Princess or Prince Malik? || ziam

16

wszystkiego najlepszego dla mnie🥳

Coraz bliżej było porod małego omegi, który siedział w brzuszku Zayna. Od ponad tygodnia ani mulat, ani jego małżonek nie wychodzili z gniazda, przygotowując gniazdo pod samo malutkie szczenię albo leżąc i nie robili. Księcia Liama dłonie, co chwila dotykał ciała omegi, czy całował go w różne miejsca, kiedy ten narzekał na ciężki brzuch czy puchnące stopy.

— Li — jęknął. — Kiedy on wyjdzie? — spytał, kiedy nadszedł kolejny skurcz, które go męczyły od jakiegoś czasu, zwiastując poród.

— Już niedługo, kochanie. Malutki będzie z nami — szepnął, głaszcząc go uspokajająco po wypukłości. Ostatnimi czasami ich szczeniak, dosyć mocno był ruchliwy, a nawet nazbyt, albowiem biedny Zayn często pod siłą malucha, często się uginał z bólu, były te kopniaki bardzo silne.

— Nasz Harry jest chyba przyszłym wojskowym albo piłkarzem — wyjęczał, kiedy mały kolejny raz kopnął go dosyć mocno. — Jedyne co mnie pociesza to, że za niedługo już wyjdzie

— Harreh daj spokój mamie — powiedział cicho Liam, przybliżając swoją głowę do dużego brzucha małżonka.

— Mam go powoli dość — warknął, skurcze były dosyć często, jeszcze z większą częstotliwością niż wcześniej, a jego bardzo, dosłownie, wszystko bolało.

Poród był okropnym doświadczeniem dla książęcego małżeństwo. Wszystko było nie tak jak powinno. Sam poród został wywołany nie z przyczyn naturalnych, tylko niefortunnego upadku.

Decyzja lekarzy była jednoznaczna, musieli wykonać natychmiast cesarskie cięcie, byleby uratować królewskie szczenię. Jednak i podczas tego wydarzyło się wiele rzeczy, które były nie do przewidzenia. Pierwszą niespodzianką było to, że jednak w omedze były dwie omegi, a nie jak przypuszczano jedna, jednak i tak nie zmieniało to postaci rzeczy, albowiem przez upadek jeden z szczeniaków został wyciągnięty martwy, a kolejną konieczną rzeczą było wycięcie narządów rozrodczych mulata, albowiem przez upadek zostały uszkodzone. W ten też sposób, pierwszy poród Zayna został też ostatnim w jego życiu, o czym książę miał się dopiero dowiedzieć po wybudzeniu.

Liam po wszystkich wydarzeniach siedział przy łóżku swojego małżonka. W łóżeczku niedaleko spał spokojnie ich synek. Szatyn ścierał łzy z policzków swoich, kiedy na niego patrzył, było mu trudno pogodzić się z faktem, że to będzie ich jedyne szczenię, a do tego jedno z ich małych szczęść urodziło się martwe. Jednak najgorsze z tego wszystkiego było przekazanie tego mulatowi, który jeszcze o tym nie wiedział.

— Li — wychrypiał, kiedy zaczął się wybudzać mulat, spod wachlarzu swoich długich rzęs rozglądając się za swoim alfą.

— Tutaj, kochanie — szepnął, przysiadając na jego łóżku i łapiąc są wątłą dłoń.

— Gdzie nasz Harry? — spytał cicho, jego omedze, jak mu samemu, doskwierał brak szczenięcia w pobliżu. Rozglądając się za chłopczykiem, który dotychczas był w jego brzuchu. Liam podniósł się i po chwili wrócił z malutkim dzieckiem na rękach, który w ramionach księcia wydawał się kruchutkim ciałkiem. — Daj mi go, proszę — poprosił szatyna, wyciągając w jego stronę swoje wytatuowane ręce. Payne podał mu ich malutkiego Harry'ego.

— Wiesz podczas porodu było wiele komplikacji, Zee — zaczął mówić, chciał to przekazać jak najszybciej mężowi.

— Jakich? — spytał, nie zwracając zbytnio uwagi na niego, będąc bardziej skupionym na szczenięcia, którym był mocno zauroczony.

— Byłeś w ciąży z dwoma maluchami — powiedział ciężkim głosem, ciasno zamykając swoje oczy, nie będąc w stanie patrzeć na swojego omegę.

