Bad girl, Sad girl [2]

🌌13🌌

Πάω στην ντουλάπα να ντυθώ χωρίς να αφήσω τις σκέψεις μου να τρέξουν σε αυτό που έγινε πριν λίγα λεπτά στο μπάνιο.

Ντύνομαι και πηγαίνω κοντά στο παράθυρο.

Περνάνε κάποια λεπτά και νιώθω την παρουσία του πισω μου .

<<Αυτό που έγινε μεταξύ μας δεν ήταν τίποτα να το θυμάσαι αυτό >> του λέω ψυχρά.

<<Πες μου την αλήθεια για σένα και τον Ορφέα , ήταν ο πρώτος σου; >> ακουω να με ρωτάει νιώθοντας τον ακόμα πιο κοντά μου.

<<Ναι ήταν ο πρώτος μου >> του απαντώ σκληρά , όμως ήδη τα μάτια μου γίνονται υγρά φέροντας στο νου μου την σκηνή με τον Ορφέα στο εγκαταλελειμμένο σπίτι.

<<Άσε με μόνη μου τώρα Κυριάκο και σε παρακαλώ μην με ξανά πλησιάσεις όσο θα βρίσκομαι σε αυτό το σπίτι >> του λέω συγκρατωντας τα δάκρυα μου.

<<Είπα φύγε >> του λέω ξανά ανεβάζοντας ελάχιστα τον τόνο της φωνής μου.

<<Σε θέλω γαμωτο >> λέει απότομα και με πιάνει από το μπράτσο γυρίζοντας με προς εκείνον , ώστε να τον κοιτάω.

<<Ελπίδα κλαίς >> με ρωτάει ήρεμα αυτή την φορά και σκουπίζει με τον αντίχειρα του τα δάκρυα που έπεσαν στα μάγουλα μου .

<<Κυριάκο φύγε >> του λέω αδύναμα και ταυτόχρονανα προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου από τα δάκρυα.

<<Σε πλήγωσε τότε; >>με ρωτάει αναφερόμενος στον Ορφέα.

<<Τίποτα δεν μου έκανα... ΦΥΓΕ >> του φωνάζω πλέον χωρίς να ελέγξω τον εαυτό μου .

Ξεκινάω να τον βαράω στο στέρνο και να τον σπρώχνω άλλα εκείνος παραμένει ακίνητος μπροστά μου .

<<Θα τον σκοτώσω μόλις τον δω μπροστά μου να το ξέρεις >> φωνάζει και φεύγει χτυπώντας δυνατά την πόρτα πισω του .

Στο επόμενο κι όλας λεπτό ξεσπάω σε δυνατό κλάμα. Τσιριζοντας και σπάζοντας πράγματα μέσα στο δωμάτιο.

Τόσα χρόνια δεν άφησα τον εαυτό μου να ξεσπάσει για εκείνον το συμβάν τότε.

Θα έκανε κακο στον ανιψιό μου ...

Τουλάχιστον είχε δεχτεί να μην με αγγίξει...

[...]

Κυριάκος POV

Το κλάμα της και οι φωνές ακούγονται σε όλο το σπίτι.

Τι έγινε τότε για να ξεσπάει έτσι;