His Suicidal Girl

Chapter 3

Chapter 3; Bridge

Why suffer all your life, if you can have a shortcut to end it?

Why bother live as a miserable person kung una pa lang pupuwede na nang wakasan ito?

Me? I'm going to do it right now. Im gonna end it all....

TAHIMIK akong naka-tayo,  here infront of me is the calm and quiet sea. I watched as the lights from the establishments glisters in the water as the sun sets slowly. Somehow I felt serene.

Napag isipan ko na mamaya na ako tatalon at dahil may-liwanag pa at marami pang tao ay baka ma-purnada paa ng plano ko, I closed my eyes and inhaled deep before opening it once more, I'll miss this. Surely

"A penny for your thoughts?" I almost jump, startled. Galit na ni-lingon ko ang katabi ko at nakita ko na nakaharap ito sa dagat. Bumaling naman ito sa akin at ngumiti making his deep dimple to show. I was stuck staring at his tantalizing liquid almost violet blue eyes.

"I'm sorry that I startled you." He apologized, making me wake my senses. Hindi nalang ako nag salita at bumaling nalang sa dagat dahil sa kaunting hiya na pumasok sa sistema ko dahil sa pag-titig ko dito.

Na pansin ko naman na bumaling na lang din ito sa dagat. Unti-unti nang lumubog ang ma-mula-mulang araw at kumalat na ang dilim sa buong paligid. At yoon na ang batid na malapit na, I closed my eyes as I feel the coold breeze bumps in my skin making me slightly shivered.

Mama, Papa, this is the day all my mystery and pain will go away. And I'll have my lifetime with you. We will be completed again.

NAG SUMULA na akong mag lakad palayo sa pwesto ko kanina dahil nandoon pa rin yoong lalaki at wala yatang balak umalis kaya ako na lang ang mag aadjust.

As I know my distance is enough ay unti-unti na inakyat ko ang harang ng tulay at doon ko lang napag masdan na mataas nga ang kinatatayuan ko. Sigurado bali bali ang mga buto ko nito. I thought. I slightly laughed at it. Gosh I'm going mad!

Pero ano pa nga ba ang aasahan mo sa isang batang ulila ng ama at ina? Hindi ba't nakaka-baliw naman talaga iyon.

I closed my eyes and strated counting.

1...

I can see all the things that in my life i have been through

2...

3...

4...

I can feel my tears rolling as memories started flashing in my head taking me back there...

5...

6...

7...

It hurts... It hurts so bad seeing them infront of your eyes being buried six feed down

8...

9...

10...

11...

Making you realize that, that's it move on their gone... But why can't I?!

12...

13...

14...

As a  young girl loosing her parents and taking to Foster care is the most miserable thing to suffer.

15...

16...

And seeing the people na pag-agawan ka para lang sa natira ng mga magulan mong mana. They will do everything to have you, and then after? After they got it all? They'll just abandon you there. And just waiting till your demise.

17...

I've had enough of it! Seventeen years of misery and pain is enough!... I have to stop. I needed it to stop. And now? It will all stop...

Ibinuka ko na ang mag-kabila ko'ng kamay. Handa na akong mawala. a small smile draw on my lips as I let myself fall.

Mama, Papa. I'm coming home.

NARAMDAMAN ko na may biglang pumulupot na mga kamay sa baywang ko dahilan para agad akong mapa-mulat.

Agad ako nitong hinigit at naramdaman ko nalang na natumba kami sa simentadong daanan.

Did... Did he just— grrr!!!!

"Miss ano bang iniisip mo?! Hindi pag-papaka matay ang sulosyon sa lahat ng problema!" He's loud voice penetrated my ears that brought me back to my senses. Agad ako'ng tumayo at gakit na hinarap siya

"Why do you care?! Ni hindi mo alam kung ano'ng pinagdadaanan ko!" I yelled at agad na tinalikuran siya at akmang a-aykat akong muli ng higitin nito ang kamay ko. Galit na binalingan ko itong muli

"Miss don't do it. Don't kill yourself in vain"  natigilan ako at napatingin na lang sa kanyang mga mata

"Huwag mong sayangin ang buhay mo miss. Yes I don't know you or whatever you've been through, but think about what you're parents will think" I was stunned at what he said. Randam ko ang unti unting pag patay ng mga luha ko kasabay ang pag ragasa ng mga ala-ala sa isip ko.

How come I didn't think about what they'll think? Maybe their mad at me for making my life miserable.

Humagulgul lang ako habang naka yuko, ramdam ko na niyakap niya ako pero wala na akong pakielam doon dahil lahat ng atensyon ko ay naka tuon lang sa sakit na nararamdaman ko ngayon

"Bakit? Bakit lagi nalang akong nasasaktan?" I asked as I sob, hindi ako nito tinugon sa halip ay hinaplos lang nito ang buhok ko

"Bakit laging pera nalang ang habol nila sa'kin?! Mama! Papa! Gusto ko na kayo makasama!" Muling daing ko, ramdam ko ang unti-unting pan-lalambot ng mga tuhod ko kaya napa-luhod na lang ako kasabay ng pag-buhos ng malamig na ulan

"Miss. Miss? Tahan na baka mag ka-sakit ka niyan" pilit ako nitong pina-tatayo pero tila istatwa lang akong naka luhod doon sa malamig at matigas na simento.

Maya maya pa'y naramdaman ko na umalis na ito. Baka na-inis na sa'kin.

Ganun naman halis lahat eh, akala mo may karamay ka pero sa huli masasaktan ka lang dahil bigla-bigla ka nalang nilang iiwan dahil nag sawa na sila sa iyo, sa dami ng drama o ka-artehan mo.

Tumingala ako habang naka pikit, dinadama ko ang bawat pag patak ng ulan sa mukha ko. Hindi alintana ang hapdi ng bawat patak nito. I bitterly smiled

Mama, Papa bakit hindi niyo na ako sunduin? Gustong gusto ko na kayo muling makasama!

Maya maya pa'y wala na akong naramdaman na pag patak ng ulan pero rinig ko pa ang malakas na pag buhos nito. As I opened my eyes those blue-violet colored eyes met mine

"Sabi ko naman miss. Baka mag-ka sakit ka niyan"