Βάλε... φαντασία 1

41.

Το μεγαλύτερο λάθος, που μπορείς να κάνεις στη ζωή σου, είναι να φοβάσαι συνεχώς ότι κάνεις λάθος.

Elbert Hubbard, 1856- 1915, Aμερικανός συγγραφέας

----------------------------------------------------------------------

" Γιατί σε 'μένα, γιατί; Τι θα κάνω γαμώτο; Πάλι ρεζίλι των σκυλιών, ρε μαλάκα. Πάλι." Ο Σωτήρης έβρισε τον εαυτό του, καθώς είχε ακόμα μια αποτυχημένη προσπάθεια στο ενεργητικό του.

Μια πανέμορφη, καστανή κοπέλα ξαπλωμένη γυμνή μπροστά του. Το λάγνο βλέμμα της είχε μετατραπεί σε βλέμμα απελπισίας. Το καλλίγραμμο κορμί, τα καστανά μαλλιά και τα μελιά της μάτια δεν ήταν αρκετά ώστε να ενεργοποιήσουν τον αγνοούμενο ανδρισμό του επίμονου ταξιτζή. Το ελάττωμά της ξεπερνούσε κατά πολύ τα προτερήματά της. Ένα και μοναδικό. Ήταν Ελληνίδα. Αναντάμ παπαντάμ.

" Συγγνώμη... δεν ξέρω τι να πω. Πρώτη φορά μου συμβαίνει'', δικαιολογήθηκε με σκυμμένο κεφάλι.

" Δεν πειράζει. Μια άλλη φορά..." απάντησε ευγενικά η νεαρή κοπέλα που από μέσα της αποζητούσε μια γρήγορη έξοδο από το δωμάτιο στο οποίο την είχε παρασύρει με τη γοητεία του.

Λίγο αργότερα έξω από το ξενοδοχείο κοντά στο κέντρο της Αθήνας, μπήκε αναποφάσιστος στο ταξί. " Τι κάνω τώρα; Νωρίς είναι ακόμα. Να γυρίσω σπίτι;" Αναρωτήθηκε και αμέσως χτύπησε το τηλέφωνό του:

'' Καλησπέρα, Σωτήρη. Ο Ερωτόκριτος είμαι... ο Ανέραστος...'' Η φωνή του ακούστηκε σπασμένη μα με μια δόση επιθετικότητας, '' Είμαι στη Συγγρού, στο Live Sex. Ξέρεις πού είναι, φαντάζομαι. Το τζιπ μου τα 'παιξε και είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη ανάγκη να κάνω κάποια δρομολόγια. Μήπως ενοχλώ;''

" Καλησπέρα, γιατρέ. Δεν ενοχλείς καθόλου. Είμαι κοντά σου, έρχομαι'', απάντησε ο Σωτήρης με χαρά, αφού βρήκε κάτι να απασχοληθεί.

'' Είσαι απίθανος, ρε Σωτήρη! Θα σε περιμένω στην πίσω πλευρά. Είμαι μαζί μ' έναν φίλο... Βυσσινί είναι το ταξί σου; Ρωτάω γιατί εσύ δεν παίζει να μ' αναγνωρίσεις. Μη γίνουμε μπάχαλο... καταλαβαίνεις!''

" Βυσσινί είναι, αλλά γιατί να μη σ' αναγνωρίσω, ρε γιατρέ; Κολομπίνα έχεις ντυθεί;"

'' Θα δεις... μην αργήσεις. Καίγομαι, σου είμαι υπόχρεος. Ευχαριστώ!'' είπε με μίαν ανάσα και έκλεισε το τηλέφωνο.

Ο Σωτήρης απορημένος άνοιξε το ραδιόφωνο, έβαλε πρώτη και ξεκίνησε για το σημείο συνάντησης. " Τι δουλειά έχει ο γιατρός σε τέτοιο μαγαζί; Και γιατί να μην τον αναγνωρίσω;" Σκέφτηκε και δέκα λεπτά αργότερα έφτασε στο σημείο, σταμάτησε στο απέναντι πεζοδρόμιο και γουρλώνοντας τα μάτια, άρχισε να παραμιλά: " Μη μου πεις ότι αυτός ο Ταμτάκος είναι ο γιατρός;;" Τράβηξε το χειρόφρενο, χαμήλωσε τη μουσική και κοίταξε τους δύο τύπους να πλησιάζουν.  " Α στο διάολο", είπε από μέσα του.