Bad girl, Sad girl [2]

🌌5🌌

Αργά τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας

Τριγύριζα στο δωμάτιο ώρα τώρα και έπιανα τον εαυτό να κοιτάζει την βαλίτσα πάνω στο κρεβάτι μου .

Η σκέψη να φυγω απο εδώ ακόμα μου τριβελίζει το μυαλό.

Θέλω απεγνωσμένα να φύγω από εδώ πέρα, άλλα πιάνω τον εαυτό να θέλει να μείνει από πείσμα.

Να μείνω η να φύγω;

Να μείνω η να φύγω;

Να μείνω η να φυγω;

Κοιτάζω το είδωλο μου στον καθρέφτη και η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι...

ΑΥΤΟΛΗΠΗΣΗ ...

Ο εγωισμός μου νικά για άλλη μια φορά...

Θα μείνω και θα τους δείξω με ποια πραγματικά έχουν να κάνουν.

[...]

Όλοι έχουν κοιμηθεί, έτσι θέλω να πιστεύω δηλαδή.

Παίρνω στα χέρια μου την βαλίτσα και ανοίγω την πόρτα.

Κοιτάζω τον άδειο διάδρομο και χτυπάω την πόρτα που βρίσκεται απέναντι μου .

Εκείνος ανοίγει την πόρτα και εμφανίζεται μπροστά μου .

<<Τι έγινε;>>με ρώτησε κάπως ανήσυχος.

Η βαριά του φωνή ακόμα κάνει το κορμί μου να ανατριχιάζει.

Το εκτεθειμένο του κορμί κάνει το δικό να φλέγεται.

Χωρίς να του απαντήσω περνάω στο δωμάτιο του καταπατώντας την ιδιωτικότητα του .

<<Ντύσου ... θέλω να με πας κάπου >> του λέω αυταρχικά περιμένοντας τον να ντυθεί.

<<Βάλε κάτι απλό μην μου έρθεις κάτω κουστουμάτος >> του λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου.

Βγαίνω από το δωμάτιο του και προχωράω προς την σκάλα.

Κατεβαίνω κάτω και τον περιμένω στην εξώπορτα.

Μέσα σε λίγα λεπτά έχει εμφανιστεί μπροστά μου ντυμένος με μαύρη φόρμα, μαύρο μπλουζάκι και μαύρη ζακέτα.

Μέσα στο χαρούμενο χρώμα και αυτός ...

Μου ανοίγει την πόρτα και μας οδηγεί στο γκαράζ.

Διαλέγει ένα από τα πολλά σπορ αμάξια που υπάρχουν εδώ και μου ανοίγει την πόρτα.

<<Στο λέω από τώρα δεν σε βοηθάω να το σκάσεις >> λέει και δείχνει την βαλίτσα που κρατάω.