— Na prawdę!? — ucieszył się. — Gdzie jest nasze drugie szczenię? — rozglądając się z wesołymi ognikami w oczach po pokoju.

— No właśnie tu były komplikacje — nie otworzył oczu, nie chciał widzieć, jak twarz jego męża, będzie taka smutna jak się dowie. — Urodziło się martwe, Zayn — nastała cisza, w której mulat przetwarzał całą informacje, gdyby nie to, że miał na rękach Harry'ego najprawdopodobniej popadł by w furię, ale musiał się dla niego ogarnąć.

— Kłamiesz — szepnął, na skraju płaczu, kręcił głową, mocniej do swojej klatki przyciskając mniejsze ciałko, jakby bał się, że za chwile jeszcze straci Harry'ego. — Kłamiesz! To nie może być prawda! — zapłakał głośno, patrząc na niego.

— Chciałbym kłamać, ale niestety to prawda — powiedział cicho, sam był na skraju płaczu, nie mógł znieść widoku swojego przeznaczonego w takim stanie. Mały Harry również na głos zaczął głośno płacząc, czując emocje swoich rodziców.

— Straciliśmy jedną kulkę — zapłakał, kręcąc głową. — Już cichutko, Harreh — zakołysał chłopcem w swoich rękach, szatyn się przysunął bliżej do swoich najważniejszych osób w życiu.

— Damy sobie radę — zapewnił go alfa, obejmując swoją rodzinę, która była o jednego członka za mało, z czym musieli sobie poradzić.

Mały Harry był pociesznym dzieckiem, który wesoło ciagle biegał po zamku, bawiąc się jednak zawsze samotnie, mały chłopiec bał się innych ludzi, oprócz swoich rodziców.

Zayn i Liam nie wiedzieli, dlaczego tak było. Próbowali na wszystkie sposoby znaleść kolegę czy koleżankę dla swojego synka, jednak ten szedł w zaparte, każde dziecko od siebie odstraszał, nie chcąc się z nimi bawiąc.

Sprawa z bliźniakiem Harry'ego, Marcelem, była ciężka, nikt w zamku nie miał prawa na głos przy księciu Zaynowi podejmować tego tematu, który dosyć gwałtownie reagował na tylko wspomnienie tego dnia.

— Tata! — pisnął Harry, biegnąc na swoich pulchniutkich nóżkach do księcia Liama, po chwili przytulając jego nogi, a później został podniesiony przez swojego tatę.

— Co się stało, promyczku? — spytał szatyn, patrząc na twarz szeroko uśmiechniętego chłopca, który był skórą i kościami swojej prababci. Tak samo jak Anne miał zielone oczy, dołeczki i nawet kręcone włoski.-

— Kocham cię! — zachichotał, mocno ściskając jego szyje, bardzo ciesząc się, że jego tata też mu odpowiedział tym samym, a nawet jeszcze buziakiem w czółko. Postawił wesołego kędzierzawego na podłodze, by ten mógł pobiec tylko sobie w znaną stronę gdzieś na zamku.

Malutki chłopiec natomiast potruchtał w poszukiwaniu swojego mamy, też i mu chciał wyznać miłość i się poprzytulać, chłopiec uwielbiał wyznawać swoje uczucia swoim rodzicom, a jeszcze lepsza część była, jak oni go mocniej przytulali i dawali mu buziaki po tych słowach. Mały Harry ogromnie kochał swoich rodziców i nie chciał, aby kiedykolwiek ich mu zabrakło w życiu.

Otworzył ze skrzypnięciem drzwi do gabinetu babci i mamy. Wszedł z dumnie wypiętą piersią. Karen uśmiechnęła się w stronę małego dziecka, które było bardzo podobne do jej matki.

Lokowany rozejrzał się po pomieszczeniu, a po chwili wpakował się na kolana swojej mamy, szukając wzrokiem na jego biurku kredeczek i kartki, by narysować rysunek.

— Co tam, szkrabie? — spytał Zayn, wyjmując kredki z szuflady. Maluch jednak mu nie odpowiedział, będąc zbyt bardzo skupionym na swoim malutkim dziełem, które właśnie tworzył. Mulat pokręcił głową z rozczuleniem, całując synka w policzek, wrócił do swojej pracy nad dokumentami.

Zayn nadal pracował jako pomoc dla Karen, choć teraz się już nie przepracowywał, bo malutki chłopczyk skutecznie mu to uniemożliwiał tak jak Liam.