ជុងហ្គុកត្រូវបានផ្ដួលទៅលើសាឡុង ថេយ៉ុងស្ទុះទៅសង្គ្រប់លើបបូរមាត់នោះម្ដងទៀតហើយរុលអណ្ដាតចូលទៅដួសដងយកភាពផ្អែមល្ហែមយ៉ាងស្រេកឃ្លាន ដៃទាំងពីររបស់គេក៏ចាប់សម្រាតសម្លៀកបំពាក់ខ្ទេចខ្ទី សល់តែរាងកាយននលគោក ថេយ៉ុងមិនយូរក៏ចាប់ផ្ដើមសម្រុកយកៗតែម្ដង (Cut)
បន្ទាប់ពីប្រលែងស្នេហ៍ឈុតរោលរាលហើយពួកគេក៏សម្រាករាងខ្លួនដោយឱបគ្នាស្អិតរមួតដូចគូរស្នេហ៍ថ្មីថ្មោង
ប៉ុន្តែមិនប៉ុន្មានខែទំនាក់ទំនងពួកគេហាក់ដូចជាមិនសូវដូចមុន ជុងហ្គុកគិតថាដោយសារតែការងារច្រើនពេកទើបថេយ៉ុងមិនសូវមានពេលដូចមុន មានពេលខ្លះគេមិនចូលផ្ទះពេញមួយថ្ងៃក៏មាន ជុងហ្គុកក៏អន់ចិត្តតែមិនហ៊ានសួរនាំច្រើនខ្លាចថេយ៉ុងធុញទ្រាន់ ។
ជុងហ្គុក<តើមកបងចប់ម៉ោងហើយឬនៅ?>
ជុងហ្គុកសួរតាមខ្សែរទូរស័ព្ទ
ថេយ៉ុង <អឹម...បន្តិចទៀតបងទៅផ្ទះហើយ ចង់បានអ្វីទេ?>
ជុងហ្គុក<គ្មានទេ បងឆាបមកផ្ទះមកចាំខ្ញុំរៀបអាហារចាំ> ជុងហ្គុកក៏បិទទូរស័ព្ទហើយរៀបចំម្ហូប
នៅពេលដែលថេយ៉ុងមកដល់ផ្ទះគេក៏ដើរចូលមក ហើយមានជុងហ្គុកចាំជួយយួរកាបូបធ្វើការទៅទុកហើយជួយដោះអាវក្រៅឲ្យទៀត វាជាតួនាទីស្រាប់ទៅហើយ។
ថេយ៉ុង<តើឯងធ្វើម្ហូបអីនឹង?ឈ្ញុយណាស់>
ជុងហ្គុក<គឺមានសម្លរគីមឈី នឹងស៊ុបតុងយាំុបង្គា>
ជុងហ្គុកក៏បើកម្ហូបឲ្យថេយ៉ុងឃើញ
ជុងហ្គុក<បងឆាប់ញាំុទៅទាន់នៅក្ដៅៗ>
ពួកគេក៏ញាំុអាហារជាមួយគ្នាតាមធម្មតា~
ពេលចូលគេងជុងហ្គុកក៏ឡើងលើគ្រែហើយសួរទៅថេយ៉ុងដែលកំពុងតែចុចកំុព្យូទ័រ
ជុងហ្គុក<បងថេបើបងពិបាកខ្លាំងចាំខ្ញុំជួយសម្រាលបន្ទុកបងខ្លះទៅបានទេ?>
ថេយ៉ុងមើលមុខជុងហ្គុកហើយក៏តបធ្វើឲ្យជុងហ្គុករាងតានតឹង
ថេយ៉ុង< តាមពិតទៅវាមិនលំបាកអីទេ កុំបារម្ភអី បងអាចដោះស្រាយបានវាជាតួនាទីរបស់បងស្រាប់ គេងមុនទៅ>
