The Bad Lawyer (Mafia Series #1)

2

I want to puke. I feel like throwing out because of my thoughtsa and to my decision. When my parents asked me after they explained it I immediatley agreed. I don't even know why.

Today, we will go to the headquarters. It's been a month since then. Looking back I really think 'bout it a lot.

Halos mapanganga ako ng makita ko ang headquarters. Pa-letter C ang desenyo nito. Sa likod ay may matataas na building, marami. Malaki at mahaba ang building, lahat ng makasalubong namin ay alertong alerto sa paligid animo'y nasa paligid lang ang kalaban.

May mga bata rin na kasing edad namin ni Nash na hindi nag uusap-usap na parang gumagawa ng plano.

Nanghina ang tuhod ko ng makakita ako nang mga armas. Iba't iba ang mga klase non at hindi ko alam ang tawag. Sigurado akong hindi kami sasalubungin ng Mafia Boss rito kaya patungo na kami ngayon sa opisina. Pero ang sabi nito ay ang mga mga anak daw ang makakausap namin dahil busy ito. Andito kami ngayon sa parang may conference room.

"Kinakabahan ako." Bulong ko kay Nash. Napatingin siya saakin at ginulo ang buhok ko.

"Bawal bumulong rito, atsaka normal lang yan." Sabi niya at ngumiti. Napatingin ako kay Mom and Dad. Nakangiti sila saakin, ngumiti rin ako. Hindi nag tagal ay may pumasok na lalaki, apat sila. Guwapo ang mga ito. Bakas ang pagkaseryoso sa kanilang mukha, natakot ako.

"Magandang hapon." Bati ng isang lalaki. "I'm Gian Vicz Lustivera, panganay saaming mag kakapatid." Pag papakilala niya. Siguro ay isa na siyang Highschool student. "Mag pakilala kayo." Bulong niya sa mga kapatid.

"Ako si Lenuel Vince, you can call me gwapo." Napatingin ako kay Nash ng banggitin niya ang guwapo.

"Zy Vinsco." Tamad na sabi ni Zy.

"Ace." Maikli at malamig na sabi ni Ace. "Sigurado ka bang gagawin yang mafia? E, ang papayat."

"Hiyang hiya ako sa katawan mo, brother!" Pang-aasar ni Lenuel kay Ace. Naglabas si Ace ng baril kaya tumigil si Lenuel. Medyo nagulat ako. "Brother, pamilya tayo! Walang ganyanan!"

"Huwag kang sumigaw, maririnig tayo ni Marcus.." sabi ni Zy. Siguro ay Marcus ang pangalan nung kanang kamay ng Boss.

"Simulan na natin 'to." Naupo ang lahat ng mag salita si Gian. "Sasabihin ko sainyo kung paano maging isang Mafia Member. Una, find out what kind of businesses the mafia conduct. Know what kind of mafia you will be dealing with before you find them because you don't want to say the wrong things or show the wrong gang sign and get shot. Pangalawa, now you must actually get up and find the mafia and where their project is located. Google map won't help you because they don't actually advertise their location to the cops. I told you to you need to get up." Sabi nito. Kung ganon ay kailangan mong maging matalino sa larangan ng mafia.

"Pangatlo, come up with a plan that you can do to get the attention of the mafia. They don't want a normal everyday person. They would be looking for someone with unique skills to help them come up with mission. Pang-apat, once they knew who you are, attempt to talk to the leader. That is of course after you find out who the leader is. It is hard to communicate with leaders so you might have to talk with his or her right hand man or woman. Now they will give you a form and it is the form, special form, one of a kind, and also a mint condition. Take your time on filling this out because this close to the end procedure. You'll just have to wait for a call then that's it you're now a official member of mafia." Sumandal siya sa swivel chair. Natahimik kami sandali. Gusto kong umatras pero baka mamatay ako.

"When can we start that?" Tanong ni Nash.

"Anytime." Zy shurugged. "Just make sure na bago niyo gawin ang procedure ay sigurado na kayo sa desisyon ninyo, dahil kapag hindi sisiguraduhin namin na isa na kayong malamig na bangkay."

"Zy." Sabay na tawag ng pamilya namin.

