Leon Vargas
24.12.2014
“Hayır Federico . Geri dönmeyeceğim. Sadece eşyalarımı toplamak için geldim.” Diyerek kıyafetlerimi valize koymaya devam ettim. Federico ise asla pes etmeyecekmiş gibi beni dürtükleyip duruyordu.
“ Leon , anlamsız davranıyorsun.” Dediğinde kafamı ona çevirdim.
“ Anlamsız davranıyorum öyle mi ? Senden empati yapmanı bile isteyemem . En son ne zaman birini gerçekten sevdin ki ? En son ne zaman birisi için acı çektin Federico ? Seninle 12 yıldır birlikteyiz. Sen 2 aydır tanıdığını şu an bana karşı savunuyorsun.” Diğer eşyalarımı boş verip valizimi de alıp odadan çıktım. Dediklerimden sonra peşimden geleceğini düşünmüyordum. Tahminim doğru çıkmıştı. Kapıyı çarparak apartmandan uzağa bir yere gitme düşüncesiyle hızla yürümeye başladım.
Dünkü kızın anlattıkları aklımı kurcalasa da , Ludmila’nın başının dertte olduğunu anlamam güç değildi. Panik yapıp hemen Ludmila’nın yanına gitmeseydim , daha çok şey öğrenebilirdim. Gittim de ne oldu ? Dinlemedi beni. Diego’yu sevdiğini söyleyip durdu. Kızın adı neydi ? Victoria mı ? Ahh hatırlamıyordum. Cornelius’ta kayıt işlemlerini hallediyordu anlaşılan. Cornelius’a her ne kadar gitmek istemesem de kızın izini kaybetmemeliydim. Diego’yu benden iyi tanıyordu ve ondan gelebilecek zararların herkesten çok farkında olması da işime yarıyordu. Federico’nun Diego’ya bu denli güvenmesi , ayrı sinirlerimi bozuyordu. Zihnimi Diego ile doldurmak istemesem de , elimde olmadan virüs gibi beynimin içine girmişti .
LTM yayın evinden içeri valizimi güçlükle sokarak Bay Fernando’nun odasının yolunu tuttum. Beni görünce başını önündeki dosyalardan kaldırdı.
“ İstifamı vermek istiyorum.” Diyerek önüne istifa dilekçemi uzattım. Kaşlarını çatarak kağıdı eline aldı.
“ Neden ?”
“ Özel sebepler.” Ellerimi ceplerime yerleştirdim ve vereceği cevabı bekledim. Biraz düşündükten sonra başını onaylarmışçasına salladı.
“ Pekala. Geri dönmek istersen , isteğin reddedilecektir.” Bakışlarını tekrar önündeki dosyalara diktiğinde bende odadan çıktım. Ayaklarımın karlı zeminde uyuşmaya başladığını hissettiğim an , gidecek bir yerim olmadığını fark ettim. Sonra aklıma Lara geldi ve telefonumu elime aldım. Birkaç çalıştan sonra açtı. Hiçbir zaman bekletmezdi o beni.
“ Efendim Leon ?” Telefonu kulağımla omzum arasına sıkıştırıp ellerimi birbirine sürttüm.
“ Sana gelebilir miyim? Kalacak bir yer arıyorum. Sadece bir süreliğine.”
“ Bilemiyorum… Şu an ailemleyim ve birkaç hafta gideceklerini sanmıyorum. Üzgünüm Leon.”
“ Tamam , tamam sorun yok.” Diyerek telefonu kapattım. Otele gitmem gerekecekti. Elimi cebime daldırdım. Bir hafta önce maaşımı almıştım ama şu an geriye sadece 200 euro kalmıştı. Bununla bir otelde kalmam imkansızdı. İç geçirerek başka çarem kalmadığı için babamı aradım. O da telefonuna çıkmayınca , içimi büyük bir tedirginlik sarmıştı. Gidecek bir yerim yoktu. Param yoktu. Çaresiz bir şekilde başımı avuçlarımın arasına aldım. Telefonum çalmaya başladığında umutla babamın olabileceğini düşünerek ekrana çevirdim bakışlarımı. Özel Numara olduğunu görünce kaşlarımı çattım. Sonra , doğum günümde beni arayan kız geldi aklıma. Bu yüzden tereddüt etmeden açmıştım telefonu.
“ Merhaba.” Dedi telefonun ardındaki yumuşak ses. Bu ses neden bu kadar tanıdık geliyordu , hala çözmüş değildim.
“ Merhaba. Sen … O kız mısın ?” dediğimde derin bir sessizlik oluşmuştu . Sessizlik fazla sürmeden sesini duyurdu.
