Destined To Be

Destination 25

Seven

Nang lumitaw sa harap ko si Axon ay agad ko itong niyakap ng mahigpit.

Kanina pa ako naghihintay sa kanya. The battle had ended a while ago, but he didn't show up immediately like what the others did. That's why fear invaded my system.

He hugged me even tighter and that's when I started to cry. Napapasuntok na rin ako sa kanyang dibdib.

I have never been this emotional. But when it comes to him, it's a different story.

"Lagalag ka talaga! Saan ka naman nanggaling ha?! Bakit hindi ka agad nagpakita pagkatapos ng laban?" singhal ko sa kanya na ikinatawa niya lang.

He then caught my hands and guide me to the sofa. We sit facing each other. The seriousness of his face has a bad impact on me. It's as if...he is going to say something...painful.

"Ilang oras pa lang akong nawala, and you're like that already. Paano ka masasanay niyan?" seryoso niyang tanong.

Napatitig lang ako sa kanya, patuloy na inaarok ang mga emosyon sa malalim niyang mga titig.

Hinawakan niya ang aking kamay. Pinagsalikop niya ito sa kanya. Pagkatapos ay pinakita niya sa akin ang marka sa kanyang palad na halos pumatay sa akin.

⌛

Isang marka ng hourglass na wala nang laman ang itaas na bahagi.

"Maybe it's time...para sanayin mo na ang sarili mo...na wala ako," nahihirapan niyang sambit at tumulo na nga ang luha niya.

I can't say a word. I can't fully process this thing. Alam ko na naman ang tungkol dito, ngunit bakit nabigla pa rin ako? Bakit nasasaktan pa rin ako nang ganito? Bakit hindi ko pa rin matanggap? Matatanggap ko ba ito?

Nakakawasak.

This time, love breaks me.

"I'm sorry...," iyan lang ang naisatanig ko.

Kung hindi ko lang sana siya tinalikuran noon, nagkasama pa sana kami nang mas matagal na panahon. Nakabuo ng masayang pamilya. Nabuhay nang walang multo ng pagsisisi.

Napailing siya at marahang pinahid ang aking luha.

"I told you, it wasn't your fault. I never blame you. Wala kang kasalanan. This happens because it is supposed to happen," pagpapakalma niya sa akin ngunit mas lalong nagwala ang aking sestima.

"Did you feel my love?" seryoso niyang tanong.

I nodded.

"Did you feel how much I adore you as woman, as a person, as who you are?"

I nodded.

"Did you somehow feel the happiness I want you to feel...despite this reality?"

I nodded.

"Then, I will leave without regrets in my heart."

This time, I shook my head.

"BUT HOW ABOUT ME? PAANO AKO, AXON?! PAANO AKO?!" Hindi ko na maiwasang mapasigaw.

Napatitig lang siya sa akin. Walang humpay ang pag-agus ng kanyang luha.

"Paano ako na maiiwan dito? Paano ako...na araw araw hahanapin ang presensiya mo? Paano ako na bawat segundo ay maghihintay sa'yo at aasang babalik ka pa? Na kakain pa tayo ng sabay. Matutulog ng sabay. Tatawa tayo na para bang walang bukas. Paano ako tatawa, kung ang natira na lang sa akin ay bukas, at hindi na ang tayo?"

Malakas kong itinuro ang dibdib ko.

"Paano ito? Paano ko makakaya kung sa bawat pagtibok nito ay pighati at pangungulila ang hatid?"

"Paano ako mabubuhay...kung mawawala na ang aking buhay. You are my life, Axon. You are the future I want. You are the eternity I need. But now, I'm watching you...disappear."

Napayuko siya at napatakip ng mata.

I am breaking. He is breaking. We are both breaking.

"That's why I told you not to be sorry. Dahil kung meron mang dapat humingi non...ako iyon," bulong niya. "So, will you forgive me?" dugtong niya.

"NO!" malakas kong sigaw.

Napatingin siya sa akin at napangiti ng bahagya.

"I know," malungkot niyang wika.

"I will not forgive you because you have no fault at all. We just love, Axon."

This time, I'm the one who wiped off his tears.

"We just love with all what we have. Kahit sa napakadaling panahon, nagmahal tayo sa paraang alam natin," I stated.

"I will die. But I will leave you behind...and that's worse than death," he said, feeling broke, and breaking me as well.

Napailing ako.

"You will never leave me, Axon," I said. "You will stay here," dugtong ko at itinuro ang aking puso. "Until my eternity ends."

Niyakap niya ako ng mahigpit at doon siya umiyak ng husto.

"I love you, Seven, Cassiopeia, Peanut. I've been searching a place to belong, and now that my journey comes to its end, I'm beyond thankful that I have found my destination," pahayag niya.

"It is in your heart."