ZEHRA'NIN EVLİLİK HAYALİ ve LEYLEKLER

Adsız Bölüm 7

7

Zehra, bir köy evinde yaşamak istiyordu. Yıllardır böyle bir hayali besleyip dururdu günü ters

gittiğinde, işten atıldığında, sevgilisi onu terk ettiğinde ya da o gelişmemiş sevgilisini terk

ettiğinde, akşam çökerken acıklı biçimde, kendini budala gibi hissederken, gecenin en

dayanılmaz saatlerinde, televizyonda berbat programlardan bezip mutfağa gidip bir çay alıp

odasına baykuş gibi tünediğinde, kan eminci bir işte ve ahmak insanlar arasındayken ve o

insanlar kokuşmuş hayatlarıyla gururlanıp boş şeylerden konuşup güldüklerinde Zehra içine

kapanır, onlara bakar, "ben buraya ait değilim" deyip o çiftlik hayaline sarılırdım sımsıkı, aç

bebeğin annesinin memesini dişleriyle kapması gibi. Yolda ilerlerken araç içinde mutlu mesut

arkadaşlar ve aileler gördüğünde köydeki çiftlik evi hayaline (köy evi hayali) dönüp bakardı, araç

içinde mutlu bir çift gördüğünde, yoldan geçen gelin arabası gördüğünde, sahilde tek başına

oturup bir sigara içip yakamozlanan denize bakarken o hayale sığınırdı. 50 tavuk, tavukları çok

sever, onları her sabah yemlemek, civcivleri olan bir tavuk. Birkaç ördek, birkaç kaz, birkaç koyun,

üç inek, bir at, bir eşek. Bir kedi. Bir iri köpek. Hiçbiri olmasa bile çok masraf gerektirmeyen

birkaç hayvan, 30 tavuk, bir kedi. Bir ufak köpek. Bir inek. Canım başını sokacağı bir baraka bile

olur, 20 tavuk da yeter, evin orası ağaçlık olsun, büyük bahçesi olsun, tamam! Gariban, çok eski

bir köy evine de razı. Sıvasız. Plastik penceresi kapıları olmayan, biriketten ya da ahşaptan. Kaba

keresteden bir köy evi bile olur.

Zehra, kendini bildi bileli şehirde, tıkış tıkış apartmanların arasında büyümüştü, gidebileceği bir

köyü yoktu, babasının köyünde bir arazi vardı; ama oralar satılmıştı. Apartman dairesinde

yaşamanın sıkıntısı bitmez, hele de bodrum katın. Güneş almaz, hava almaz, sel basar, rutubet

olur, pis koku olur. Zehra, yeşile, doğaya, toprağa hasret büyümüştü.