,,Nieznany: Przyjedziesz po swoje rzeczy czy sam mam pomóc ci je wyjebać? Czy może twój nowy chłopak po nie przyjedzie?
Ja: Z chęcią bym po nie przyjechała, ale musisz podać adres"
Czyli typowa historia, w której on myli numer, a ona odpisuje.
Jeż...
Rose: Charlotte? Szarotka: Hm? Rose: Możesz przyjechać? Rose: Musisz mi pomóc Szarlotka: Już jadę
{w domu Rose- przygotowania do spotkania}
-Dobra już jestem. To w czym ci pomóc? -Nie wiem w co mam się ubrać -Serio? -Nie na niby- Przewróciłam oczami. -Dobra pokazuj co masz. Pamiętaj. Wygodne, ale eleganckie.
{skip time czy coś}
-Wychodzisz już z tej łazienki czy trzeba coś rozwalić żebyś się pokazała?- Usłyszałam wołanie mojej przyjaciółki. No cóż... raz się żyje. Wyszłam z pomieszczenia i skierowałam się do swojego pokoju. Na łóżku siedziała wpatrzona w telefon Charlotte. Kiedy usłyszała, że już jestem podniosła na mnie wzrok. Wybrała mi zwykłe czarne dżinsy i białą bluzkę Hiszpankę. Włosy zostawiłam rozpuszczone oraz zrobiłam delikatny makijaż. Po dokładnym obejrzeniu czy wszystko jest dobrze podeszła do mnie i położyła mi ręce na ramionach. -Jesteś gotowa. Powodzenia. -Dzięki. Przyda się. -Ja idę, a ty masz się nie rozmyślić w ostatniej chwili, bo osobiście urządzę ci pogrzeb. -Nie musisz najpierw mnie zabić? -Nie tym razem. Paa. I już jej nie było. Zawsze mnie zastanawiało to jak ona szybko znika. Dobra to na inną chwile. Czas się zbierać do wyjścia.
Lukey: Zaraz będę wychodził Ja: Ja też Lukey: Stresik? Ja: Może trochę Lukey: Spokojnie Lukey: Chyba nie gryzę Ja: Zawsze musi być ten pierwszy raz Ja: Dobra wychodzę Lukey: To ja też już będę Lukey: A i jeszcze jedno Lukey: Wyślesz mi swoje zdjęcie? Będzie łatwiej mi cię znaleźć Ja: Na pewno? Nie chce żeby pękł ci ekran Lukey: Rose... Ja: Dobra już dobra Ja:
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Lukey: Omg Ja: Aż tak źle? Lukey: Co? Lukey: Nie Ja: Yhym Lukey: Zaraz się widzimy Lukey: Do zobaczenia Ja: Do zobaczenia
{spotkanie}
Lukey: Gdzie mniej więcej jesteś? Ja: Na środku Lukey: Biała bluzka? Ja: Tak Lukey: Czarne spodnie? Ja: Tak Lukey: Dobra, widzę cię Lukey: Nie odwracaj się Ja: Okej
Stałam na środku Central Parku i tak ja napisał Luke- nie odwracałam się. Po chwili ktoś zasłonił mi oczy. Nie trudno było się domyślić kto to był. -Zgadnij kto to- Usłyszałam za sobą głos Luke'a. -Lukey- Dobra tego nie było w planach. Rose, idiotko miałaś powiedzieć Luke. -Cześć Rosie- Mówiąc to zdjął swoje dłonie z moich oczu. Odwróciłam się i od razu go przytuliłam. -Myślałam, że będziesz wyższy- lekko się zaśmiałam, a Luke razem ze mną. -A ty jesteś ładniejsza niż na zdjęciu, a myślałem, że się nie da. Nie to, że mi się nie podoba- po wypowiedzeniu tych słów przytulił mnie jeszcze mocniej.- Cieszę się, że wreszcie się spotkaliśmy. I, że nie uciekłaś jak zobaczyłaś, że jestem Hemmingsem. -Dlaczego miałabym uciec? Rozumiem cię. I w sumie to się cieszę. Mój idol został moim przyjacielem. -To co? Idziemy do Starbucksa? -Jasne -A czekaj jeszcze. Zapomniałbym. Mam coś dla ciebie.- Dopiero teraz zobaczyłam torebkę prezentową w jego ręce. Brawo dla twojego Refleksu Szachisty* Rose. -Dla mnie? Ja dla ciebie nic nie mam. -To nic takiego. Po prostu otwórz. Podał mi torebkę, a ja zajrzałam do środka. W środku znajdował się ten pluszak, o którym wspominałam mu ostatnio. -Luke... Nie musiałeś. -Ale chciałem. -Dziękuje- Pocałowałam go w policzek.- Idziemy?- Zapytałam. -Tak, już już.
