"TIGNAN MO ANG KUYA MO ANG TAAS NG GRADES NIYA, GANYAN KA RIN DAPAT, HUWAG KANG BOBO, ARA," malakas na sigaw ni daddy na damang-dama ko hanggang sa kaloob-looban ng puso ko.
"Dad sorry, eh kasi...."
"Huwag kanang magdahilan kasalanan mo yan. Ginagawa na namin lahat mapag-aral ka lang tapos ganyan kapa?" ani daddy bago ko pa tapusin ang sasabihin ko.
"Sige po aakyat na ako sa kuwarto..."
"Huwag kan ngang bastos! kinakausap pa kita Ara!" sigaw niya ngunit tuloy tuloy lang ako sa paglalakad.
---
"IW DATI RANK 1 NGAYON RANK 3 NALANG, BOBO! IW" wika ng kaklase ko.
"JEJEMON! GANYAN KA MANAMIT MUKHA KANG LOSYANG," bigkas pa ng isa kong kaklase.
Pinagtitinginan nila ako na parang sobrang liit ko. Parang ang mga mata nila'y nilalait pati kaluluwa ko.
HINDI KO NAMAN HINILING NA MAGING BOBO AKO.
HINDI KO HINILING NA MAGING TANGA.
HINDI KO HINILING MAGING ANAK NIYO...
Mga bagay na umiikot sa aking isipan.
What if mawala nalang kaya ako?
What if mamatay nalang ako?
Wala naman akong halaga sa kanila.
Siguro nga kailangan ko nang mawala para mawalan na sila ng problema.
Kinuha ko ang lubid at ipinulupot sa aking leeg. Kumuha ng upuan upang magsilbing alalay.
Nang sinipa ko ang upuan ilang mga salita na lamang aklng aking nasambit.
"P-PATAWAD KUNG NAGING ANAK NIYOKO. PATAWAD KUNG GANITO AKO."
Hanggang sa mawalan na ako ng buhay.
Mom and Dad saw me.
And they cried like they really care for me.
Bakit kaya sa huli niyo minamahal kapag wala na.
Binibigyan ng bulalak kapag patay na.
Bakit hindi niyo pinapahalagahan hangga't nandiyan pa.
MAHALIN NIYO KAMI NGAYON, HINDI KAPAG HINDI NA KAMI HUMIHINGA.
