Bad girl, Sad girl [2]

🌌4🌌

Γυρίζω να κοιτάξω ποιος είναι ...

Τα μάτια μου αυτόματα γουρλονουν και αδυνατώ να πιστέψω πως είναι αυτός.

Αδύνατον... Αποκλείεται... Αρνούμαι να το πιστέψω.

Τα μάτια μου σίγουρα κάνουν "πουλάκια " .

Τα ανοίγω και τα ξανά κλείνω πολλές φορές μέχρι να συνειδητοποιήσω τι γίνεται .

Όλα είναι ένα ψέμα...

Κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε για να δω εάν ονειρεύομαι...

Αλλά όχι... είναι πραγματικότητα και αυτός είναι εδώ

<<Ελπίδα καρφώνεσαι >>μου ψιθυρίζει η Αφροδίτη στο αυτί ενώ ταυτόχρονα ταρακουνάει το κορμί μου .

<<Εσύ το ήξερες αυτό >> την ρωτάω μέσα από τα δόντια μου παριστάνοντας την χαρούμενη κοπέλα.

<<Συγγνώμη >> μου λέει εκείνη και απομακρύνεται από κοντά μου .

Δεν μπορώ να τον χαιρετήσω.

Δεν μπορώ να το κάνω αυτό.

Νιώθω ότι πνίγομαι.

Ο πατέρας του βρίσκεται μπροστά του και τον αγκαλιάζει.

Δεν με έχει δει ακόμα.

Κάθομαι στην θέση μου σαν άγαλμα.

Η Αφροδίτη κάνει το ίδιο, τον πλησιάζει και τον φιλάει σταυρωτά.

<<Παιδί μου έλα να σου γνωρίσω την Ελπίδα που χαρείς αυτή η εταιρία έχει φτάσει στα ύψη >> του μιλάει ο κύριος Raimón , ο οποίος έρχεται προς το μέρος μου και με πιάνει από το μπράτσο.

Τον βλέπω να μας πλησιάζει .

Με κοιτάζει περίεργα...
Με επεξεργάζεται...
Νομίζει πως δεν είμαι εγώ... Λάθος κάνεις μωρό μου εγώ ειμαι ... Δες με ... Κοίταξε με κατάματα ... Δες πως ειμαι εγώ ... Δες την Ελπίδα που δεν γνώρισες ποτέ σου άλλα ούτε και τώρα θα αφήσω να συμβεί κάτι τέτοιο.

Το ύφος του σοβαρό ...

Για μια στιγμή τον φοβήθηκα , όπως και τότε.

<<Χάρηκα >>

Το σώμα μου ανατρίχιασε μόνο στο άκουσμα της βαριάς πλέον φωνής του.
Είχα να την ακούσω δύο χρόνια...
Όχι δεν μου έλειψε καθόλου...

<<Το φαγητό έχει σερβιριστεί>> μας ενημερώνει η Μαργαρίτα.

Εκείνος προχωράει πρώτος μαζί με τον πατέρα του , ύστερα η Αφροδίτη και εγώ έχω μείνει τελευταία να τους κοιτάζω.