4

41 9 3
                                    

I was smiling ear to ear when I saw my favorite person waiting for me in the cafe reál which she owned. I remove my sunglasses and place it at the top of my head.



She's different from the others I've been with her thats why we are best buddies all through years.


Mas lalong lumapad ang ngiti ko ng matanawan ako nito. Hindi na ako nito nahintay na makalapit pa sa kinauupuan niya. Sinalubong na ako nito ng yakap that's why we gain some attention from the customer inside the cafe.


"You miss me this much, hindi na ako makahinga dzai!" She withdraw her hug and giggle. Bumeso ako sakanya tsaka kami naupo.


"Whatever." Umirap pa siya at sumenyas ng kung ano sa empleyado na tinanguan naman siya. "How's life? Buti naman nagka-free time ka ngayon. Biruin mo ah few blocks lang pagitan natin pero di tayo magkita madalas. Payaman ka ng payaman sis! May pinaglalaanan?"



Tumawa pa siya at inirapan ko nalang.


Sampalin ko kaya siya!




"Okay naman. Daming demands this week. You, how's businesses and Ethan?"


"Well, stable naman lahat...and stress din." Hindi agad ako sumagot ng dumating na ang order namin na nilapag ng empleyado niya. "Thank you..." Pagpapasalamat niya. I just nod to the guy who served the food bago umalis. "May problema ba?"




I sipped to my frappe and didn't bother to answer her question. Alam ko namang alam na niya na may problema ako. She knew me well.



The silence filled between us at ramdam ko ang mariing titig nito sakin habang busy ako kumain ng cake na order niya para sakin.



I look at her intently when he gaped my hand and squeezed it.


"He's back..." She stated.





My hearts jolted a bit and it pains me. Our eyes locked to each other. I can't withdraw my gaze to her. Kasabay ng pagtitigan namin ang sakit na mababakas sa mga mata ko.



Iniiwas ko ang tingin ko at huminga ng malalim.




"You're in pain...still." Her expression soften. "Until now and it hurts me too, seeing you hurting and breaking again..." She move the chair beside me and hug me.




We stay like that for a seconds and she faced me.




"I'm always here for you Jez no matter what and you know that." Tumango ako at ngumiti ng hilaw sakanya.



Many years have passed but pain feels fresh and it's still bleeding. Many years have passed but still Im stuck and wasn't able to move forward. Everytime I tried to open up my heart to someone siya lang ang naaalala ko.



I've been in a relationship with someone after him but Im not happy. Hindi ko maramdamang masaya ako, hindi ko maramdaman okay ako at higit sa lahat nakakasakit ako. It didn't stay long and we broke up.



Ang sakit lang na iniwan niya ako na parang wala siyang kasintahan na iniwan. Ang sakit na wala naman kayong pinag-awayan pero nauwi kayo sa ganon. Ang sakit sakit dahil naging parte na siya ng pagkatao mo pero bigla siyang nawala.





And it makes me invalid that time. Nainbalido ako at nawalan ng gana sa araw araw na mumulat ako ng mata.



Dahil sanay na ako na parte na siya ng araw-araw ko.



Sanay na sanay na ako na nandiyan siya sa pagsubok na pinagdaanan ko sa pamilya at pag-aaral.



Sanay na sanay na, na takbuhan ko siya when I feels like I'm breaking down.


Kasama ko siya sa lahat lahat.



Nandiyan siya sa lahat.



Isa siya sa inspirasyon ko para maabot ko ang mga pangarap ko sa buhay.


Parte na siya ng binubuo kong pangarap.


Naging lakas ko siya at naging sandalan sa lahat.



Isa siya sa nagtutulak sakin na kaya ko, na maabot ko yun, maabot ko yan.



He made me believe that I'm capable of doing everything and that he never leave my side to always support me.




He made me believe that I'm worth it, that I'm more than enough.



And he loves me too deep that he can't stand losing me.



But what happen...




Siya yung taong inaasahan ko noong panahong yun.



Inaasahang aagapay sakin sa panahon na hinang-hina ako,


Lugmok na lugmok!



Pero iniwan ako.



Kung talagang mahal niya ako bakit niya ako iniwan?


Bakit niya ako hinayaang masaktan?

Bakit?




Bakit Thorn?



Bakit mo ko iniwan?



Isang mahigpit na yakap ang naramdaman kong bumalot sakin. The tears can't stop from falling and I pity myself for that. I pity myself coz Im living myself from the past. I pity myself coz I can't let go the grip of it!


"Im here sis. Nandito pa ako...Just cry on my shoulder I won't leave you..."


Hinigpitan ko ang yakap sakanya habang patuloy sa pag-iyak.




If I have a chance to go back from the start. Would I choose to let our path crossed still or I would just avoid them to collide.





Do I have a peace now if I will do that?


-------------------------

-eL

Vote and comment pls🤗

Love In The Absence (Together Series #1)Where stories live. Discover now