MY LIFE 'Full of Lies'

1)Her şeyin Başladığı Gece

Selamlar, şimdi size söylemek üzere olduğum en aptalca ama kendimce de çok haklı bulduğum bir yalanı anlatacağım. Evet, söylemek üzereyim çünkü henüz söylemedim. Hala bunun aptalca mı yoksa akıllıca mı olduğuna karar veremedim. Bu her gencin ailesine söylediği gibi arkadaşında değil de sevgilisiyle olduğu gibi bir yalan değil. Bu bir insanın hayatında hiç bir zaman söyleyebileceği ya da söylediği türden bir yalan bile değil. Bu sadece aileme söyleyeceğim bir yalan bile değil. Bütün akrabalarıma, arkadaşlarıma hatta birlikte çalıştığım insanlara bile söylemek zorunda kalacağım bir yalan. Bu önümüzdeki aylarca hatta yıllarca devam ettirmek zorunda kalacağım bir yalan.

Tamam tamam daha fazla gizem yaratmayıp söylüyorum. Evleniyorum. Gerçekten evleniyorum. Resmi nikahla hem de. Ama aslında bu bir yalan. Yani aslında evlenmiyorum. Kafanız karıştı dimi. O zaman en iyisi anlatmaya en baştan başlamak. Her şey en yakın arkadaşım Emre'nin bana sarhoş olduğumuz bir gece şu an anlatamaya çalıştığım o uçuk fikri "Yapalım mı?" diye sorması ve benim de sarhoş olmamdan mütevellit deli gibi kahkaha atıp sonra da "Olurrr!" dememle başladı.

Emre ile gitmek için mutlaka hep bir bahane bulduğumuz The Varil Pub'a bu sefer kutsal Cumartesi hatırına gidip yine saati 12 yapmıştık. İkimizin de kafası bir dünya olduğunda normalde dertlenerek konuştuğumuz ailevi problemleri bu sefer çalan hareketli şarkıların da etkisiyle kahkahalar eşliğinde ve dalga geçerek konuşmaya başladık.

Sohbeti anlatmaya başlamadan önce size Emre'yi tanıtmama izin verin. Emre, yine The Varil Pub'da komik bir biçimde tanışıp sonrasında da sık sık buluşup birlikte vakit geçirdiğim bu şehirdeki en yakın arkadaşım. Uzun boylu esmer tenli, kara kaşlı kara gözlü tabirinin canlı kanlı örneğidir kendisi. Dış görünüşüne kıyasla hayatımda tanıdığım en komik, sevecen ve pamuk gibi bir insan. Böyle söylüyorum çünkü onu tanımayan insanlar onun çok ciddi, sert ve ketum göründüğünü söyler aslında tam da bu yüzden de kendisi asla tahmin edilemez bir şekilde gay. Şimdi neden böyle söylediğimi soracaksınız. Çünkü Emre kendisi söylemezse eğer dışarıdan gay olduğunu asla anlayamazsınız. Yanlış anlaşılmasın eşcinsel insanlar kendini çok belli ediyor demiyorum. Ama normalde sürekli vakit geçirdiğiniz bir insanı hareketlerinden ve sohbetinden az da olsa cinsel tercihini anlarsınız. Ben ise Emre ile tanıştığımız günün üzerinden geçen iki ay sonra kendisinin söylemesi ile öğrendim. Bu bilgiyi ilk öğrendiğimde ona belli etmesem de bir hayli üzülmüştüm çünkü onu ilk gördüğümde birazcık vurulmuştum. Her ne kadar gay olduğunu bilmediğim o iki ay boyunca bana karşı asla arkadaşlıktan öte bir tutum sergilememiş olsa da içimde yanıp sönen belki bir gün ışığı tamamen sönüp gitmişti. O günden sonra da aramızda saf dostluktan oluşan güçlü bir bağ oluştu.

Dönelim o geceye.

Emre alaycı bir şekilde gülerek, biraz da dolanan diliyle ailesinin ona yaptığı evlen baskısını anlatmaya başladı yine.

"Annem geçmiş karşıma, elinde nevresim takımı, senin çeyizin için aldım diyor. Anne ne evliliği, kız mı var diyorum. Bul diyor. Bana, gay oğluna kız bul diyor." Bana bana gay oğluna! Cümlesinin sonunda koca bir kahkaha patlattı. Alkolün etkisiyle uyuşan beynimin ürettiği saçma düşünce yüzünden ben de onunla kahkaha atmaya başladım.

Birbirimizin suratına bakıp hiç durmadan kahkaha atarken dışarıdan nasıl göründüğümüzün farkında bile değiliz tabi o an. Büyük ihtimalle birbirinin suratına doğru ağzından tükürükler saçarak anıran iki salak gibi. "Yeter! Çatlayacağım, yeter!" derken derin nefesler eşliğinde bir yandan da gözümden gelen yaşları sildim.

Aniden susunca şaşkınca ona baktım. Bir kaç saniyelik bakışmamızdan sonra tekrar ikimiz de kahkaha atmaya başladık. Delirmedik, hayır hayır delirmedik. Alkolden hep. "Emre dur! Ayh! Ahahahahaha! Ne olur dur!" Bir elimle ağrıyan karnımı tutup diğer elimle de Emre'nin ağzını kapattım. Ağzındaki elimi yalayınca tiksinerek elimi çektim. "Emre ya! Iyy!" Elimi üzerine sildim.