𝓀𝚤𝓇ℊ𝚤𝓃𝚤𝓂' (𝓉𝒶𝓂𝒶𝓂𝓁𝒶𝓃𝒹𝚤)

25|🥀

sakura'nın da dediğinde yanılmamış, evime gelmiştin.

annem olanlardan habersiz seni eve almıştı, bana seslendi.
senin geldiğini tahmin ettiğimden annemi duymamazlıktan geldim.

yatağımdan kalktım, odamın kapısını kapatmak istedim.
kapı kolunu tutarak kapıyı ittiğimde, elini kapıya yasladın.

" içeri girebilir miyim? "

kapının az kalan aralığından gözlerine baktım. benim gözlerimden farksız, yorgun ve hüzünlü bakmaktaydı.

bakışlarından sonra kapıyı yüzüne kapatmam mümkün değildi.

kapı kolunu bıraktım, yatağımın üzerine tekrardan oturdum.

kapıyı ardımızdan nazikçe kapatıp, yanıma oturdun.

ağzından çıkacak cümleleri merak ediyordum aslında.
şu durumumuzda ne konuşulabilir ki artık?

yüzümü sana döndürdüm.
 
" ben... sana bu acıyı yaşattığım için üzgünüm. pişman olduğunu seziyorum ama ben sürekli kendi kendime, iyi ki seni sevmişim diyorum."

sesinde bir incelme, titreme yoktu.
net ve tane tane konuşuyordun.

yüzüme yüzünü döndürdü.

dakikalar ilerledikçe, konuşmanın veda konuşması olduğunu anladım.

"karşına çıkamayacağım ya da... kitapçıya gelemeyeceğim seni görmek istediğimde. gidiyorum düğün olur olmaz, başka şehirde yaşayacağım."

ellerimi çekingenliğimizden dokunduramadık birbirine bir süre.
ama sonunda ani hareketler ellerimi ellerinin arasına aldın, okşadın.

" mahalleyi unutulmaz kıldığın, bana hayalini kuramadığım saf aşkı yaşattığın için... teşekkür ederim. "

gözlerim doldu.

adlandırılamayan, haftalar sonrasında kendi kendine biten ilişkimizi övmeye devam etsen de,
 
terk ediyordun beni...
 

           sana bu yüzden kırgınım,
   beni terk ettin...

vedan sırasında, açıksözlülükle her detayına kadar yaşayacağın güzel hayatı anlattığında bile susup seni dinledim.

zaten bu satırları yazma nedenim, başta da belirttiğim gibi hep susmamdandı.