Βάλε... φαντασία 1

45.

Αν ο εγκέφαλος ήταν τόσο απλός, ώστε να μπορούμε να τον κατανοήσουμε, τότε θα ήμασταν τόσο απλοί, ώστε δεν θα μπορούσαμε να τον κατανοήσουμε.

Richard Dawkins, 1941-,  Βρετανός βιολόγος και συγγραφέας

----------------------------------------------------------------------

Το επόμενο βράδυ από τη φυγή του χτυπημένου και συναισθηματικά τσακισμένου Πυγμαλίωνα, η Πανωραία ζήτησε από τον Υάκινθο να την πάει μέχρι το πατρικό της. Μίλησε στους γονείς της, τους είπε όλη την αλήθεια χωρίς ψέματα και υπεκφυγές, ήταν ειλικρινής και έβγαλε από μέσα της όλο τον πόνο που της δημιούργησε η απουσία του. Τους είπε για την απάνθρωπη συμπεριφορά του πατέρα του και εντέλει πως τόσο ο Ερωτόκριτος όσο και ο Υάκινθος ήταν και θα είναι η ζωή της και πως δεν ήθελε να ζήσει μακριά τους. Στην αρχή ο Αγησίλαος άκουγε σιωπηλός ενώ η Αντιγόνη της εναντιώθηκε, φωνάζοντας και κατακρίνοντας την επιλογή της, με τον Υάκινθο να έχει κατεβασμένο το κεφάλι του σκεπτόμενος πως όσο κι αν εκείνοι είχαν αποφασίσει να ζήσουν μαζί, ο κόσμος πάντα θα τους έκρινε, όμως δεν τον ένοιαζε για τον εαυτό του αλλά για τη βασίλισσά του. Η κοινωνία όσο εξελιγμένη κι αν ήταν, στα βάθη των αιώνων, παρέμενε κατακριτέα στα πάθη και στην αντιμετώπιση των γυναικών.

Η Πανωραία όμως προσπάθησε να την κάνει να καταλάβει πως αυτή ήταν η ζωή της. Ο Αγησίλαος από την άλλη, μόνο που έφερε στο μυαλό του τους μήνες που δεν ήξερε πού ήταν το παιδί του και τι έκανε, σηκώθηκε και αγκάλιασε τον νεαρό, του χτύπησε φιλικά την πλάτη και τον καλωσόρισε στην οικογένεια, με αποτέλεσμα ο Υάκινθος να ξεσπάει στον ώμο του, κλαίγοντας με όλο του το είναι και βγάζοντας από την ψυχή του όλα όσα κρατούσε για να μην φανούν στα μάτια της. Τέλος, ενημέρωσε και την Κασσάνδρα με τον Σωτήρη που έτρεξαν για να τους δώσουν κουράγιο και να σταθούν στο πλευρό τους σε ό,τι χρειαζόντουσαν. 

Οι επόμενες τρεις εβδομάδες ήταν μαρτυρικές για την Πανωραία και τον Υάκινθο που δεν ήθελαν να φεύγουν από το πλευρό του, ειδικά από την έναρξη της αφύπνισής του που ξεκίνησε τις τελευταίες εφτά ημέρες, όμως οι ανάγκες τούς ανάγκαζαν να αποχωρούν για λίγες ώρες και να επιστρέφουν και πάλι κοντά του. Ο Υάκινθος δεν άφηνε λεπτό από τα μάτια του τη βασίλισσά του, δεν είχε σκοπό να τη χάσουν ξανά και ήθελε μόλις ο έρωτάς του ανοίξει τα μάτια του, να είναι το πρώτο πρόσωπο που θα αντικρίσει. Ευτυχώς, η Τασία έπεισε τον γιατρό του γιου της να αφήνει όποιον επιθυμούσε να είναι δίπλα του τις ώρες που εκείνη ξεκουραζόταν ώστε να μη μένει στιγμή μόνος, με τον ποιητή να του υπόσχεται πως θα προσέχει την Πανωραία και πως αν ξυπνήσει σύντομα θα τον έκανε τον πιο ευτυχισμένο άντρα του κόσμου. Τους έλειπε τόσο πολύ, τίποτα δεν ήταν ίδιο, αφού κι οι δυο τους έχασαν τον εαυτό τους, το νόημα της ζωής τους. Εκείνον.