His Suicidal Girl

Chapter 7 (ᜃᜊᜈᜆ ᜉᜒᜆᜓ)

Chapter 7: You gave me light when I needed it the most.

"WHAT are you doing here?"

I am asking myself why am I even in here too, why are we here? What is our purpose here? To be miserable? To be happy? To be in the middle?. I don't know either.

"Why are you out here? Mag gagabi na sumama ka na sa 'kin"

Why are you asking me that? Bakit ang bait-bait mo sa akin? Bakit mo ginagawa ito? Yes you know my name, you know my parents, you know we had a business, that we were, that I was once a rich/wealthy person. Be you don't even have a clue who I was, and who I am now.

"Bakit ginagawa mo ito sa akin? I mean ni hindi mo ako kilala" I muttered without looking at him, pero naangat ko rin ang tingin ko when I felt him kneel infront of me ay saka ako napa-baling sa kaniya, he held my chin and directed my gaze in his eyes.

Ng mga oras na mag tama ang mga mata ko sa kaniyang bule-violet na mga mata na tila napaka gandang karagatan na hinihigop ako papailalim at wala rin akong balak na umahon pa. We just stared at each other's eyes while an eerie silence surrounds us.

"Remember the business summit on Singapore?" He asked breaking the silence while directly looking in my eyes, Saglit akong napa-isip bago alinlangang tumango.

How did he know that? The only summit that I know is when I was 8 years old when mom and dad bring me to them in Singapore.

"I was there, looking at you for the first time" he uttered, agad na nagunot ang nuo ko, trying to remember what he meant when I finally remembered ay nanlalaki ang mga mata ko dahil sa gulat. Is he the boy who gave me his handkerchief when I was at the garden?! I tried to avoid his gaze but he is holding my chin kaya ibinaling ko nalang sa iba ang tingin ko, dahil sa biglang hiya na kahit matagal na iyong nagyari ay tanda ko pa noon ang pang-aasar niya sa akin dahil sa tumulo pa ang uhog ko noon dahil sa sobrang pag-iyak dahil lang hindi ako pinayagan kumain ng maraming strawberries na isinasaw-saw sa chocolate fountain noon!.

"Look at me Ysabel" he commanded but I stayed looking at the two children playing in the monkey bars, narinig ko siyang bumuntong-hininga at siya na ang nag-adjust dahil para muli kong makita ang blue-violet niyang mga mata. Akmang i-iiwas ko ang tingin ko ng hawakan niya ang pisnge ko.

"Look at me or I'll kiss you"  ang balak ko na pag-iwas ng tingin ay na udlot dahil sa narinig ko kaya dagling ibinaling ko sa kaniya ang nalilisik ko ng ngayong mata but he just let out a chuckle at umiling na kala mo ay na a-amuse sa reaksyon ko.

"You want to know why I keep on staring at you that day?" Tanong niya sa akin, umiling ako dahil sa kawalan ng sasabihin

"Because I thought that day God just sent down a Innocent angel who have tantrums because her father doesn't want her to eat too much strawberry and chocolate" ani niya habang natatawa dahilan para mapatawa na rin ako sa ka immature-an ko noon

"Are you okay now?" Tanong niya sa akin maya maya, tumango naman ako dahil gumaan nga ang pakiramdam ko ng dahil sa kaniya. Kinuha niya ang kamay ko na naka-patong sa binti ko at itinayo ako at inakay patungo sa direksyon ng condo niya.

Maya-maya pa'y napa-tigil ako dahilan para mapa-tigil din siya at liningon ako

"Hey what's wrong?" Tanong niya, agad na iniiwas ko ang tingin ko sa kaniya ng malala na kung ano ang ginawa ng girlfriend niya

"Ah eh, y-yung girlf-friend mo b-baka magalit" ani ko dahila para mangunot ang noo niya

"What girlfriend? Sino?" Nagulat naman ako sa naging tanong niya, if that girl isn't his girlfriend... Then who is she??

"Y-yung babae na—" nabitin ang sasabihin ko ng bigla niya akong hilahin tungo sa condi niya

"Para alam ko na kung sino yoon don't worry hindi iyon magnanakaw. Pero ilusyunada puwede" aniya ngunit hindi ko na narinig pa ang pahuli dahil parang sa sarili na lang niya iyon sinasabi kaya nanahimik na lang ako. Ng makarating kami sa elevator hangang sa mismong harap ng condo niya ay tahimik lang kami habang hawak hawak niya ang kamay ko.

Ng bumukas ang pinto ay agad akong mapa-atras dahil sa biglang pag damba nung babae sa kaniya pero dahil hawak niya ang kamay ko ay kaunti lang ang na-atras ko

"Franzy-wanzy!!! I miss you! Oh ang by the way pinalayas ko muna yung maid mo kasi I want to—" hindi niya natapos ang sasabihin niya nang alisin ni Skyler  ang naka kuyampit na braso dito ng babae, his face is void of any emotions that made him look cold

"Who are you to throw people out of my property without permission Melissa?" Tanong nito dahilan para matigilan ang babae at matahimik na lang, maya maya pa'y dumako ang tingin niya sa akin at sa kamay namin na magkahawak, bigla naman nangunot ang nuo niya at tumingin ng masama kay Skyler.

"Y-you. S-she's. Oh God! I didn't know na you have low standards Franz!" Maarteng turan nito at napahawak pa bibig niya habang nalalaki ang mga matang naka tingin sa amin. Narinig ko naman ang marahas na pag buntong hininga niya.

"I'm sorry to be rude but get out of my unit Melissa" nabigla naman ako dahil sa sinabi niya kaya agad na napa-tunghay ako sa kaniya, wal pa ring mababakas na kahit anong imosyon sa mukha niya. Ng tumingin naman ako kay Melissa ay mababakas mo ang gulat sa mukha niya, at maya maya rin ay napalitan ng inis ng mabaling sa akin ang tingin niya

"Fine! But wait till tito Nicolas known about this!" Anito before storming out of the room with heavy feet. Ako naman ay biglang tinamaan ng kaba sa narinig ko

'anong gagawin ng tatay niya pag nalaman ang ginawa ng anak niya? Or should I say anong gagawin niya sa akin?'

"Don't mind what she said" I was woken from my thoughts when he patted my shoulders

"H-huh?" Maang ko ng makita na kaharap ko na siya, I can see amusement in his eyes while a smirk creep in his lips, umiling muna siya bago umayos ng tayo.

"I said don't mind her. Tara kain na tayo" aya niya sa akin at nag-patinua na tungo sa kusina. i just stood there looking at his back as he make his way at the kitchen... At that moment. At that day. At those seconds while I am standing there looking at his back, I felt alive, I felt safe. I felt home. I am afraid to feel this feeling i feel for a stranger that I just met a day ago. But there's a force in the other side of my brain saying trust him.

I smile as I followed him.

"I might atleast give it a try." I whispered as I make my way.

I'm not sure where would this leave me in the aftermath.

I'm not sure where this is leading me, to my good or to my further demise.

But all I care about now is that, the feeling that I felt now.

It sounds selfish but I guess I have to stop tormenting myself, right?

ᜐᜎᜋᜆ᜔

“헤더 칼렛”

캄삼니다!

고마워 요!

고맙숨니다!

네가 내 일을 좋아할 것이기를 바란다! :)

투표!

크멘트!!

및, 공유!!!