Başlıyoruz!

267 9 2
                                    

Omuzlarımdaki yükü İstanbul'un kalabalığına çarpa çarpa geçiyorum. Gamsız bunca insana rağmen gülmek ne kadar da zormuş. Yalnızlık zor iş derdi annem hep.. haklıymış hani. O yere gidiyorum yine. Beni büyüsüne sokan, dertlerimi dalgalara bırakacağım yere, Üsküdar'a..
-Pardon, pardon bayan!
Sesinin gelmesiyle girdiğim bu düşünceler birden buharlaştı. Hızlıca adımlarımın kesilmesine sebep olan o yöne döndüm ve güneşin parlaklığına meydan okuyan o parlak gözleriyle bakan birini gördüm. Göz altlarının kırmızılığını kaçınılmaz şekilde belli eden bu sülietin ne dediğini anlayamadan biraz ona bakakaldım. 

-Beni duyor musunuz? sesiyle irkildim vee: ''Evet evet buyrun'' dedim.

Daha ilk bölümlerden uzun uzun yazmaya gerek yok :) Sıradan görünümlü sıradan olmayan hikayem! :) Çok güzel bölümler sizleri bekliyor :) -Yorumlarınızı eksik etmeyin-

EN DERİNEHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin