Violetta Castillo
17. 12.2014
Sımsıkı kapattım gözlerimi . Hayal dünyamda binlerce çizgi dans ederken , yıldızları düşlüyordum . Yine bir dilek tutmuştum bu gün . Her şey güzel olabilirdi mesela. En azından bir kısmı düzelebilirdi. Ya da düzelmezdi. Düzelmiyordu da zaten .
Kendimi bir kez daha sertçe küflü kanepeye bıraktım . Ayaklarımın ağrısı , başımın ağrısı ile rekabete girmiş gibiydi. Sabah sekizden akşam sekize kadar , on iki saat çalışıyordum Perdido ‘da . Perdido küçük bir kafe olmasına rağmen , bulaşıkları çoktu . Haftada 200 Euro veriyorlardı bana . Ayda 800 Euro yaşıtım çoğu kıza yetmezken , bana yetiyordu . Ama hayatımın sonuna kadar bulaşıkçılık yapamayacağımı da biliyordum . İspanyol Dil ve Edebiyatı okuyordum oysa 2 yıl önce. Bir anlığına yaptığım hata ile her şeyimi kaybettim . Bir hatam sonucunda , kendimi Perdido’da bulaşık süngerinin üzerindeki köpük ile boğuşurken buldum .
Boyası akmakta olan tavanda bakışlarım sabitlenmişti. Çok geçmeden de gözlerim kapanmaya başlamıştı ağır ağır. Saat bu kadar erken olmasına rağmen , vücudumdaki ağırlık dayanma gücümü aşıyordu artık .
***
18.12.2015
Gözlerimi açar açmaz belimin tutulmuş olmasını umursamadan hızla doğruldum kanepeden. Dünkü kıyafetlerimi değiştirmeden mantomu üzerime geçirdim . Botlarımı da giydikten sonra şemsiyemi son anda alarak kapıdan dışarı attım kendimi. Apartmanın merdivenlerinden hızla inerken kol saatime bir bakış attım. On beş dakika içinde işte olmam lazımdı.
Yolun kenarındaki çörekçiden sıcak bir çörek aldıktan sonra şemsiyemi açarak yağmur damlalarının vücuduma temas etmesini engelledim .Aceleyle çörekten büyük ısırıklar alırken otobüs durağına koşmaya başladım Durağın önünde elindeki kitap ile yağmurdan kurtulmaya çalışan bir adam gördüm . Adamın yanına giderek şemsiyemi ona uzattım . Anlamayan gözlerle bana bakarken gülümsedim .
“ Kitabınız ıslanmasın . Kitaplar mucizevi eşyalardır. Benim için çok değerlidir. Ben zaten otobüse bineceğim . “
İlk önce biraz duraksadı . Kafasını bana doğru kaldırdığında ‘ adam ‘ dediğim kişinin aslında benim yaşlarda bir çocuk olduğunu fark ettim .Teşekkür ederek şemsiyemi aldı . Hala neye uğradığına şaşırmış gibiydi.
.Uzun süre beklememe gerek kalmadan otobüs geldi ve bindim . Perdido’nun tam önündeki durakta duran otobüsten aceleyle inerek kafenin önünde zaferle duraksadım . Saatime baktığımda ise 10 dakika geciktiğimi fark ettim . Yüzümdeki gülümseme solarken patronum sinirle bana bakıyordu .
“ 10 dakika geciktiniz Bayan Castillo”
“ Üzgünüm Bay Montogromery . Bir daha olmayacak .” diyerek tezgahın yanında asıl olan önlüğümü alıp cehennem mutfağına giriş yaptım .
Leon Vargas
18.12.2015
“ İyi olduğuna emin misin ? “ Federico’nun dürtmeleri ile oturduğum yerden hızla doğruldum . Çok fazla düşünüyordum . Düşününce ise kendimi boşluğa bakarken buluyordum . En iyisi düşüncelerden uzaklaştırmaktı kendimi.
“ İyiyim . Benim yayınevine gitmem gerek . Senin için bir sorun var mı ? Bizimkilerle konuştun mu ?”
“ Diego ve Tomas ’dan bahsediyorsan evet konuştum . 1 hafta içinde bir plak şirketiyle anlaşıp kayıt yaptırmaya gideceğiz . Hatta bir şirket bulmuşlar bile. Cornelius Plak Şirketi ile anlaşmak kolay gibi gözüküyor. Ama şu sıralar eleman eksikliği varmış . O sorun halledilince bize geri döneceklermiş.”
