THE AROUSING CAVEMAN (the gentleman, caveman of mine)

CHAPTER FIVE

     

  

 Two days passed there was no Reanna beside her. No Reanna to answer her questions. No Reanna to tell her what she needs to do. No answers in her 'why's'..

Isang malaking palaisipan sa kaniya ang pag iwan nito sa kaniya doon. Bakit nito nagawang iwan siya sa lugar na kung saan wala siya'ng alam at kilala.  Gusto na niya'ng makauwi sa pamilya niya. Miss na miss na niya ang mga ito. Oo nagta-travel siya kung saan saan at tumagal siya ng matagal na panahong hindi nakikita ang mga ito, pero nakakausap niya naman ang mga ito kapag namimiss niya sila, dahil may mga paraan para makausap niya at makamusta ang mga ito, di tulad ngayon.

Walang siya'ng sasakyan para masakyan pauwi. May telepono nga siya pero wala siya'ng signal para makatawag man lang sa pamilya niya, na siguradong nag aalala na sa kaniya, ni hindi niya alam kung paano makalabas sa gubat na iyon. She's loosing her mind. 

Mabuti na lang at mababait ang mga kasama niyang katutubo at naaalagaan siya ng maayos ng mga ito. 

Sinubukan niya ng magtanong sa mga ito. Lahat ng klaseng tanong na nasa isip niya ay tinanong na niya kung kanikanino na naroon. Pero lahat sila ay walang sagot sa kaniya kung di 'hindi ko alam'. Pakiramdam niya, isang araw na lang ay tuluyan na siya'ng mababaliw. Naisip niya rin na mayroong nangyayaring hindi maganda. 

She also thinks about Blue, simula nang gabing iyon ay hindi na rin ito nagpakita sa kaniya. Minsan ay naisip niya na baka magkasama ang dalawa. Pero sa isiping iyon ay natawa lamang siya. 

She's starting having premonition towards Blue. Yung pag sulpot nito ng pabigla bigla. Ayaw niyang ipahalata dito na may nararamdaman siya'ng kakaiba, dahil na rin ayaw niya'ng makita nito na pinaghihinalaan niya ito ng hindi maganda.

But there's something different about Blue. Wala itong ibang lalabasan at papasukan maliban sa nagiisang pinto na nanduon.

Her thoughts getting worsts every minute. 

"Binibini?" Tawag ng isang batang lalaki sa labas ng kubo. 

Walang buhay siya'ng tumayo at pinagbuksan ito ng pinto. "Ano!" Inis na turan niya.

The boy was shock in her behavior. "Wa..wala...ho…" anito at nagmadaling umalis. 

Pinaikot niya ang mata at pabagsak na sinara ang pinto. "Tawag tawag tapos wala naman pala! Isturbo!" Aniya nang di maipinta ang mukha. 

"That's rude." 

"Ay batang pasaway!" Gulat na nasabi niya sa taong nagsalita. 

"Ano ba!!! Bakit ka ba nanggugulat!!!" Aniya, samantalang prenteng nakahiga lang sa higaan niya si Blue. 

Nakataas ang kamay nito sa likod ng ulo habang nakahiga. 

"What are you doing here? And where's Reanna!?" Her anger is rising.

"Ewan ko." Simpleng sagot nito at nakapikit pa ang mga mata. He even don't care Ria's anger.

"Sabay kayong nawala! Kaya sigurado ako magkasama kayo!" Bintang niya. 

Bumangon ito at hinarap siya. "Look, I don't know where she is, and i don't care where the hell she is, and never in my life i would come with her. Never!" 

Pinagsiklop niya ang dalawang braso sa ilalim ng dibdib at tinaasan ito ng kilay. 

"Todo deny ka masyado, halatang halata ka! Defensive.!" Akusa niyang muli. 

"That's looks good on you." Paiiba nito ng usapan habang siya ay gigil na gigil sa galit dito dahil sa pag iwan sa kanya doon. 

"The hell! Stop complimenting me! Just answer me! Where did you guys went!"