GEÇMİŞİN YÜKÜ (TAMAMLANDI)

"BENİM YÜZÜMDEN"

oydu hastane de karşılaştığım ukalaydı bu... birisi sesimi duydu diye sevinirken sesimi duyanın o olması, sanki bütün dünya birleşmiş bi oyun oynuyordu bana... "bırak dedim sana " dedi daha sert ve sinirli çıkmıştı sesi... Egeninse beni bırakmak gibi bir niyeti yoktu daha da sıkı tutuyordu kolumu " sakın yaklaşma " dedi Nedime... artık sadece benim değil onun da hayatı tehlikedeydi... Ege ise cebinden çıkarttığı bıcakla bi bana bi Nedime bakıyordu... korkmaya başlamıstım "napacaksın bıcakla" dedim sesimin titremesine engel olamamıştım korkuyordum ama bu sefer bi tek kendim için değil... Nedim iyice yaklaşmaya başladı ama onun ne kadar tehlikeli biri olduğunu bilmiyordu bile. "gelme " dedim ona bakarak... ama beni dinlemiyordu Ege bıcağı bana yönelterek "bi adım daha atarsan öldürürüm Cemreyi , bu kadar çok seviyorken öldürürüm onu..." dedi... " bu sevgi değil , benim seni seveceğimi düşünmen bile büyük bi hata ya sen sen ya benim ablamla evliyken seni sevebileceğimi nasıl düşünebilirsin" demiştim sinirle ve tüm bunları Nedim de duymuştu... 

