Simula
I was locked. I was chained. And I don't know if I can even escape.
I shut my eyes tight, afraid that he might see me crying, again. I squeezed my hands more when I felt my stomach ache. I don't want to die starving and with my both hands tied.
I am really wondering, bakit umabot pa kami sa puntong ganito? He can just dump me when I confessed my feelings for him at the very first place, mas makakaya ko pang tanggapin na pinagtatawanan ako ng dahil lang doon, not like this.
Iniikot ko ang paningin ko sa buong kwarto. There is no such way out, I won't even dare to jump out of the window.
Nagawi ang tingin ko sa paa kong kapwa nakagapos rin. Namumula na ang parte ng balat ko doon at nasisiguro kong mas malala pa ang sitwasyon ng aking mga kamay.
Kahit sobrang sakit pa din ng mga kamay ko ay pilit ko iyong iniikot para makaalis sa pagkakatali. I quietly winced from the pain. I looked up and stare at my wrist as my fresh blood slowly drips down and covers the marks of my blood that is already dried.
Ilang linggo na ba ako dito? I can't remember since I am not allowed to leave this damn room.
I squeezed my eyes shut once again when the door opens. The door was slammed loudly and I can't help but to peak lightly. Pumasok siya na parang kahit ang impyerno ay isinuka na rin siya.
I used to compliment his appeal, looks and body every time I am looking at his direction, but not anymore. Oo, gwapo siya, pero hindi noon mabubura at maaalis ang lahat ng ginawa niya sa akin. He is an asshole and a jerk now on my eyes. No one can change that.
"Emillia," inilapag niya ang silver na tray sa may side table. May laman iyong mga pagkain. After a week, he is now giving me food?
I tilted my head and looked away. I am hungry, yes, however I don't have the urge to eat the food he made. "How are you? Did you miss me?"
I suddenly want to puke. He is really crazy, asking me questions with the fact that there's a fabric on my mouth. And why is he asking if I do miss him? Isn't it obvious? I'd like to stay away from him!
Iniiwas ko ang hita ko nang hawakan niya iyon. I tried to kick him and he held my thighs with too much pressure.
Sumigid ang sakit sa kalamnan ko dahil sa mismong pasa niya iyon ginawa. Mas dumiin ang hawak niya, it felt like my whole flesh was seasoned with salt.
Mas lumaki ang hiwa ko sa kamay dahil sa pagpalag ko. Mas lalong nanlabo ang paningin ko sa sakit. I screamed profanities through out my lungs.
Hinahabol ko ang hininga ko nang tigilan niya ang mga pasa ko. My chest was heaving, up and down, in a very fast manner. Pero natigil iyon nang higitin niya ako sa leeg at idiin sa unan. I gasped for air but I couldn't.
Hindi ko mapigilan at mahawakan ang mga kamay niya para alisin sa pagkakasakal. I couldn't breathe!
My mouth automatically opens to grab some air but the cover on my mouth isn't helping. I screamed and screamed, begging for him to make me breathe for at least a minute or two. My eyes are already drowning from my tears and I almost felt like dying when he removed the piece of clothing. He leaned down and captured my lips.
"I love you," he whispered. Tumayo siya at hinawakan ang mga kamay ko. Buong katawan ko ang nanginginig habang inaalis niya ang tali sa mga kamay at paa ko. Hinalikan niya ulit ako sa noo bago tuluyang umalis.
My heavy breathing is not normal anymore. Pakiramdam ko ay nakakulong ako sa isang kwarto na punong puno ng usok at inabandona.
Sinubukan kong tumayo pero natumba lang ulit ako sa kama. Hindi ko maigalaw o kahit maramdaman manlang ang mga paa ko. Manhid na manhid na dahil sa pagkakatali.

BINABASA MO ANG
The Art of Lies
Romansa"You are the biggest mistake I don't regret making." WHAT LIES AHEAD SERIES #1