"Alam ninyo ang ibig kong sabihin, at sigurado akong hindi niyo na hahayaan na maulit pa ang dati." Tumayo si Zy at umalis na.

"Pasensya na kayo, mabait yan si Zy! Bad mood lang, sige una na kami!" Sabi ni Lenuel at hinabol ang kapatid. Ganoon rin si Gian at Ace.

Unang araw ng iskuwela. Maaga akong nagising dahil hindi ko ugali ang mag pa-late. Dalawang taon na rin ang lumipas bago namin napag desisyonan ni Nash na maging isang mafia member. Hanggang ngayon ay hindi pa rin nila magustuhan ang planong inilalahad namin. Siguro ay marahil masyado pang hilaw ang aming personalidad at isipan. Kailangan kong kausapin si Nash tungkol rito.

Mag sisinungaling ako kapag sasabihin kong madali ang procedure, e' sa pag hahanap pa lang ng ibang businesses ng mafia nahihirapan na kami. Ayaw namin magkamali dahil baka sa isang pag kakamali lang ay mamatay kami. Hindi ko man nakikita ay nararamdaman kong may sumusunod saamin sa loob ng dalawang taon. Hindi ko siya kilala kaya hindi ko na lang pinapansin. Baka ay napag-utusan na bantayan kami.

Sa likod ng aming bahay ay ineensayo kami ng aming mga magulang, tinuturuan kami gumamit ng iba't ibang armas kagaya ng baril, balisong, sniper at kung ano ano pa. Tinuturuan rin kaming dumipensa sa laban sa suntok at sipa. At kapag nagkakamali kami ay tumatalsik kami ni Nash. Minsan ay naiiyak ako sa sobrang sakit ng aking katawan.

Tinuturuan kaming sumipa sa ere, sumuntok sa ere, minsan ay pinipiringan nila ang mata namin upang mahasa ang aming pakiramdam. Hindi naging madali dahil puro sugat, pasa, bukol at bali sa katawan ang aming natatamo.

Minsan ay pinapagalitan kami kapag hindi namin inaayos ang aming ensayo. Madalas kaming maaga gumising ni Nash at sinasanay namin ang isa't isa. Nilalabanan namin ang isa't isa. Alam kong hindi niya pa inilalabas ang buong lakas niya saakin, siguro'y marahil na naawa siya.

"Alex!" Boses iyon ni Nash. Napalingon ako. Pawis na pawis siya. Hindi ko man lang namalayan na nasa Leicester na pala ako. Inakbayan niya ako at inilapit sakanya. "Ano section mo?"

"Love." Simpleng sabi ko.

"Parehas pala tayo! Love din ako dati. Kasi Love daw natin ang isa't isa!" Tapos tumawa siya. Agad na sumama ang mukha ko.

"Mandiri ka nga," sabi ko, napapadalas ang pag bibiro niya saakin tungkol sa pag-ibig. Bata pa kami.

"Arte mo, ah." Ngumuso siya. Isip bata talaga si Nash, minsan ay umiiyak ito kapag hindi ko siya sinasamahan sa training siya sa basketball. Para bang hindi niya kayang mag desisyon sa sarili niya. 8 pa lang ako pero parang may anak na ako Sampung taong gulang na si Nash pero parang anim na taong gulang parin kung umakto.

Mabilis na natapos ang pang-umagang klase at dumiretso na kami sa bahay. Tinakbo namin iyon dahil parte iyon ng ensayo. Kada araw ay paunahan kami ni Nash para tignan kung sino ang mas mabilis saamin. Minsan ay nahuhuli ako, minsan ay siya naman ang nahuhuli, minsan ay sabay kaming pareho.

Pag dating namin sa likod ng bahay ay wala pa sila kaya naman nilapag namin ang bag namin at sinimulang suntukin at sipain ang puncing bag. Naka sando lang ako ngayon at naka short habang si Nash ay naka short lang.

Umikot ako para sipain ang bag saka ko ito muling sinuntok.

"Let's have a bet!" Sabi ni Nash habang sumusuntok.

"Ano?" Tanong ko.

"Kung sino ang unang maka-butas nitong punching bag kailangan tumupad sa wish.." nakangiting saad niya. "Ano? Game?" Napaisip muna ako bago tumango.

"Game!"