NEDİMDEN ,

ablamla evlendin mi demişti... nasıl yani bu şerefsiz bu kızın eniştesi mi "nasıl bi şeyin içine düştüm ben enişten le sen bu nasıl bi şey" bu sözler ağzımdan döküldü ... sinirle bakmaya başlamıstı bana "ben istemedim , istemedim onu sevmedim ama o anlamadı peşimi bırakmadı ondan kurtulabilmek için kaçtım ama yine buldu beni" diyerek ağlayınca daha fazla dayanamadım annemin ölümünden sonra en hassas noktam olmuştu bi kadının gözyaşları, her ne olursa olsun onu burda bırakamazdım... adama bakıp " bi anlaşma yapabiliriz " dedim bi adım daha atıp o hemşire ise iyice sinirlenmisti bu sözüme bakışlarından o kadar belli oluyordu ki... "ne anlaşmasından bahsediyorsun sen " dedi adam... ben iyice yaklaşınca kolundan çekip arkama aldım... gözlerinde hem nefret hem de minnet vardı anlayamıyordum bi türlü... karnımda hissettiğim acıyla dengem sarsıldı.... "evet onu kurtardın ama kendini kurtaramadın " bu duyduğum son cümlelerim miydi ? Hani derler ya hayatınız bi film şeridi gibi gözlerinizin önünden geçiyor diye tam da öyleydi tüm yaşanmışlığım teker teker gözümün önünde canlanmaya başlamıştı.... O an ölmek istedim tüm geçmişimi unutup ölümün benim için en kolay yol olduğunu düşünüyordum. Ne demişti Annem ölmeden önce asla babana benzeme annemin sözünü tutmuştum asla babama benzememiştim şimdi ise ona, anneme kavuşacaktım.... Yere yığılan bedenimle bi el tutmuştu beni "hayır " diye bağırıyordu Cemrenin sesiydi.... Ölmek üzereyken hiç tanımadığım biri vardı yanımda o vardı , Cemre vardı.... Ama o kadar istiyordum ki tam da şu anda ölmeyi kapadım gözlerimi ve ölümü bekledim....
Cemreden ;
Hayır bu gerçek değil ona benim yüzümden zarar vermiş olamaz.... Bu kadarını yapamaz..... Kan dı o .... O gördüğüm kandı Nedimin kanıydı.... Kafamdaki bandajı hızla çıkarıp kanayan yerine bastırmaya çalıştım bir yandan da elini tutuyordum..... Ama o gözlerini kapatmaya başlamıştı bile.... " hayır Nedim aç gözünü lütfen izin veremem benim yüzümden senin ölmene izin veremem " duymuyor beni.... Ambulansı arayıp bağırıyordum " kimse yok mu?" diyerek bu ıssız sokakta birinin sesimi duymasını ümit ediyordum....
Telefonum çalıyordu elime aldığımda Nefes yazıyordu şu an hic sırası değildi kapatıyordum ama o aramaya devam ediyordu en son dayanamayıp açtım...
"Ne var ne istiyorsun ? " dedim...
"Cemre seni merak ettik" dedi ama dediklerini şu an umursamıyordum bile
" müsait değilim " diyerek telefonu yüzüne kapatmıştım.... Tek umrumda olan şey onun iyi olmasıydı....
Trabzon ;
Nefes telefonun kapanmasıyla hazan ve tahire döndü....
Hazan : yine konuşmak istemiyor dimi ?
Nefes kafasıyla onayladı....
Tahir "haliyle kızgın tabi ama et tırnaktan ayrılmaz elbette sizi anlayacaktır " diyerek Nefese sarıldı...
Hazan ikisine bakarak " keşke bende Nefes kadar doğru seçimler yapabilseydim " dedi....
Tahir de gülüp " henüz geç sayılmaz baldız " dedi....
Hazansa ümidini kesmişti artık hayatında kimseyi istemiyordu kızı hariç....
Masal koşarak gelip annesine sarıldı...
" anne ben teyzemi çok özledim ne zaman gelecek " diyince herkesin gözü dolmuştu bir kişi hariç Sevda....
Sinirlenmişti Cemrenin ; kızının ismini duyunca.....
" bir daha bu evde onun adı geçmeyecek demedim mi ben ? " diyerek sinirle evdekilere baktı....
Nefes " o da senin kızın bi hatası yokken anlamadan dinlemeden silemezsin onu " diyerek karşılık verdi....
Sevda ise daha da sinirlenmişti.... " ben diyeceğimi dedim onun adı anılmayacak bir daha " dedi...
Bu sefer Tahir atılmıştı " biraz sert tepki vermiyor musun Sevda anne " demişti... Sevdayı Annesi yerine koyuyordu Tahir Annesi gibi seviyordu onu kendi annesinin yokluğunu belki de onda gidermeye çalışıyordu çocukluğundan beri anne demiyordu kimseye ve annesinden sonra ilk anne dediği kişiydi Sevda....
" benim sözümü ikiletmeyin " diyerek odasına çıkmıştı Sevda....
Hazan "üzerine gitmeyin Cemre nasıl bize sinirliyse o da Cemreye sinirli işte " demişti...
Nefesse " Cemre bize kızmakta da kırılmakta da haklı ama annem haksız " dedi.... Tahirse Nefesi haklı buluyordu ama Sevdayı da ezip geçmek , saygısızlık etmek istemiyordu.....
İstanbul ;
Cemre Nedimin başında ambulansı bekliyordu. Elini bırakmıyordu donup kalmıştı sanki... Sayıklıyordu " benim yüzümden " ağzından sürekli bu cümle çıkıyordu başka hiçbir şey çıkmıyordu gözlerini belli bi noktaya dikip sürekli "benim yüzümden" diyordu.... Nedimse gözlerini açmamıştı derin bi uykuya dalmıştı....

•BÖLÜM SONU...
•BÖLÜMÜ NASIL BULDUNUZ ?
•NEDİME NE OLACAK ?
•CEMRE NE YAPACAK ?
•CEMNED AĞIRLIKLI GİDİYOR FARKINDAYIM İLK İKİ BÖLÜM BÖYLE KONUSUNDAN DOLAYI DİĞER BÖLÜMLERDE DİĞER ÇİFTLERE DE YER VERECEĞİM....

İYİ OKUMALAR ❤