Βάλε... φαντασία 1

31.

Σε αποφάσεις δευτερευούσης σημασίας, είναι χρήσιμο να εξετάζουμε τα υπέρ και τα κατά. Σε κρίσιμα ζητήματα όμως, η απόφαση πρέπει να προέρχεται από την καρδιά.

Ζίγκμουντ Φρόυντ, 1856- 1939, Αυστριακός ψυχίατρος

--------------------------------------------------------------------------

Αφιερωμένο στην DeniaChrisopoulou Σε ευχαριστούμε που στηρίζεις τη συνεργασία μας αλλά και την καθεμία ξεχωριστά από την πρώτη κιόλας επαφή μας με την εφαρμογή. Δώσαμε μια υπόσχεση, οπότε δε θα μπορούσαμε να σου αφιερώσουμε κάποιο άλλο κεφάλαιο!!!🖤😘

---------------------------------------------------------------------------

Ο Υάκινθος κοίταξε από το παράθυρο του τζιπ τις λευκές γραμμές των δρόμων που έσβηναν, χαμένος στις σκέψεις του για τις αλλαγές που ήρθαν προσκεκλημένες από τις κινήσεις που το ίδιο του το σώμα επέλεξε χωρίς τη βοήθεια του νου του λες και μια βαθύτερη ανάγκη του που δεν την είχε αντιληφθεί, ξύπνησε από τον λήθαργό της μόνο μ' ένα αντάμωμα των ματιών τους.

Γύρισε προς το μέρος του, το βλέμμα του περιπλανήθηκε στη μορφή του, στη σοβαρή έκφραση, στο ελαφρύ δάγκωμα του κάτω χείλους του. Έκλεισε τα μάτια και ακούμπησε το κεφάλι πίσω στο κάθισμα, προσπάθησε να κάνει μια βουτιά στον εσωτερικό του κόσμο αλλά δεν έβλεπε τίποτα. Το μαύρο σκοτάδι επικράτησε του φωτός, το χάος και οι δαίμονες έστησαν χορό παλεύοντας να ξεσκίσουν το δέρμα και να ρουφήξουν την ψυχή του που είχε βρει τον προορισμό της.

Μια ανατριχίλα απλώθηκε σε όλο του το σώμα μουδιάζοντάς το εντέλει, με την επιθυμία του να είναι κρυμμένος μες στην κόλαση αυτού του άντρα, που ήταν βάλσαμο, αφού γέμισε το κενό που ένιωθε στα ενδότερα της ψυχής του. Από την άλλη όμως μια μικρή χαραμάδα έμενε ανοιχτή, καθώς μια άλλη ανάγκη του φούντωνε σαν πυρκαγιά.

" Τι σκέφτεσαι;" τον ρώτησε ενώ γνώριζε πως είχαν πάνω κάτω τους ίδιους προβληματισμούς με τα μάτια και τα χείλη της να έρχονται σαν εικόνα στα δικά του, καλύπτοντας τα πάντα γύρω του.

'' Θα κατέβεις να φέρεις καφέδες;'' Σταμάτησε στην άκρη του δρόμου έξω από μια καφετέρια, λίγο πριν το τέλος της διαδρομής, '' Δε σκέφτομαι τίποτα, κουράστηκα...'' συμπλήρωσε με ειλικρίνεια ο Ερωτόκριτος που τον έκανε να μαζέψει μέσα σε δύο ώρες και τα δικά του πράγματα για το ταξίδι της επιστροφής, αφού μετά την τελευταία επαφή τους αντιλήφθηκε πως ο χρόνος που μοιράζονταν ολομόναχοι και οι κουβέντες που αντάλλασσαν δεν είχαν κανένα νόημα° οι τρεις τους αισθάνονταν ένα κενό που ίσως μεγενθυνόταν αν δεν μετέφερε και στους δυο τους όσα τον έκαναν να ανακαλύψει για τον εαυτό του μέσα σε λίγες μέρες, ελπίζοντας πως θα βρούνε όλοι μαζί τη λύση.