𝓀𝚤𝓇ℊ𝚤𝓃𝚤𝓂' (𝓉𝒶𝓂𝒶𝓂𝓁𝒶𝓃𝒹𝚤)

7|🥀

sırtını elimle okşuyordum.
     bana bu kadar güvenmene sevinsem mi üzülsem mi bilememiştim.

sonuçta seninle hala birer yabancıyız...

yabancılara bu kadar kolay ısınıp sarılır mısın naruto?
    bu soruyu sana soracak cesareti o zamanlar edinemedim. şimdi yazıyorum bu yüzden.

cevabını yeniden alamayacağım ama olsun! bu sefer sorabildim.

kollarımı, sen geri adım atmadan cekmedim sırtından.

tekrar koltuğuna oturdun, kahvenin yanında verilen peçetelerden birini aldın. gözlerindeki ıslaklığı sildin.

ben de koltuğumu hafif sana yakınlaştırıp yerime oturdum.

" kusura bakmayın gerçekten iyi hissetmiyordum kendimi."

" sahte gülümsemenizdense ağlamanızı tercih ederim. daha samimi geliyor."

"size karşı zayıf görünmek istememistim."

" ağlamanın zayıflığın bir göstergesi olduğuna inanmıyorum. sonuçta sevdiğiniz birinden ayr-..."

sözümü bitirmeden araya girmiştin.

" yok yok! onu sevmiyordum..."

" ama onun için gözyaşı döküyordunuz."

" aslında bekliyordum bunu... aramız iyi değildi. ortak yönlerimiz bile yoktu bayım. üzülme nedenim, yalnız hissettim. yalnızlık beni ürkütüyor bayım."

dikkatlice seni dinliyordum.

yalnız olmayı hak eden sen değildin, bendim.

senin yalnız kalmanı güzel bir sebebe bağlamaya çalışıyordum.

iyi biri olmana yorumlamıştım.
iyi insanlar icten içe yalnız kişiler olduğunu düşünürdüm.

süper kahramanlar kurtardığı kişi ve çevresi tarafından takdir edildikten sonra nereye kaybolurlar?

cevabı bilinmez ama emin olduğum tek şey,
     kurtardığı kişi ile yan yana olmadığıdır.