Over you (Rules Breaker Series 2)

Chapter 1

Majbritt

"SHUT UP!"

"Pwede ba? Hanggang ngayon ba naman, ganiyan ka pa rin?"

"Bahala ka sa buhay mo!"

"Saan ka na naman pupunta? You'll going to leave your daughter again?"

Mom looked at me with her confused eyes. "She can handle her self." Matabang na aniya saka kinuha ang bag at nag mamadaling lumabas ng aming bahay.

I saw Dad very frustrated, he touches his head stressfully. Hindi niya ako tinigtan at dire-diretsong lumabas ng kanilang kwarto. He grabbed his car key, nag sindi rin siya ng sigarilyo bago lumabas patungo sa aming garahe.

Sinundan ko siya, umaasang mapapansin niya ang presensya ko...ngunit hindi. He started the car and left.

He left me.

They left me...again.

I WAS ten years old back then. Dahil marahil sa mura kong edad, ang memoryang iyon ay tumanin na sa aking puso at isipan. Hanggang sa umabot sa puntong kahit sa panaginip ay nakikita ko iyon.

"I can really handle my self, Mom and Dad."

Sa loob ng halos labing-limang taon, I idolized my Mom despite of all the things that happened. She always encouraged me to study hard, until I felt the pressure. Until I can't breathe anymore.

My Dad was my physical parent. He's with me in the house while Mom's abroad. Pinangarap ko ring maka punta sa singapore at sumama kay Mommy para duon makapag aral. That was supposed to be the plan kung hindi lamang sila puro away ni Daddy.

I was an only child. Hindi ko alam kung bakit. May kakayahan naman ang mga magulang kong mag anak, may kaya kami sa buhay, walang dahilan para iwan nila akong mag isa. 

Mom's working abroad as a consultant in a law firm, that's why she wanted me to take law, but I wanted to be a photographer. Pero hindi ko alam kung suportado ba ako ni Mommy dahil pulos lawyer ang mga tito at tita ko. Maging ilan sa mga pinsan ko ay iyon din ang kurso at tinapos. Gusto ko lang namang maiba, nakaka tuwa hindi ba? Dahil sa pag kakaalala ko, simula pa lang ay iba na ako sa kanila.

"Kambal! Come here!" Miles gestures her hands. "Dali!"

I walk towards her direction. She approached me with a kiss on my cheeks. "Kamusta?"

"Still normal." Simpleng sagot ko. "You?"

"A little disappointed. Si Austine kasi, hindi na naman ako pina-pansin." pag da-drama niya.

"Bago pa ba 'yon?" tanong ko. She looks so insulted of my questions.

"Mapanakit ka," malungkot niyang kumento.

Ilang minuto pa kaming nag hintay 'ron sa madalas naming pag tambayan dahil kinailangan pa naming hintayin ang iba pa naming kaibigan. Nang dumating sila ay nag kanyahan na kami ng usapan. Looking at them means a lot to me. They changed me into someone I don't expect me to be.

they make me feel alive.

Sa twing kasama ko sila, alam kong hindi ako nag iisa. Subalit, sa kabila nito, may mga bagay pa rin akong dapat na limitahan. May mga bagay pa rin na natural na sa akin. Mga bagay na hindi ko kayang itago o baguhin.