THE AROUSING CAVEMAN (the gentleman, caveman of mine)

CHAPTER FOUR

"Alam mo ang luka-luka mo talaga." Napataas ang kilay ni Ria sa sinabi nito. 

"Ako pa ngayon ang luka-luka?" Turo niya sa sarili. "Sino kaya sa atin ang nang iwan!"

Reanna heavily sight. "Alright im sorry, nag alala lang talaga ako sayo. Akala ko kung napano ka na. Takot na takot ako. Di ko alam gagawin ko. Sorry." 

Linapitan siya ni Ria at naupo sa tabi nito, sa papag kung saan siya natulog at tumuloy nuong unang araw nila doon. "It's okay Ree, and I'm sorry too. Kasalanan ko din naman. Masiyado ako naaliw, di ko naisip na, hindi ko kabisado ang lugar na ito. Dapat hindi ako lumayo sayo." And she hug her tight. She wanted to ease what Reanna's feeling right now. Alam niya'ng nag alala nang husto ito sa kaniya. 

She heard a sob comming from Reanna. "Hey, don't cry please." Alam niya'ng sinisisi nito ang sarili dahil sa nangyari sa kaniya. "Hey, it's not your fault okay. Stop crying." Alo niya dito.

"Sorry. Hindi ko mapigilan. Sobra ang kabog ng dibdib ko nuong napansin ko na wala ka na sa paligid."

Sinapo ni Ria ang magkabilang pisngi nito at hinarap sa kaniya. "I'm safe now Ree, I've saved. So please, kalimutan na natin ang nangyari. Maayos ako. Nandito ako sa harap mo. Okay ako." And she smile at her. Reanna just nod and hug her.

"Sorry talaga." Paulit na paghingi nito ng tawad. 

The door suddenly opened. "Pinatatawag kayo ni apo." Anang isang batang lalaki. 

"Susunod na kami." Ani Reanna dito. Tumango ang bata at agad din umalis. 

"Pagagalitan ako nun, sigurado yun." Kinakabahan niya'ng turan kay Ria. 

"Don't worry Ree, nandito ako. Wag kang kabahan. Ipagtatanggol kita, and besides dalawa tayong may kasalanan kaya dapat, dalawa tayong pagagalitan."Ria's chearing her up. 

Sabay silang lumabas ng kubo at nagtungo kung nasaan ang apo ni Reanna. Natagpuan nila ito sa isang malaki at matandang puno na sa tiyak ni Ria ay daang taon na ang tanda. 

Papalapit pa lamang sila dito nang magsalita ito. "Hindi ko kayo kagagalitan kung iyon ang iniyong inaakala." Anito na siya'ng kinaluwag ng dibdib ni Reanna. They both release a heavy breath.

"Naging panatag ang aking kalooban na malaman na ligtas ang ating magandang binibini. Hindi ko kailan man mapapatawad ang aking sarili, kung may nangyaring hindi katanggap tanggap sa iyo binibini." Tukoy nito kay Ria. 

"Sorry po." Tanging nasabi ni Ria.

"Kailan niyo ba binabalak na bumalik sa siyudad?" 

"Mamaya na po apo." Pangunguna ni Reanna. Napaatras ng bahagya si Ria sa dali dali nitong pagsagot. 

"Mamaya na agad?" Bulong niya dito. 

Reanna frown at her. "Bakit ayaw mo?" Takang tanong nito. 

"Wala naman akong sinabi." Dipensa niya. But the truth is, she did not want to go home yet. She wanted to see Blue first before they leave. Kung makikita at makakausap niya ngayong araw si Blue, papayag siya agad agad na umuwi. 

"Kung ganoon ay magpahinga na kayo, siguradong mapapagod kayo sa biyahe ninyo mamaya. Kailangan ay marami kayong lakas." Anang apo sa kanila. 

"Opo." Simpleng sagot ni Reanna.

Bago sila magpahinga at bumalik sa kubo ay pinakain muna sila ng samu't saring pagkain at prutas. Busog na busog si Ria nang makabalik sila sa kubo, ni hindi siya makahinga sa sobrang laki ng tiyan niya.