(Kelimelerim arasında Sezen Aksu- Küçüğüm şarkısının sözleri bulunmaktadır. )
Yaşım kaç olursa olsun, her zaman on üç yaşında, ne yapması gerektiğini bilmeyen, masum.
Hayatı toz pembeden ibaret olan, oyuncak zaferleri olan bir çocuğum.
Kazandığımı sandığım her an, yolun başındaymışım meğer.
Kai bana bakıyordu. Anlam veremiyordu, ağlayışıma. Oysa şuan bütün duygularım birbirine girmiş, o ilk yola çıktığım vakitte ki gibi çaresizdim.
Onu çok seviyordum. Tanrı'ya yemin olsun ki.
Onun için hem yaşayacak hem de ölecek kadar.
Onun için, yaşamak için ölüyor, ölmek için yaşıyordum. Bunu biliyordu. Belki de bilmiyordu.
"Sevgilim." Dedi önümde diz çöküp tırnak etlerini yolup kana bürüdüğüm ellerimi tutarken.
"Neyin var." Öyle bakıyordu ki. Canı gidiyordu sanki. Ölüyordu da son nefesini veriyordu. Kıvranıyordu adeta. Ne diyebilirdim ki. Hastaydım. Ölüyordum ve ardından yaşıyordum. Kaybediyor, zaferlerimin sarhoşu oluyordum.
Ama zaferlerimin aslında oyuncak zafer olduğunu asla anlamıyor, kendimi sahteliğe kaptırıyordum.
Ne diyebilirdim ki ona. Ne anlatabilirdim?
Ne kadar az yol almışım, ne adar az yolun başındaymışım meğer.
Gerçekliğim neydi. Ona sıkıca sarıldığımda yere yığıldık.
"Bir tanem, can içim, yaşamım, ölümüm ne oldu anlat ban." Öyle çaresiz çıkıyordu ki sesi. Heybetli bedeniyle insanları kokutabilen bu adam sırf ben ağlıyorum diye çaresiz bir çocuk olmuştu benim gibi. Bir şey diyemedim, boğazım düğümlüydü.
Fısıldadım özür dileyerek. Sesi titriyordu, ne olduğunu soruyordu. Ağlıyordu ağladığım için.
"Kai." Diyebildim sadece Yüzümü avuçları arasına alıp gözyaşlarımı sildi. Gözyaşlarımız yüzlerimi ıslatırken hiçbir şey diyemedim. Ona baktım sadece. Nasıl anlatırdım ona yorgunluğumu. Bu koskoca dünyaya sığmayan küçücük bedenimi. Kalp ağrımı, hayallerimi ve kırıklarımı.
Ne diyebilirdim ki.
"Sevgilim." Dedi anlını anlına bastırırken.
"Beni bırakma." Diye yalvardım. Başladım yalvarmaya.
Titreyen sesim, kısılırken.
Sarıldım ona sıkıca daha önce hiç sarılmamışım, ilk kez sarılıyormuşum gibi.
Yalandan kurma dünyamda bomboştum.
Yalanlarım dilimin zehriyken, panzehirim düşlerim olmuştu.
Kayıp giderken kum misali elimden.
Sonu olmayan bir yolun henüz adım atmayan başındaydım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
House Of Cards|KaiSoo
RomanceKirli bir gülüşü vardı. İnsanın ruhunu çeken, yavaşça öldüren. Öyle güzeldi ki... çiçek bahçesindeymiş gibi hissettirirdi. Nasıl öldüğünüzü anlamazdınız bile. Ama bana tersini yaptı... Canımı yaktı, öldürmedi. Yaşatmak için acıttı... House Of Cards|...
