Bad girl, Sad girl [2]

🌌8🌌

Γυρίζω να αντικρύσω το νεκρό σώμα του άγνωστου άντρα δίπλα μου. Τα μάτια του να με κοιτάνε και το στόμα του να είναι ανοιχτό. Γύρω του έχει δημιουργηθεί μια λίμνη αίματος.

Οι σφαίρες να πέφτουν η μια μετά την άλλη. Έσκυψα κάτω ώστε να αποφύγω να τραυματιστω.

Κοιτάζω στην άλλη πλευρά του εστιατορίου τον Antonio να βρίσκεται κοντά στον κύριο Raimón . Ο Κυριάκος είναι πεσμένος στο πάτωμα και με κοιτάζει ταραγμένος.

Την επόμενη στιγμή τα φώτα σβήνουν .
Μέσα στο σκοτάδι τα χέρια κάποιου αγγίζουν την μέση μου και με τραβάνε σε άγνωστη κατεύθυνση .

<<Βοήθεια >> φωνάζω .

<<Ελπίδα >> ακούω την φωνή του Κυριάκου .

<<Άφησε με >> φωνάζω στην άγνωστο τύπο που με κρατάει .

<<Κάτσε ήσυχα μικρή >> μου λέει συνεχίζοντας να με τραβάει προς μια άγνωστη κατεύθυνση.

<<Antonio βοήθεια >> τσιριζω χανωντας την ψυχραιμία μου .

<<Σκάσε >> φωνάζει

<<Antonio >> τσιριζω το όνομα του για άλλη μια φορά άλλα εκείνος καλύπτει το στόμα μου .

Τον χτυπάω όπου βρω με μανία ελπίζοντας να με αφήσει.

Τον χτυπάω στο στομάχι και το χέρι του απομακρύνεται από το στόμα μου.

<<Antonio >> φωνάζω πάλι το όνομα του κλαίγοντας.

<<Αυτό θα το πληρώσεις >> τον ακούω να λέει και την επόμενη στιγμή έχω πέσει στο πάτωμα χάνοντας τις αισθήσεις μου .

[...]

Κυριάκος POV

<< Είναι νωρίς ακόμα να μιλάμε για γάμο >> λεει εκεινη και απομακρύνει διακριτικά το χέρι μου απο την μέση της και φεύγει προς τα έξω.

Την κοιτάζω...

Με ενοχλεί που είμαστε έτσι . Ακόμα θυμάμαι να την έχω στην αγκαλιά μου και να την χαϊδεύω.

Δεν με αφήνει καν να της μιλήσω και αυτή η απόσταση μου έχει απέναντι μου στο σπίτι με εκνευρίζει.

Ξερω ότι έκανα λάθος...
Ξερω ότι την πλήγωσα ...

Αλλά εκείνη έδωσε τον εαυτό της στον Ορφέα .

Με κορόιδεψε ...

Με το δίκιο της όμως...

Έχουμε γίνει κουβάρι και αυτό το κουβάρι δεν ξέρω πώς να το ξεμπλέξω.