά της δε θα το άλλαζε με τίποτ' άλλο στον κόσμο.

" Σφεντόνα..." άγγιξε το στερνό του, " Σφεντόνα..."

'' Ναι...'' άνοιξε για μια στιγμή τα μάτια και άλλαξε πλευρό, '' Γιατί με ξυπνάς;... Γιατί;''

" Γιατί κοντεύει μεσημέρι και με πήρε η Κασσάνδρα. Είπα να πάω σήμερα. Εσύ τι λες;" αγκάλιασε τη μέση του.

'' Να πας, αγάπη μου. Να κοιμηθώ κι εγώ!''

" Και θα πάω μόνη, χωρίς τον Σφεντόνα μου;"